Расійскі ваенны гісторык па пунктах распісаў версіі крушэння «Боінга»
Расійскі ваенны гісторык Марк Салонін, вядомы сваімі працамі на тэму Вялікай Айчыннай вайны, напісаў пра крушэнне «Боінга». На думку Салоніна, ніякай прынцыпова новай інфармацыі, акрамя ўжо наяўнай, у бліжэйшы час атрымана не будзе, нават з чорных скрынь.
1. Палітычныя рашэнні будуць прынятыя на падставе той інфармацыі, якая ўжо вядомая да гэтага часу. Нічога прынцыпова новага, што якасна змяняе карціну падзей, знойдзена не будзе. Не бойцеся і не спадзявайцеся.
2. Тое, што патрапіла ў момант катастрофы ў поле зроку амерыканскіх спадарожнікаў, ужо вывучана. Нічога новага не з'явіцца; «адкруціць» можна на відэаплэеры, але не ў жыцці. Вывучэнне «чорных скрынь» (нават калі Масква аддасць іх міжнароднай камісіі, у што верыцца з вялікай цяжкасцю) нічога прынцыпова новага не дадасць: самалёт ляцеў-ляцеў, усё было нармальна, а потым нічога не стала. Нават калі на самапісцы захаваўся запіс: «ракета злева (або справа)», то і гэта мала чым дапаможа ў высначэнні дакладных месцаў старту зенітнай ракеты. Нічога істотнага не дасць і вывучэнне дзірак у абломках самалёта: узрывальнік на зенітнай кіраванай ракеце (ЗКР) некантактны, падрыў баявой часткі ракеты мог адбыцца ў любым пункце вакол самалёта.
Нават калі на зямлі будзе знойдзены і перададзены міжнароднай камісіі шыльдзік з серыйным завадскім нумарам ракеты, то і гэта нічога не зменіць.
І ўкраінская, і расійская армія паўсталі як прадукты распаду арміі савецкай; пры тым жахлівым бардаку, які адбываўся на пачатку 90-х гадоў, дакладна адсачыць за перамяшчэннем ракеты на неабсяжных прасторах краін СНД не ўдасца. Нарэшце, не забывайце, што «крымнаш», і ў гэтым Крыме былі захопленыя зенітныя часткі СПА Украіны; пры гэтым цягнуць з Крыма ў Данбас 35-тонную пускавую ўстаноўку зусім не абавязкова, досыць у кузаве любога лёгкага грузавіка перавезці боекамплект з 4-х «украінскіх» ракет.
Ніякай стабільнай «лініі фронту» на Данбасе няма.
Паняцце «кантралюемая тэрыторыя» там вельмі ўмоўнае, тыя атачаюць гэтых, гэтыя атачаюць тых… Так што нават калі амерыканцы і змогуць «выціснуць» з дадзеных спадарожнікавай разведкі месца старту ракеты з дакладнасцю плюс-мінус кіламетр, то для адназначнага адказу на пытанне «хто страляў?» гэтага мала — калі толькі пункт стрэлу не апынецца ў цэнтры Данецка або Славянска (але такога, вядома ж, не будзе).
3. Не спадзяючыся на цудоўнае з'яўленне новай значнай інфармацыі і адкідаючы экстравагантныя версіі (накшталт шаравой маланкі ці выбуху на борце малазійскага самалёта закладзенай невядомымі тэрарыстамі бомбы), мы павінны абмежаваць увесь набор варыянтаў тым, што самалёт быў збіты зенітнай ракетай з зямлі. Менавіта на гэта паказваюць і дадзеныя спадарожнікавай выведкі (зафіксавана праца РЛС навядзення ракеты і ўспышка выбуху на траекторыі палёту «Боінга»), і сведчанні шматлікіх відавочцаў, і наяўныя фотадакументы, і шматлікія заявы, зробленыя лідарамі «сепаратыстаў» і перададзеныя ў СМІ ў першыя гадзіны пасля трагедыі. Адна з лепшых падборак гэтых сведчанняў — тут: http://p-senko.livejournal.com/16616.html
4. Увесь набор абставінаў, пры якіх зенітная ракета магла патрапіць у грамадзянскі самалёт, можа быць зведзены да трох варыянтаў:
а) несанкцыянаваны (выпадковы) запуск
б) запуск з мэтай знішчэння самалёта, які быў памылкова ідэнтыфікаваны як варожы ваенны
в) запуск з мэтай знішчэння самалёта, ідэнтыфікаванага як пасажырскі, з намерам перакласці ў далейшым адказнасць за гэта злачынства на праціўніка.
Чацвёрты варыянт нельга прыдумаць нават абстрактна
5. Выпадковы запуск ракеты і тое, што яна патрапіла ў вышынную цэль, магчымыя — але верагоднасць такой падзеі нікчэмна малая. Зенітна-ракетны комплекс сярэдняй далёкасці — гэта складаная сістэма, якая патрабуе ўзгодненых паслядоўных дзеянняў баявога разліку; запусціць ракету ботам, які ўпаў на пульт кіравання, не атрымаецца. Тут яшчэ трэба мець на ўвазе, што ў ЗРК «Бук» выкарыстоўваецца напалову актыўная радыёлакацыйная сістэма навядзення; практычна гэта азначае, што каб ракета патрапіла ў мэту патрабуецца бесперапыннае (або імпульсна-перыядычнае) апраменьванне («падсвятленне») мэты наземным радыёлакатарам аж да моманту сустрэчы ракеты з самалётам (пры нахільнай далёкасці ў 15—20 км гэтага моманту трэба чакаць каля 20 секунд). Такім чынам, нават у выпадку настолькі неверагоднай падзеі, як несанкцыянаваны сход ракеты з вызначанай траекторыі, баявому разліку дастаткова проста выключыць лакатар, і перахоп будзе сарваны.
6. Яшчэ менш верагодным варыянтам уяўляецца правакацыя з намерам абвінаваціць у злачынстве саперніка (варыянт «в»). Магчымасць дасягнення «карыснага» (з пункту гледжання правакатара) эфекту тут вельмі сумнеўная. Чаму? Глядзі п.2. Канчаткова і беспаваротна нічога даказаць не атрымаецца — праціўнікі ўзброеныя аднолькавай зброяй і ваююць без відавочна праведзенай лініі фронту. Паўстане толькі бясконцая плыня ўзаемных абвінавачванняў (што мы і бачым сёння ў рэальнасці). Наўмысна забіць тры сотні нявінных душ у мэтах ілжывага абвінавачвання праціўніка — да такога не дайшлі нават Гітлер са Сталіным. Выкрыты правакатар (а сёння, у эпоху высокіх інфармацыйных тэхналогій, усё таемнае хутка становіцца відавочным) стане абсалютным ізгоем, у адносінах да якога любыя эканамічныя санкцыі будуць расцэненыя як недастатковыя.
У кожным выпадку, няўхільнай умовай поспеху правакацыі павінна стаць падзенне абломкаў самалёта і «чорных скрынь» на надзейна (!) кантраляванай правакатарам тэрыторыі. Г.зн. калі б гэта рабіў украінскі бок, то збіваць трэба было пасажырскі самалёт, які ляціць з усходу на захад, углыб Украіны, але ўжо ніяк не наадварот!
7. Самым (а калі без лішніх эківокаў, то і адзіным) праўдападобным з'яўляецца варыянт «б». Пасажырскі самалёт збілі памылкова, бо думалі, што збіваюць варожы транспартнік. Тэхнічна малаверагодны (для напалову актыўнай сістэмы з жывым чалавекам ля пульта кіравання), але ў прынцыпе магчымы падварыянт — наводзілі на адзін самалёт, а патрапілі ў другі. Гэтая версія цалкам пацвярджаецца тым патокам радасных паведамленняў «сепаратыстаў» пра чарговы збіты ўкраінскі Ан-26, які ўварваўся ўвечары 17 чэрвеня ў інтэрнэт-прастору, а потым быў прадубляваны агенцтвамі РІА-Новості і Лайф-Ньюс. Гэтая версія выразна карэлюе з рэальнымі фактамі знішчэння сістэмай СПА «сепаратыстаў» трох украінскіх самалётаў (Ан-26, Іл-76, Су-25) і з паўтузіна верталётаў.
Усё вельмі проста. Натоўпы крамлёўскіх «ануч», захлынаючыся ў пене і крыку, адмаўляюць гэтую простую і зразумелую версію толькі таму, што збіць самалёт памылкова маглі выключна толькі «сепаратысты». Украінскі бок ніяк не мог бы прыняць за «варожы» самалёт, які праляцеў з захаду на ўсход па вядомым калідоры пасажырскіх палётаў, з усімі неабходнымі сігналамі апазнавання, нікому нічога дрэннага не зрабіў і праз некалькі хвілін павінен быў сысці ў паветраную прастору суседняй краіны.
8. Рэпутацыйныя страты Расія магла бы знізіць амаль да нуля. Для гэтага ў тую ж хвіліну, калі на тэрыторыю Данбаса былі адпраўленыя зенітныя пускавыя ўстаноўкі «Бук», варта было апавясціць ICAO пра тое, што палёты грамадзянскай авіяцыі над тэрыторыяй усходу Украіны павінны быць спыненыя. Навошта, каму і для чаго Расія перадае зенітнае ўзбраенне — гэта не тое пытанне, якое можна і трэба абмяркоўваць з ICAO. «Мы так вырашылі» — цалкам дастатковае тлумачэнне.
На жаль, у дзеяннях Масквы ўзялі верх манеры пасрэднай дваровай шпаны: цішком, з-за вугла, з намерам сысці ў «глухую несазнанку» у далейшым.
Рэпутацыйныя страты Расіі — непазбежныя і цяжкія пасля гібелі трохсот нявінных людзей — можна было б істотна знізіць, калі б афіцыйная Масква адразу і цвёрда адмовілася ад хлусні. «Так, самалёт збіты нашай ракетай. Адбылася трагічная памылка. Вінаватыя панясуць самае строгае пакаранне. Сем'ям ахвяраў катастрофы будзе аказана ўся магчымая матэрыяльная і псіхалагічная дапамога. Самалёты МНС гатовыя да вылету да месца крушэння самалёта». І ўсё. І міжнародны рэзананс быў бы зусім іншым.
Можна было б здзейсніць «манеўр ухілення» і пераваліць ўсю віну на «апалчэнцаў», якія нібыта захапілі спраўны ЗРК украінскай арміі і самі знайшлі спецыялістаў, якія ўмеюць ім кіраваць. Так, у такой версіі ўсё вельмі зыбка.
Цяжка паверыць, што ўкраінскія ваенныя, калі яны ўжо былі змушаныя пакінуць «Бук» пры адступленні, паленаваліся ўдарыць кувалдай па панелі кіравання або стрэліць пару разоў з ПМ ўглыб электроннага начыння.
А гэтага ўжо дастаткова для таго, што выкінуць комплекс было прасцей за тое, як рамантаваць яго ў палявых умовах. Ні для каго не сакрэт, што т.зв. «апалчэнцамі» камандуюць грамадзяне РФ Гіркін і Барадай, ды і ўся гэтая «Наваросія» прыдуманая і арганізаваная вядома дзе і кім. І тым не менш, нават у гэтай версіі непасрэдная віна расійскіх уладаў за знішчаны цывільны самалёт магла б быць размытай.
На жаль. Качка і плавае як качка, і лятае, і ходзіць, і кракае як качка. Тыя, хто здагадаўся распаліць на тэрыторыі суседняй брацкай краіны пажар бязглуздага «халернага бунту», апынуліся няздольнымі нават да абароны сваіх уласных інтарэсаў.
У выніку рэпутацыйных страт Расія рухаецца да крайняга максімуму ў сітуацыі, калі трагічная памылка (а з кім на вайне такога не бывала?) пачынае разрастацца ў наўмысную кампанію хлусні, паклёпу, фальсіфікацыі доказаў, ціску на міжнародных экспертаў.
Каго Бог захоча пакараць — пазбаўляе розуму.
