Кора за Камароўскага
Мой папярэдні тэкст пра Кору прачыталі за дзень адразу 222 чалавекі, і зрабілася мне ніякавата, калі шчыра. Бо ты друкуеш кніжку накладам дзьвесьце (колькі высілкаў!), сваім коштам прычым, а твае чытачы апынаюцца ў іншым месцы. Хацеў сказаць: не ў кнігарні, але гэта недакладна. Бо ў кнігарні трапляюць ня ўсе кнігі сёньня, што зробіш. З іншага боку, у інтэрнэт‑кнігарні prastora.by ёсьць мая апошняя — «Каты Ёзафа Ратцынгера» і knihi.net яе маюць і Э.Дмухоўскі ў ТБШ нашым у Горадні таксама…
А зараз пра Кору. І пра Камароўскага. Напісаў я толькі пра Кору Яцкоўскую, патлумачыў, што зваць яе рэальна Вольгай, а Кора — толькі артыстычнае імя, як зноў па польскай скрынцы пішуць — Кора Яцкоўская і ўсё. У мяне думка: можа пашпарт памяняла ці што? Добра, няхай. Кора ўвайшла ў ганаровы камітэт падтрымкі Браніслава Камароўскага на прэзыдэнцкіх выбарах. І яе паказваюць двойчы, другім разам з дробным сабачкам. Я крыху ў непаразуменьні: яна ўвесь час сьпявала пра катоў, дакладней, час‑часам, але з пэўнай рэгулярнасьцю ў яе песьнях сустракаюцца менавіта яны, каты.
Добра. У ганаровым камітэце Браніслава Камароўскага 160 чалавек, больш чым у каго. Некаторыя агульнавядомыя і іх немагчыма не паважаць: Анджэй Вайда, напрыклад, Уладыслаў Барташэўскі, стары‑стары, ён, здаецца, у паўстаньні Варшаўскім удзельнічаў. Калі ў нас консульства стварылі, прыяжджаў на адкрыцьцё, быў тады міністрам замежных спраў… Што да самога Камароўскага, то ў мяне ў галаве чамусь: генэрал броні Браніслаў Камароўскі… Як у нас перацялі тое, што мы заўжды глядзелі — Варшаву, першую, нейк перастаў я сачыць уважліва за іхнім жыцьцём палітычным. У галаве заставалася, што ён быў адным часам міністрам нацыянальнай абароны. Але ж цывільным! Карацей, памылкова званьне гэтае замацавалася ў мяне, выходзіць.
Зайздрошчу, зайздрошчу палякам! Я гляджу на гэты твар: пачцівы, разумны, шляхетны. А калі разгортваеш зьвесткі пра яго, зусім ніякавата чуешся: бацька быў выкладчыкам, знаўцам афрыканістыкі, сам ён, апроч іншага, выдаваў часопіс падпольны. І — увага! — Браніслаў Камароўскі паходзіць з сям’і, якая мела даўней графскі тытул і вядомы герб Корчак. Маёнткам былі Кавалішкі ў Літве цяперашняй. 310 год таму Камароўскія збудавалі там дом, які прастаяў амаль да самага канца савецкай улады…
Яму ўжо нямала гадоў, калі шчыра, але выглядае ён значна маладзейшым. (Успамінаюцца словы аднаго аўтара пра пісьменьніка Васіля Аксёнава: калі ўпершыню ўбачыў яго, ён у свае шэсьцьдзесят выглядаў на сорак). Я хацеў бы галасаваць за Камароўскага, хацеў бы, каб, уключыўшы скрынку, бачыць у навінах яго. І слухаць па сваім радыё Кору, а не папсу, Кора таксама за яго… Але ж ты не паляк, браце. Як напісала сто год таму паэтка: з капы ўмалоту ня болей асьміны і мусіш есьці за работу чорны хлеб з мякіны. ХХІ стагодзьдзе. Застаецца адно не ўключаць скрынку.
