Знайсці
15.05.2021 / 08:17РусŁacБел

«Нават калі інтэрнэт-хамячкі кепскае пра мяне скажуць, то няхай». Вялікая гутарка з Васілём Галькіным, які стварае партыю пад крылом Васкрасенскага

7 мая на офісе Юрыя Васкрасенскага было абвешчана пра стварэнне партыі «Новыя людзі», якую ўзначаліць Васіль Галькін. Пра гэтага чалавека было вядома толькі тое, што летась ён быў зборшчыкам подпісаў за Віктара Бабарыку. Першае вялікае інтэрв’ю Галькін даў «Нашай Ніве».

«Наша Ніва»: Васіль, раскажыце крыху пра сябе: адкуль вы родам, дзе вучыліся, дзе працавалі. Вы чалавек новы ў палітыцы, ніхто пра вас не ведае.

Васіль Галькін: Мне хутка 49 гадоў. Я родам з Гомельскай вобласці, з Веткаўскага раёна. Сярод маіх продкаў было шмат старавераў, нейкая частка прыйшла на Гомельшчыну з Падмаскоўя.

Я сам з шматдзетнай сям'і, нас у бацькоў пяцёра. У мяне чатыры старэйшыя сястры, я пяты. Калі манетызаваць маё дзяцінства, то гэта цяпер каштавала вельмі дорага. Лічыце самі, у маіх бацькоў было тры каровы, конь, пра такую дробязь як куры, гусі, качкі, я нават не згадваю. Была пасека з мёдам. Побач з домам была рэчка з добрай рыбай. Чысты лес, грыбы, ягады, сонца, паветра і шмат сяброў. Бацька вельмі добра разбіраўся ў лекавых травах, я практычна ніколі не лячыўся таблеткамі. 

Гэта такая вельмі каларытная культура. Вы ж ведаеце, што ў Ветцы ёсць Красная плошча? Вельмі класны музей у горадзе. Раскажу адну гісторыю, хоць яна не зусім пра мяне: калі здарыўся Чарнобыль, то адтуль з’язджала шмат людзей. І неяк старажытныя стараверскія кніжкі трапілі ў міліцыю, дык супрацоўнікі міліцыі імі печку тапілі. Вы ўявіце сабе! Кожная такая кніжка каштуе дзясяткі тысяч даляраў.

У мяне абодва дзяды ваявалі, а адзін з іх быў нават у лейб-гвардыі ў цара. Прайшоў фінскую вайну, Другую сусветную, удзельнічаў у парадзе ў Маскве, у тым, калі яшчэ немцы былі пад Масквой, а не ў іншым, урачыстым.

«НН»: Вы самі старавер?

ВГ: Не. Я праваслаўны чалавек. Што тычыцца стараверства, то занадта шмат ужо ўсяго намяшана: і стараверства, і мясцовае паганства, пахаванне стралы. Гэта ўжо не зусім хрысціянства, хутчэй вельмі цікавая сумесь.

«НН»: Дзе вучыліся?

ВГ: Сярэдняя школа, у мяне нават медаль быў, выйграваў усе раённыя алімпіяды па фізіцы. Потым вучыўся на фізічным факультэце БДУ, там жа тры гады аддаў аспірантуры. Паўгода вучыўся ў Лондане. Потым, уласна кажучы, пачаўся бізнэс: адзін, другі, трэці. Я калі па найме працаваў, то максімум год які.

«НН»: Чаму ў навуку не пайшлі?

ВГ: Я быў у навуцы. Нават кароткі час працаваў у Інстытуце фізікі Акадэміі навук, калі быў у аспірантуры. Калі ў 1997 годзе прыехаў з Лондана — гэта быў не самы прыемны год, увогуле ўсе 90-я былі дастаткова страшненькія, — памёр мой навуковы кіраўнік. Грошай было зусім мала, зусім. Я то там падпрацоўваў, то ў іншым месцы. Неяк так пазнаёміўся з масквічамі, які сказалі: ды на табе грошай, рабі. Я так купіў адзін станок, потым іншы.

«НН»: Што ў вас за бізнэс?

ВГ: Мы рабілі запчасткі да сельскагаспадарчай тэхнікі, нават закрывалі 20% расійскага рынку па каробках перадач па асобных відах тэхнікі. Потым у нас быў канфлікт з Пархомчыкам з МТЗ, КДБ на нас напаў, праверкі былі страшныя.

«НН»: За што наезд, бо заміналі працы МТЗ?

ВГ: Я прыходжу на трактарны завод з расійскімі грашыма і кажу: «Давайце мне запасныя часткі». Даюць, купляю раз, два, тры. Потым з’яўляецца дэфіцыт, я на яго не асабліва звяртаў увагу — што мог, тое купляў на МТЗ, а астатняе падбіраў па рынку. Потым гляджу, што адпускная цана на прадукцыю МТЗ і яго дылераў — вялікая.

Самі інжынеры трактарнага потым сказалі: ты разумны чалавек ці не? Навошта ты сюды ходзіш, купі станок і рабі сам. А як купіць? Масквічы не ўпэўненыя, што трэба, ім галоўнае, каб дэталі былі своечасова. Мы інвеставаць у вытворчасць у Беларусі не хочам, кажуць. Мы замест таго, каб купляць далей на Трактарным, бралі ў расіян большае авансаванне і закуплялі на МТЗ нарыхтоўкі. Ехалі з імі на іншы завод, дзе меліся адпаведныя магутнасці. Было шмат заводаў, якія працавалі ў кааперацыі з МТЗ, у іх былі адпаведныя людзі і тэхналогіі, але не было ініцыятывы. Яны не ведалі, што з гэтым рабіць. Людзі на заводах часта сядзелі без працы, яны былі рады рабіць хоць нешта. Яны ж як працавалі: зламаецца вал — зробяць, але не маглі дадумацца вырабляць гэтыя валы на продаж. А каму гэта трэба, а хто адкажа, а калі пасадзяць?

Карацей, гэтыя рабочыя прадавалі мне дэталі з маіх нарыхтовак, а я ўжо прадаваў іх у Расію. Абароты выраслі настолькі, што некаторыя дэфіцытныя пазіцыі перасталі быць такімі, бо мы насыцілі рынак. Што заставалася? Купіць самому станкі і рабіць. Мы ж разумелі, калі гэтыя чумазыя мясцовыя токары маглі рабіць, то і ў Мінску мае рабочыя змаглі б.

«НН»: Купілі станкі?

ВГ: Так, узялі ў арэнду памяшканне. Працэс пайшоў. Усё расло і расло, цэх купілі. На глебе адсутнасці дэфіцыту ўзнік канфлікт з МТЗ, мы з імі канкуравалі, хаця нарыхтоўкі па-ранейшаму куплялі на Трактарным. Тады да нас прыязджае Пётра Пархомчык (цяперашні міністр прамысловасці — «НН»), ён быў маркетынгавым дырэктарам МТЗ. Уварваўся ў цэх: пытаецца, на якой падставе вы робіце дэталі да трактароў?

«НН»: Хацелі быць манапалістамі?

ВГ: Думаю, так. І на гэтай падставе ў нейкі момант яны перасталі мне прадаваць нарыхтоўкі. Хаця для іх пэўныя цэхі нават згубілі заказы. Цэх, які робіць канчатковую прадукцыю, страшна перазагружаны. А цэх, які штампуе метал, вельмі недагружаны. І людзі з гэтага цэха просяць, каб ім вазілі метал. Яны мне рабілі нарыхтоўкі, а я апрацоўваў ужо на сваіх станках. Пархомчык кажа: не можа такога быць, вязі мне ўсе дакументы, будзем разбірацца.

Пархомчык просіць: прыязджай да мяне на працу ў суботу а шостай ранку. Думаю, ну прыкалваецца ж. «Я буду на месцы», — адказвае. Ладна, трэба дык трэба, прыязджаю а пятай з паловай на завод — на месцы! Ён вельмі працалюбівы чалавек. «Ну, бандыт, расказвай, што за пацук у цябе на МТЗ, з кім ты сябруеш». Пасля размовы, праўда, сказаў, што да вытворцы ставіцца добра і душыць мяне не будзе, але нарыхтовак больш даваць не стаў. Нам заставалася толькі купіць абсталяванне, каб і самім штампоўкі рабіць. Мы патрацілі, можа, мільён даляраў, але потым гэты бізнэс зусім накрыўся і нам абсталяванне так і не спатрэбілася для гэтых мэтаў.

Мы хацелі з гэтым абсталяваннем сысці на іншы рынак, звязаліся з «Уралвагонзаводам», у мяне заробак павінен быў быць шалёны. Усё супер! Расіяне згодны, але бац — і санкцыі. Праект гэты быў звязаны з амерыканскім Caterpillar, і яны адмаўляюцца пасля санкцый. Расіяне кажуць, што новы кірунак ужо не асіляць. Мы б з Сяргеем Саянковым, былым часовым павераным Беларусі ў Японіі, нават былі ў складзе ў расійска-беларускай дзелавой радзе. Тут шмат сустрэч было, з дэпутатамі расійскімі. Няпроста вырулілі бізнэс. Мы нават на КамАЗ маглі пастаўляць, яны былі гатовыя, але грошы абяцалі толькі праз тры месяцы паставак і ў расійскіх рублях, а не далярах. Калі б мы ў 2014 годзе ў гэта ўвязаліся, то пасля б былі зусім у страшных стратах, бо там усё абвалілася.

«НН»: Потым чым заняліся?

ВГ: У нас як была вытворчасць, так і застаецца. У нас каля 5000 метраў нерухомасці і няясна, што з ёй рабіць. Нас штрафуюць за тое, што выкарыстоўваем яе няправільна. Мы добра ведаем часткова беспарадачныя беларускія законы, іх трэба рэвізіяваць, чысціць. Мне здаецца, што гэтым займаюцца часам непрафесіяналы.

«НН»: То-бок вы бізнэсмен сярэдняга ўзроўню?

ВГ: Усё так, гэта не буйны ўзровень ні ў якім разе. Калі разглядаць з заходняга гледзішча, то нават дробнага. Я вам зараз раскажу адну хохму. Калі Сяргей Саянкоў (тут, канечне, трэба было б спытаць яго дазволу, загадзя выбачаюся) працаваў намеснікам дырэктара ў «Прыёрбанку», расказваў, як у пошуках фінансаў яны паехалі ў Японію. Прыехалі ў сярэдні такі банк, гутараць, японцы нібыта і не супраць. Потым пытаюцца пра памер інвестыцый, нашы называюць 200 мільёнаў даляраў, а ім кажуць, што такія дробныя ўкладанні проста нецікавыя, гэта аб'ём іх самага дробнага філіялу. Калі б быў мільярд — тады, можа, было б цікава, на гэтым можна зарабляць. З пункту гледжання міжнароднага гандлю наш ВУП, на жаль, — пыл. Я называю нашу кампанію ў жарт стартапам.

«НН»: Вы былі ці ёсць даляравым мільянерам?

ВГ: Калі мне ўсё добра прадаць — нерухомасць, абсталяванне, — то сто працэнтаў. Але такога, каб у мяне дзесьці ў канапе ляжаў мільён даляраў, то не. Я наяўнымі ніколі не бачыў мільёна даляраў. Для мяне нармальна працаваць па 12-14 гадзін у суткі.

«НН»: Вы і цяпер займаецеся тым жа?

ВГ: Калі шчыра сказаць, то я хацеў адсюль з’ехаць. Хацеў усё звярнуць і амаль гэта зрабіў. Гэта было два гады таму, калі на мяне завялі крымінальную справу.

«НН»: Раскажыце пра крыміналку.

ВГ: Добра. Што такое беларуская эканоміка? Вы камусьці вінныя, вам хтосьці вінен. У вас ёсць судовы загад, што вінныя грошы і вы чакаеце, калі вам заплацяць. Таксама ёсць загад, каб вы заплацілі. Да гэтага ставіцеся: мне заплацяць — я заплачу. А да таго часу спакойна працуеце — гэта нармальна. І тут да нас прыходзяць 100 тысяч даляраў авансу за мост для Нямігі, для таго абсталявання, якое мы павінны вырабіць, добра частка слупоў там нашы. Я гляджу на гэта як на бюджэтныя грошы. І ў мяне ў дамове напісана так. Я на іх купляю ўсё неабходнае для будоўлі, больш ні на што не трачу: ні на падаткі, ні на судовыя загады. І тут нейкія крэдыторы дазналіся, што ў мяне гуляюць сотні тысяч даляраў, а я ім не плачу нават дзесяць. Хлопцы, ну гэта ж бюджэтныя грошы, калі я іх вазьму, то да мяне прыдзе следчы!

Гэтая гісторыя напалохала нашых заказчыкаў. Можна сказаць, што яны з намі кантракт разарвалі, але гэта асобная песня. У выніку ДФР заводзіць на мяне крымінальную справу, што я не пагашаю крэдыторскую пазыку, хаця калі скласці, колькі я павінен і колькі мне, то ўсё было вельмі добра. Спачатку следчыя казалі, што няма тут злачынства, але крэдыторы аказаліся прынцыповымі — справу пасля бясконцых скаргаў ва ўсе органы завялі. Я пытаюся ў следчага, калі б я патраціў гэтыя грошы, так як ад мяне патрабавалі крэдыторы, то была б крыміналка? Адказваюць, што так, прычым з яшчэ большымі наступствамі. Мяне паўтара года мурыжылі, апячаталі ўсе рахункі, было мноства праблемаў праз гэта. Але ж людзі не разумеюць нічога: той, хто мне вінен, не пазвоніць, каб хутчэй аддаць, а каму я вінен — «у цябе праблемы, давай грошы хутчэй».

«НН»: У СІЗА не трапілі?

ВГ: Не-не-не. Я ўнікальны чалавек: я меў праблемы з сістэмай, але ніколі з асобнымі следчымі. Яны мне казалі, што адпусцілі б мяне, не бачаць у мяне злачынцу, але так вось напісана ў законе. У выніку людзі ад мяне паціху пачалі сыходзіць, але я ім усім заробкі сплаціў, разышліся прыгожа.

У мяне ёсць дачка, яе штогод у школе стараліся адпраўляць у Англію. Скончыла ў Брно Медыцынскі ўніверсітэт, цяпер першы год медык у Чэхіі. Яна мне кажа: «Тата, з тваімі мазгамі ты тут будзеш зарабляць добрыя грошы, можа, пара паглядзець на свет». Але мне крыўдна ўсё тут пакінуць: сям'ю, сваякоў, сяброў, мне падабаецца наша прырода і людзі.

«НН»: Як крыміналка скончылася?

ВГ: Мне далі штраф 4 тысяч даляраў. Маглі даць страшнае зусім, але не захацелі. На апеляцыі я казаў, што не меў права траціць бюджэтныя грошы, інакш чым яны прызначаныя па дамове, а не патраціў іх на сяброў. Урэшце я нават не заплаціў нават капейкі, бо тэрмін дзеяння справы скончыўся. Я выкруціўся, але ёсць людзі, якія згубілі і мільён даляраў, і трыста тысяч. Прычым без усялякіх падставаў.

«НН»: Як вы трапілі ў каманду Бабарыкі?

ВГ: Натыкнуўся на ролік на ютубе. Спачатку я звярнуў на яго ўвагу, калі чытаў артыкулы ў прэсе. Нармальны сімпатычны чалавек, прычым рэзкаватыя фразы былі для ўлады. Я думаю, ну незвычайны чалавек. Ну добра, буду сябрам ініцыятыўнай групы. Мы з Юрам (Васкрасенскім — «НН») і подпісы збіралі. Я з вялікай цеплынёй стаўлюся да ўсіх людзей, што са мной збіралі подпісы, да ўсіх шараговых актывістаў. Я да сёння памятаю іх усмешкі, як мы збіралі подпісы і ў дождж, і ў парывісты вецер.

«НН»: Вы даўно Васкрасенскага ведаеце?

ВГ: Не, з часу кампаніі. Ён прыйшоў трошку раней, у яго быў палітычны досвед, таму ён курыраваў Першамайскі раён, а я збіраў подпісы на «Дане Мол». Гляджу, троху няправільна арганізавана. Я арганізаваў, каб усё працавала як гадзіннік.

Потым я ўдзельнічаў амаль на ўсіх пікетах Ціханоўскай у рэгіёнах: Барысаў, Гомель, Наваполацк, Брэст і два разы ў Мінску. Стаяў у чарзе за Бабарыку ў КДБ. 

«НН»: Калі вы ішлі ў ініцыятыўную групу, то разумелі, што Бабарыку могуць пасадзіць?

ВГ: Я спадзяваўся, што не. Я помню, як Юра Васкрасенскі ўпершыню сказаў, што трэба аб’ядноўвацца. Трэба хадзіць па штабах і пераконваць у гэтым. Я помню першую амаль таемную сустрэчу. Я перад гэтым у штабе казаў: «Давайце паразмаўляем пра аб’яднанне з Цапкалам». «Ды не, як так, нельга, — мне кажуць. — Не хадзі нікуды — гэта здрада». Але мы пайшлі, Юра быў з Масквы па зуме. Там было шмат людзей: Ланкін, нехта з АГП, хтосьці ад Ціханоўскай, я ўжо прозвішча не помню, можа, Алег Маісееў. Мы сабраліся і думалі, што рабіць. Нават Цапкала зайшоў і глядзеў на нас крыху звысоку, як мне здалося, бо наш лідар быў у турме.

Лепш хай будзе адзін дэмакратычны кандыдат, чым ніводнага. Пасля колькіх такіх сустрэч арганізавалі спатканне Веранікі Цапкалы, Машы Калеснікавай і Святланы Ціханоўскай. З таго часу мы пайшлі разам. Адміністрацыйны рэсурс быў цалкам на камандзе Бабарыкі, нас і болей было, а ў Ціханоўскай жа яшчэ куча людзей была з судзімасцямі, а ў праваахоўнікаў зуб на такіх людзей.

«НН»: Вы нешта рабілі ў аб’яднаным штабе?

ВГ: У нас была пікетная дзейнасць. Была цэлая каманда, якая ладзіла выезды ў гарады. У нас была гарызантальная структура. Пытаюцца, хто паедзе ў Магілёў, напрыклад, там адказвалі хутка. Хто ў Гомель? Выдатна. Можаш на машыне? Не, цябе падвязуць.

«НН»: Каардынаваў усё Крыўко?

ВГ: Так, але частку Аляксей Ерахавец. Дарэчы, калі год назад я атрымаў гуманітарную візу і збіраўся ў Варшаву, то Юра мяне пачаў адгаворваць: навошта яна табе трэба, заставайся тут, будзем разам працаваць, запэўніў мяне ў бяспецы. А потым на АНТ я ўбачыў праграму Ігара Тура, дзе гаварылася пра грошы ў эмігранцкім асяроддзі. На жаль, я ведаю, што гэта не заўжды беспадстаўна. Што мне яшчэ не падабаецца? Напрыклад, калі Вячорка (я з ім не знаёмы, але дэмакрат павінен крытыкаваць і дэмакрата, і я буду ўдзячны, калі іншым разам ён пакрытыкуе мяне) у адным з нядаўніх інтэрв’ю казаў, як яго бацька стымуляваў вучыцца, маўляў, калі не атрымаецца, то станеш дурнем і будзеш гайкі круціць. Так палітык не можа гаварыць, уся краіна гайкі круціць! Нехта павінен жа за цябе гайкі круціць, каб ты добра еў і гальштук у цябе дарагі быў (смяецца).

Мне яшчэ не вельмі спадабалася фраза Ціханоўскай пра 900 тысяч, што знайшлі за канапай. Помніце, яна сказала: «Калі б у нас былі такія грошы, хіба б мы пайшлі абараняць народ?» Стоп, у мяне ёсць мільён даляраў, мне не рабіць цяпер нічога? Наадварот, калі ў цябе ёсць нейкая капейка, то ты абавязаны мець яшчэ большую адказнасць.

«НН»: Хто ў штабе быў галоўнай рухаючай сілай?

ВГ: Пасля таго, як Бабарыку арыштавалі, я думаю, што Маша [Калеснікава], канечне. Але шмат ініцыятываў не адабраліся. Я Юру прапаноўваў партыю ствараць, каб захаваць людзей. Ёсць Бабарыка, а ёсць жа яшчэ ініцыятыўная група, усе правераныя людзі. Юра паехаў у штаб, але там дабро на гэта не далі.

На маю думку, былі бясконцыя тупіковыя ініцыятывы. Слухайце, калі вы стварылі Каардынацыйную раду, то яна павінна была нешта рабіць. Я асабіста туды ўступіў, цяпер можа выключаць. Хаця наўрад ці, бо яна не працуе. Латушка са сваім НАУ, нейкія «сходы», Баграцоў прыехаў ратаваць радзіму. Яшчэ адзін момант: калі арыштоўвалі аднаго хлопца, але ніякай дапамогі сям’я дабіцца не магла, а былі і вельмі бедныя. Добра, напісалі людзям, хто багацейшыя, яны без праблем далі грошай.

«НН»: Вы на прэс-канферэнцыі казалі, што начавалі на штабе ў ночы на 9 і 10 жніўня.

ВГ: Так, была інфармацыя, што рыхтуецца правакацыя, хтосьці можа сюды ўварвацца. Дзяжурылі адзін-два чалавекі. Каву папілі, кніжку пачыталі. На 9 жніўня амаль нікога не было, а на 10-га — вельмі шмат, у тым ліку журналістаў. Тут начавалі Калеснікава, Ціханоўская, Кавалькова.

«НН»: Чаму ў Ціханоўскай не было аховы?

ВГ: Была бабарыкінская, але яна ўцякла. Яны пасварыліся, як мне потым перадалі, з Машай і ўцяклі ў апошні момант. Паступілі непрыгожа. 10 жніўня я сышоў паспаць, потым званю ў штаб, мне кажуць: «Тут такое надзвычайнае становішча, не па тэлефоне, прыязджай хутчэй». Маша сказала: «Я не ведаю, як вам дапамагчы, я больш не магу». Справа ў тым, што Ціханоўская пайшла да аднаго выхаду, а выйшла ў зусім іншы. Яна магла не ісці ў ЦВК, для мяне загадка чаму яна туды пайшла, ніхто па сёння не ведае, чаму так адбылося.

«НН»: Вы выходзілі на шэсці летам-восенню?

ВГ: Пастаянна. Часам нават разам у адной калоне з Баграцовым. У мяне фатаграфіі ёсць (паказвае здымкі — «НН»). Ні разу не затрымлівалі, неяк атрымлівалася сыходзіць своечасова.

«НН»: Баграцоў таксама партыю стварае.

ВГ: Мяне запрашалі. Была сустрача ў «Імагуру», пакуль іх не разагналі. Я не вельмі веру ў перспектыву, а Юра кажа, што ўсіх хутка пасадзяць (смяюся). Я лічу, калі будзе дзве партыі дэмакратаў — добра, а сто дзве — яшчэ лепей.

«НН»: Мабыць, Баграцова б ужо пасадзілі, каб хацелі?

ВГ: Бабарыку ж таксама не адразу пасадзілі. Пра Машу былі размовы, чаму не саджаюць. Пра Знака — тое самае.

«НН»: Было адчуванне, што ў краіне нешта зменіцца?

ВГ: Канечне, яно ж мянялася ўсё на вачах. Была абсалютная ўпэўненасць. Але мяне насцярожвала вось што: я казаў, Юра, што за фігня, я не бачу каманды, ёсць хаатычная ініцыятыўная група, але няма пераемнасці [з цяперашняй уладай]. Павінны ж ведаць, дзе які сейф знаходзіцца, хто якія дамовы з Расіяй падпісваў, з ЗША, ЕС.

Было адчуванне таксама, што нехта мог з Украіны грошы ўкінуць. Дастаткова ж ста байцоў, каб тут крывавую кашу зладзіць. Паводзіны нашых апазіцыянераў — гэта нейкі кірмаш ганарыстасці, бясконцыя амбіцыі, за якімі нічога не стаіць.

Гляньце на Латушку — чаго ты крытыкуеш? Гэта я пакутаваў у гэтай матрыцы, у мяне забіралі грошы, не давалі развівацца, я «ўшывая блыха» (смяецца), а ты быў ва ўрадзе, мог уплываваць на рашэнні. Чаму ты чакаў да 9 жніўня? Тыя ж пытанні да Цапкалы, але той хаця б разумны (смяецца).

Паглядзеў ролікі Карач — вельмі якасныя, добрыя ролікі, мне спадабалася як яна крытыкуе крымінальную справу па педафілах, яшчэ шмат чаго, але заклік вяртацца людзям з Данбаса… На што ты разлічваеш? Гэтага ніхто не зразумее. Заява Латушкі пра банкі, санкцыі — таксама ніхто не зразумее. Хлопцы, палітычнае жыццё — гэта якасць жыцця людзей, а не хто ў якім крэсле сядзець будзе. Чым вышэйшы камфорт людзей, тым лепшы ты палітык. Гэта кепска, калі вы ў пячорны перыяд народ звергнуць хочаце.

У Беларусі няма ні вулканаў, ні цунамі, ні землятрусаў, у нас кожны кавалак зямлі пладародны. У нас вялікія перспектывы, але мы павінны глядзець на сучасны тэхналагічны ўклад. Цяпер унікальны час, новыя машыны, якія абавязкова трэба засвоіць. Нам трэба быць інтэграванымі да сусветнай эканомікі і быць адкрытымі для ўсіх.

«НН»: Вас Васкрасенскі ўгаварыў партыю ўзначаліць?

ВГ: Ён паказаў такую магчымасць, я ад яе адмаўляўся. Ён угаворваў: што вось ёсць Ланкін [ад Цапкалы], а ад бабарыкінцаў няма — мы ж згубімся. Я пра гэта не думаў, ён закінуў зерне магчымасцяў. Я падумаў, чаму б не. Канечне, мне цікава паспрабаваць у ролі палітыка.

У мяне ва ўніверсітэце была выкладчыца філасофіі, вельмі разумная жанчына. Мяне неяк запрасілі на дзень нараджэння англійскай каралевы ў пасольства, і сустрэў яе. Яна мяне ўспомніла, разгаварыліся, сталі стасавацца. Я пытаюся: Валянціна Іванаўна, такая прапанова ёсць. Яна мне кажа: чаго ты думаеш, бяры і рабі, не бойся, потым будзем глядзець. Знойдуцца людзі, якія будуць крытыкаваць, але можа атрымаецца зрабіць штосьці добрае. Беларусаў трэба трошкі штурхаць часам, паспрабуй. Ну а што я губляю? Нават калі інтэрнэт-хамячкі нешта кепскае пра мяне скажуць, то няхай. У мяне няма падставаў не давяраць тым людзям, якія на судзе над Бабарыкам кажуць, што былі хабары.

«НН»: Спецслужбы з вамі пра партыю гаварылі?

ВГ: Ніколі. Мне перад новым годам пазваніў АБЭЗ, ну прыязджайце. Прыехалі і сталі прапаноўваць падпісаць дакумент аб супрацоўніцтве, дзве гадзіны ўгаворвалі, я адмовіўся. Не хачу я нічога такога — гэта не пра мяне.

«НН»: Вам без розніцы, што Васкрасенскага называюць «ртом КДБ»?

ВГ: Ён сам сябе так назваў, што рады быць «рупарам КДБ». Я не ведаю, якія ў Юры матывы, але нічога кепскага ён цяпер не робіць. Абражаць яго нельга. Я вам скажу тое, што нават Юра вам не скажа, калі яго пасадзілі ў турму, то яго жонка прыйшла па дапамогу да штабу, а там рассмяліся, што няма такой магчымасці. Магчыма, у Юры і нейкія асабістыя матывы. Так не робіцца. Гэтым — бабкі, а гэтым — дубінкі.

«НН»: Са старымі апазіцыйнымі партыямі, АГП ці БНФ, будзеце супрацоўнічаць?

ВГ: Гэта не зусім паўнавартасныя партыі, а гурткі па інтарэсы. Што пра іх кажуць людзі? Грошы бяруць, грошы піляць. Хай яны і невялікія, але ўсё адно незразумела ў каго бяруць, навошта. Яны нецікавыя людзям. Што казаць? Яны адзін аднаго здаюць. Помніце Раманчука? Хто цябе за язык цягнуў? Калі і цягнулі, то з’едзь у Чэхію і раскажы, як было. Вось Казулін, быў рэктарам БДУ, потым дазнаёмся — прастытуткі, нейкія дзеўкі ад Сашы Варламава, чытаць не хочацца. Цьфу. Лябедзька? Якія ў яго канструктыўныя прапановы? Ніякіх. Усё даўно вядома, нічога новага.

«НН»: А ЛДПБ Гайдукевіча?

ВГ: Ён усіх паносіць, але ж усе разумеюць, што ты цалкам праўладны чалавек, прычым у вельмі вузказапраграмаваным варыянце. Пра што гаварыць тут?

«НН»: Вы апазіцыянер?

ВГ: Канечне! Мне катэгарычна не падабаецца, што адбываецца. Але пры гэтым хіба не трэба дамаўляцца? Трэба, безумоўна. Іншага шляху няма. Калі ўлада пойдзе на перамовы, то добра. Нават тое, што яна цяпер прапаноўвае — гэта крок наперад. Абмежаванне прэзідэнцкай улады, новы прэзідэнт…

«НН»: Вы ў гэта верыце?

ВГ: Іншага выйсця няма. Тут будзе такая стагнацыя, што людзі проста разбягуцца. Мы павінны давяраць адно адному. Пацан сказаў — пацан зрабіў. Можа, пацягнуцца да нас людзі ў партыю, можа, не.

Гутарыў Зміцер Панкавец, фоты Надзеі Бужан

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера