Знайсці
10.11.2020 / 20:36РусŁacБел

«Апошняя кніга пана А.»: такі ў нас цяпер дэкамерон

«Апошняя» (спакойна, у Noize MC таксама быў «Апошні альбом», што не замінае яму і дагэтуль запісваць трэкі з Манетачкай) — зборнік містычных апавяданняў, якія, як вядома, ніхто не чытае, таму аўтару давялося шмат папрацаваць у барацьбе за непаседлівую чытацкую ўвагу.

Містычныя апавяданні з лёгкай рукі названы казкамі, якія аб’ядноўваюцца не паводле тэмы, а паводле галоўнага героя — пісьменніка, што жыве ў доме багатага (і таму відавочна не беларускага) выдаўца і кожны вечар чытае яму свае ўначы выдуманыя гісторыі, пасля якіх усе радасна захапляюцца, п’юць віно і разыходзяцца (а як уладкаваліся ў жыцці вы).

Напачатку найбольшую цікавасць выклікаюць самі казкі (павольныя, дзівацкія, перверсіўныя): то нейкі хлопчык засоўвае галаву ў пральную машыну і ўжо не высоўвае, то сабака брэша, то поспех Хэмінгуэя не дае спакойна спаць.

Пачынаеш іх чытаць з лёгкім непаразуменнем (і манера зусім не казачная, і сюжэт зусім не маштабны — ні паўцарства, ні нават сціплага дамавіка — усё Зойкі ды Андрэйкі ў дэкарацыях бухла і быту). Але паступова гэты свет маленькіх людзей і нязначных дэталяў, франкенштэйнаўскіх канцовак і па-дзіцячаму лёгкіх метафар зацягвае і захапляе так, што яшчэ некалькі дзён пасля не-не ды кранеш іх языком, нібы ямку ад зуба.

Таму, каб чытачу было не занадта прыемна, пасля кожнай гісторыі героі Бахарэвіча разоў сямнаццаць на розныя лады паўтараюць (і тут, Міласэрны Бог, я нават не перабольшваю): цудоўная гісторыя, як гэта кінематаграфічна/разумна/смела/павучальна/дапішы словы сваёй маці, наш аўтар — майстар, я думаў, вы геній, а вы звышгеній. На заднім плане нехта, асабліва ўражаны, захлынаецца слязьмі захаплення, на пярэднім — нудна і без усялякай на то патрэбы растлумачваюць мараль казкі.

Чытач, пакутуючы, выцірае пот з ілба, а Бахарэвіч, як бязлітасны трэнер, навісае над яго галавой і з запалам крычыць: дзесяць секунд адпачынку і яшчэ адзін падыход!І вось калі ты ўжо мокры, з ручніком на пузе распластаўся на дыванку, аўтар нечакана зрушвае прыцэл з казак, на падзеі, што адбываюцца з галоўным героем-пісьменнікам у перапынках ад яго бессаромна захваленай літаратурнай дзейнасці.

Самі гісторыі страчваюць сваю цікавасць, затое замалёўкі ў прамежку паміж імі ўжо не прыводзяць у шаленства, а ўсё больш інтрыгуюць.

Чытацкую ўвагу прымусова зрушваюць на сакрэцікі і дзівацтвы жыхароў дома выдаўца (як мы разумеем у фінале, цалкам беларускага), а аўтар па-бацькоўску ляпае па плячу, паказваючы на свежаспечаныя кубікі чытацкага прэса: бачыш, дзеля чаго гэта ўсё было? А ты думаў, я проста здзекаваўся.

Таццяна Карытка, facebook.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера