Віктар Шніп. Балада Яўстафія Тышкевіча
(18.04.1814—8.09.1873)
Устаўшы рана, зноў зямлю капаеш,
Ды ў курганах не золата шукаеш,
А — Беларусь, што тут была і будзе…
І дзівяцца з цябе, смяюцца людзі,
Бо ты хоць граф, ды нейкі незвычайны —
Палямі ходзіш, берагамі Гайны
І просіш песню праспяваць старую
Ці казку расказаць, і ўсё натуеш,
Збіраеш рэчы для свайго музея…
У Вільню з’едзеш, і Лагойск сцішэе,
Нібыта думаць пра цябе ён стане.
А ў родным краі, як пажар, паўстанне
І твой музей — як для пажару вецер…
Яшчэ самотна жыць у гэтым свеце,
Бо твой сусед баіцца, што ты здольны
І без ягонай ласкі жыць прыстойна…
«Музей закрыць! Забараніць, бо шкодны!» —
Загад вышэйшы. І ты ў краі родным
Жывеш, нібы чужы, людзьмі забыты.
Ды сонца, як тваёй любові злітак,
Усходзіць над зямлёй, што ты капаў,
Дзе ў курганах не золата шукаў,
А — Беларусь, якая ёсць і будзе…
* * *
Штодзённа ў рубрыцы «Літаратура» на сайце НН — новыя творы і мініятуры. Чытайце для сэрца, чытайце для розуму, чытайце для мовы.
