Саннікаў параіў штабу Бабарыкі вывучыць слова «пратэст»
У сябе ў фэйсбуку піша Андрэй Саннікаў.
Ёсць у нас няпісанае правіла: пры дыктатуры, калі чалавек трапляе ў турму за палітыку, — адкінь свае рознагалоссі з ім і біся за яго, як за свайго найбліжэйшага паплечніка.
Гэтае правіла не адразу было прынята ў Беларусі, але, калі яго зразумелі, мы многіх змаглі выцягнуць з-за кратаў, супольнымі намаганнямі.
Хто мы?
Тыя, каго Аляксандр Лукашэнка і кожны палітычны неафіт наровіць абазваць маргіналамі.
Тыя, каго больш за ўсё баіцца Лукашэнка, таму што не за грошы, таму што прынцыпова, таму што да перамогі Беларусі, а не якога-небудзь чарговага чараўніка.
Правіла гэта выключае крытыку таго, хто за кратамі, калі ён «палітычны». Выцягнем — разбяромся.
І хопіць ужо вынаходзіць тухлыя канструкцыі тыпу «па-за палітыкай», «над сутычкай» або «свет не такі чорна-белы, якім ён вам падасца, калі вы з ім бліжэй пазнаёміцеся».
Пры дыктатуры любы нясмелы рух у бок ад дыктатара з самымі добрымі намерамі дапамагчы гамункулу выглядаць чалавекам трактуецца як уцёкі і караецца прама прапарцыйна страху кіраўніка.
Так што, як вы сябе ні назавяце, вы ўжо даўно палічаныя і запісаныя ў апазіцыю, тую самую, якая вас так палохае. Дык, можа, хопіць віхляць?
Па-мойму, пры дыктатуры — гэта абавязак кожнага чалавека, які не разгубіў яшчэ маральныя арыенціры, якраз быць у апазіцыі. А вось тыя, хто «над сутычкай», чагосьці там менеджары, якраз хітруюць. Па большай частцы яны працуюць на рэжым, атрымліваюць зусім пэўныя дывідэнты ад дыктатуры, якія вылічваюцца зусім канкрэтнымі сумамі і жыццёвымі выгодамі.
Я аб тым, што трэба тэрмінова вызваляць усіх палітвязняў, усім светам і ўсімі даступнымі метадамі.
Толькі вось я зусім не бачу, што каманда Віктара Бабарыкі сапраўды імкнецца вызваліць яго і Эдуарда. Дарэчы, у гэтай каманды вельмі цікавы стыль зносін: яны ніколі не называюць ніякіх імёнаў. Для іх быццам бы не існуе нікога за межамі іх свету, не існуе гісторыі супраціву ў Беларусі. Не існуе людзей, якія аддалі жыцці за свабоду Беларусі.
Я таксама буду прытрымлівацца іх стылю, тым больш што і іх імёны чамусьці не выдаюцца, за рэдкім выключэннем.
Дык вось гэтая «самая крутая каманда» нічога не рабіла і не робіць для вызвалення свайго лідара. Яны староняцца не толькі слоў «апазіцыя» або «дыктатура», іх палохае сама згадка пратэстаў. Сотні тысяч подпісаў былі цынічна выкінутыя злачынцамі з ЦВК у смецце — і дзе рэзкая рэакцыя? Дзе заклік да людзей нешта рабіць, а не адседжвацца?
А гэта ж не подпісы за «каманду» і нават не за Бабарыку. Гэта подпісы людзей за змену ўлады ў Беларусі.
Увогуле, маё ІМХО, як цяпер кажуць, няма там ніякай каманды, і сядзець Віктару Бабарыку доўга, калі не пачне з'яўляцца разуменне сярод яго штаба, што трэба дзейнічаць, а не выварочваць пальцы сэрцайкам.
Для пачатку добра б вывучыць такія словы: дыктатура, пратэст, Плошча, палітзняволены, санкцыя.
І не баяцца іх прамаўляць.
А яшчэ, можна па складах: Ці-ха-ноў-скі, Стат-ке-віч, Се-вя-ры-нец, Мі-ка-лай-чык.
Тады імёны неафітаў могуць стаць такімі ж гераічнымі. Сваю крутасць можна лёгка даказаць і паказаць у той сітуацыі, у якой мы ўсе апынуліся. Галосна і не баючыся.
Ператварэнне неафіта ў героя выдатны тым, што зваротны працэс немагчымы.
Час ратаваць Беларусь, заадно выратуем і Бабарыку.
