«А ў царкве — усе беларускія святыя». Яшчэ ўспамін у памяць пра айца Іаана Харашэвіча
Гаварыла з айцом Іаанам, калі шукала, куды хаваюць людскія косткі, якія знаходзяць на тэрыторыі могілак — «Старажоўскага сквера». Мяне тады турбавала пытанне, куды, на якую сімвалічную магілу мне прыходзіць да сваіх прапрабабак і прапрадзядоў. Іх яўна хавалі на Старажоўцы, і магілы знеслі, відаць, яшчэ ў 1930-я, у першую хвалю, раз бабуля нічога пра іх не ведала.
Чытайце таксама: Памёр протаіерэй Іаан Харашэвіч — гэта яму дазволілі адкрыць першы праваслаўны храм Мінска ў часы перабудовы
Я зусім не ўвацаркоўлены чалавек, абсалютна не ведаю складанага царкоўнага этыкету, то трохі губляюся перад святарамі.
Але айцец Іаан вельмі добра са мной гаварыў, без усякай высакамернасці, з якой, ведаеце, бывае, гавораць святары. Я б сказала, па-свецку, і так шчыра па-добраму. Паказаў маленькі белы крыжык, куды падкопваюць косткі. Расказаў, як на задворках Маладзёжнага тэатра адкапалі склеп, ён адслужыў над ім, месца пасвяцілі і закапалі назад ды заклалі плітачкай.
А яшчэ ў яго была вельмі натуральная беларуская мова.
Помню, ехала тады з адчуваннем, як добра, што ў маёй дарагой Старажоўцы менавіта такі святар.
Відаць, яго пахаваюць побач з царквой.
А ў царкве, дарэчы, у 90-я зрабілі проста ўнікальныя роспісы — усе беларускія святыя з Х па ХХ стагоддзе. Вельмі цікава разглядаць і шукаць, каго знаеш.
Прачытала ў матэрыяле, што гэта першая ў Мінску царква, якую адкрылі пры СССР, у 90-м. Трэба дадаць, што яна і апошняя, якую закрылі — у 1938-м. Калі пазакрывалі ўжо ўсё, то святар запрасіў прыходзіць і каталікоў, бо ім ужо не было дзе маліцца. Вельмі люблю гэту гісторыю пра ўзаемапомач.
