Знайсці
15.02.2020 / 18:5423РусŁacБел

«Ты ўжо паўналетняя была?» Юрый і Стася Губарэвічы расказалі пра сваю доўгую сямейную гісторыю, адбітак палітыкі і ката Лагвінца

З лідарам Руху «За Свабоду» Юрасём Губарэвічам мы гутарым у яго дома. Палітык жыве на вуліцы Чарнышэўскага, у доме з гісторыяй. У інтэрв'ю «Нашай Ніве» Губарэвіч распавёў пра свае палітычныя амбіцыі, заробкі, адносіны з Лагвінцом і працу дэпутатам у Белаазёрску. А таксама расказаў, як у 16 гадоў зарабіў на першы матацыкл, як пазнаёміўся з жонкай і гатуе дочкам дранікі.

Юрась Губарэвіч з жонкай Стасяй

«Наша Ніва»: Вы родам з Белаазёрска. Як праходзіла ваша дзяцінства там, хто вашыя бацькі?

Юрась Губарэвіч: Бацькі — інжынеры-будаўнікі. Абое працавалі ў будаўнічым упраўленні. А на маю першую адукацыю паўплывала наяўнасць у Белаазёрску Бярозаўскай ДРЭС. Электрастанцыя, відавочна, гэта такі горадаўтваральны аб’ект. Я закончыў у Мінску політэхнічную акадэмію (цяперашні БНТУ. — «НН») па спецыяльнасці інжынер-электрык.

А тое, што бацькі — будаўнікі… Першае месца працы ў мяне як падлетка — летам на складах, куды прывозілася вагонамі цэгла, шчабёнка, блокі. Я іх разгружаў. Нават не меў 16 год тады. Пачаў працоўны шлях з рабочай спецыяльнасці.

«НН»: Працавалі, бо бацькі настойвалі?

ЮГ: Не, гэта былі 90-я, развал Саюза, першыя гады незалежнасці, велізарны эканамічны крызіс. Для людзей мець мінімальныя заробкі было за шчасце. А мне хацелася пэўнай фінансавай самастойнасці, набыць той жа самы матацыкл. Першы ў 16 гадоў з’явіўся, да гэтага часу недзе ёсць.

«НН»: На ДРЭС пасля пайшлі працаваць?

ЮГ: Не, у выніку па гэтай спецыяльнасці не працаваў, бо фактычна адразу пасля заканчэння політэхнічнай акадэміі паступіў на магістратуру ў Львоўскі філіял Украінскай акадэміі дзяржаўнага кіравання пры Прызідэнце. Паўтара года на дзённым аддзяленні вучыўся. І гэта спецыяльнасць перадвызначыла далейшы шлях у палітыцы.

Хаця ўпершыню я сутыкнуўся з дзейнасцю палітычных грамадскіх аб’яднанняў яшчэ на першым курсе ўніверсітэта. Былі гарачыя 90-я: Чарнобыльскі шлях, акцыі ў падтрымку незалежнасці, калі людзі масава на вуліцы выходзілі, стварэнне Маладога фронту разам з Віталём Рымашэўскім, Паўлам Севярынцам ды іншымі людзьмі.

«НН»: А як вас занесла ў Малады фронт?

ЮГ: БНФ на той момант быў такім цэнтрам яднання палітычна актыўных людзей, цэнтрам падрыхтоўкі масавых акцый. Таму мне як студэнту было цікава. А там ужо зацягнула ў моладзевую арганізацыю. Сказалі: у нас моладзь збіраецца па чацвяргах, прыходзьце.

«НН»: Чым займаліся ў МФ?

ЮГ: Я быў адказны за рэгіёны. І калі мы адкрывалі першы з’езд, то на мне ляжаў абавязак абтэлефанаваць людзей па ўсёй Беларусі. У некаторых гарадах ствараліся свае суполкі, трэба было звязацца з іх каардынатарамі. Удзельнічалі ў нейкіх супольных акцыях. Тады былі акцыі «Горад наш!» — вывешванне сцягоў на шматпавярховіках і лініях электраперадач. Рызыкоўная справа.

Мы вывешвалі сцяг на свой 13-павярховы студэнцкі інтэрнат на Сурганава, пералазілі па балконах. Насычаная была маладосць змагарская.

***

«НН»: Як у Мінск перабраліся?

ЮГ: У Мінску я фактычна з 1995 года, калі паступіў у акадэмію. Акрамя вучобы ў Львове і вяртання ў Белаазёрск з 2003 па 2007 гады на перыяд дэпутацкай дзейнасці.

У Белаазёрску тады было літаральна некалькі грамадскіх актывістаў. Разам з імі падумалі, што можам зрабіць для горада, каб змяніць жыццё. Бо глыбокая правінцыя, нічога не адбываецца, няма нагоды, каб разам сабрацца. Паступова гуртавалі вакол сябе неабыякавых людзей. І калі надышлі мясцовыя выбары 2003 года, вырашылі паспрабаваць. Вылучылі на большасць акругаў людзей, узялі і выйгралі.

Гэта, напэўна, адзіны горад за 25-гадовую гісторыю, дзе пры сённяшнім рэжыме дэмакраты атрымалі большасць.

І я, як лідар гэтай групы, стаў намеснікам старшыні гарсавета.

Нядоўга, праўда, цягнулася наша панаванне ў горадзе, бо правялі давыбары, на якіх сённяшнімі метадамі ўлады прыцягнулі сваіх людзей. Але, я лічу, чатыры гады ўдалай працы на карысць горада былі. Ужо напрыканцы нашай кадэнцыі на ўзроўні Лукашэнкі было прынята рашэнне пра адмысловую праграму для развіцця горада, туды ўклалі на тыя часы нейкія шалёныя грошы — на рэканструкцыю, на інфраструктуру.

Стася Губарэвіч: Нават вакзал пабудавалі, які там непатрэбны, бо цягнік два разы на суткі — зранку і ўвечары — толькі ходзіць.

ЮГ: І сам Лукашэнка два разы, як той Дзед Мароз, прылятаў за дзень да Новага года ў Белаазёрск, дзеля таго каб паразмаўляць з людзьмі, паказаць, што дзяржаўная ўлада не такая ўжо і дрэнная: маўляў, чаму вы галасуеце за гэту апазіцыю. Фактычна, ішло змаганне за падтрымку людзей у рамках аднаго асобна ўзятага горада.

«НН»: Але хіба дэпутаты нешта вырашаюць? Калі глядзець зараз, яны проста транслююць тое, што спускаюць зверху.

ЮГ: Так і тады было, і зараз. Але ўсё залежыць ад асобы. Калі гэта чалавек, які ўдзячны за сваё абранне выключна выбарцам, а не таму, хто яго прызначыў на гэта месца, тады ён будзе працаваць на карысць людзей. Нават тыя малыя магчымасці, якія ёсць у саветах, усё роўна можна выкарыстоўваць дзеля таго, каб паляпшаць жыццё.

«НН»: Ізноў у Мінск вярнуліся пасля 2007-га?

ЮГ: Так, атрымаў запрашэнне ад Аляксандра Мілінкевіча разам будаваць Рух «За Свабоду». А чаму ён звярнуўся да мяне — бо яшчэ ў 2006-м я ўзначальваў ягоны штаб па Брэсцкай вобласці. 

«НН»: А адкуль вы былі з ім знаёмыя?

ЮГ: У рамках грамадскай дзейнасці. Я хутчэй быў знаёмы з Інай Кулей, якая ў той час была яго жонкай і па Берасці займалася падтрымкай працы грамадскіх аб’яднанняў, таму рэгулярна перасякаліся. Беларусь не такая ўжо вялікая краіна.

«НН»: Дзе жылі першым часам у сталіцы?

ЮГ: У Стасіных бацькоў была кватэра, то мы спыняліся ў іх. Мы жанатыя з 2001 года — Стася яшчэ была студэнткай, вучылася ў Мінску на гістфаку БДУ, а я паралельна — у Львове. А калі канчаткова пераехалі ў сталіцу, то здымалі кватэру.

СГ: Спачатку вельмі танна нам лекар Зміцер Салошкін здаваў, на Раманаўскай Слабадзе. Пасля пераехалі на Кульман, жылі каля Камароўкі ў малюсенькай кватэры. Потым здымалі кватэру на Гікала. Знайшлі яе перад самым ад’ездам у адпачынак. Юрась газету на падлозе на запраўцы падабраў, і там было напісана, што гэта жыллё здаюць. 

ЮГ: Па-мойму, у «Нашай Ніве» тая абвестка была.

СГ: Доўгі час мы жылі там, пакуль не пераехалі ў сваю кватэру.

«НН»: Як даўно сюды перабраліся?

ЮГ: Тры гады таму недзе. Гэта кватэра Стасінай маці, якую Стася ў спадчыну атрымала. Яна таксама з гісторыяй.

Дагэтуль тут жыла сям’я Тамары Віннікавай — была такая банкірка беларуская, якая ў свой час збегла ад рэжыму Лукашэнкі, зараз жыве ў Лондане.

«НН»: А суседства з офісам БНФ выпадковае?

ЮГ: Выпадковае абсалютна. Наогул тут добрае суседства. За тым домам жывуць Наста і Зміцер Дашкевічы.

СГ: У іншым баку праз адзін дом — літаратары Марыя Мартысевіч і Павал Касцюкевіч.

ЮГ: За дом Дашкевіча тут змагаліся ўсім кварталам у мінулым годзе, бо ён адзіны быў пад знос. Дзякуючы таму, што жыхары выступілі актыўна супраць, атрымалася захаваць жыллё.

«НН»: Вы з суседзямі ў добрых адносінах? Бачыла, што ў агульным чаце вам нават прапаноўвалі на штраф скінуцца.

ЮГ: Нас усіх аб’яданала барацьба супраць ушчыльнення. На гэтыя два кварталы планавалі пабудаваць сем паркінгаў, усунуць жылую высотку, знесці некалькі будынкаў дадаткова, паставіць нейкі забаўляльны цэнтр. Мы збіраліся ў дварах, у адміністрацыі раёна, стварылі ініцыятыўную групу. Адстаялі пакуль. Але працягваем кантраляваць гэта пытанне.

Прапановы са штрафам — так. Тыя, хто адсочвае палітычныя падзеі, самі між сабой пачалі перапісвацца: давайце дапаможам чалавеку, ён жа нам дапамагаў. І літаральна за пару дзён на большую частку сумы першага штрафа (там далі 25 базавых) сабралі.

Калі атрымаецца з іншых крыніц закрыць штрафы — можа, правааабронцы дапамогуць, — то грошы накірую ў развіццё квартала, яны не прападуць.

***

«НН»: Як вы пазнаёміліся з жонкай?

ЮГ: У Вярхоўным судзе — добрае месца для знаёмства (усміхаецца). Я быў там як прадстаўнік аргкамітэта па стварэнні свабоднага прафсаюза студэнтаў. А Стасю на той судовы працэс накіравала газета «Рабочы», якую Віктар Івашкевіч у свой час рэдагаваў.

«НН»: Колькі гадоў вам было тады?

ЮГ: (да жонкі) Ты ўжо паўналетняя была (смяецца)?

СГ: Не, мне было 17.

ЮГ: Ну а мне на тры гады больш.

«НН»: Стася, вы мінчанка. Але паехалі за мужам у Белаазёрск.

ЮГ: У высылку.

«НН»: Не шкада было кідаць сталіцу?

СГ: Не, мне паўсюль добра. Калі я там жыла, таксама шмат хто задаваў пытанне: як табе ў горадзе пасля Менска? Адказвала: мне добра. Я там кучу сяброў завяла.

«НН»: А чым займаліся ў Белаазёрску?

СГ: Калі прыехала, я была цяжарная. Пісала артыкулы там у гарадскую газету, а пасля ў дэкрэце сядзела. Нейкі час падпрацоўвала сістэмным адміністратарам на сайце, а так афіцыйна не атрымалася ўладкавацца.

«НН»: Зараз ва ўніверсітэце працуеце?

СГ: Не. Я скончыла аспірантуру і магістратуру ў БДУІРы, працавала там пэўны час, а ў гэтым годзе сышла ў ІТ-кампанію, праектным менеджарам. Можа, гэта нямодна, але прынамсі грошы дае.

«НН»: Калі працавалі ва ўніверсітэце, ці былі праблемы праз прозвішча, дзейнасць мужа?

СГ: Калі ўладкавалася, пытанняў не было. Адзінае, напрыканцы ўзніклі складанасці. Афіцыйная версія, што рэктар папрасіў загадчыка кафедры, каб я сышла, і таму я нават адзін год адпрацоўкі — у мяне ж размеркаванне пасля аспірантуры — не дабыла.

«НН»: Колькі гадоў вашым дочкам?

ЮГ: Агаце хутка будзе 16 (яна цяпер з хлопцам у пакоі сядзіць), а Івоне 12. Яны хадзілі ў 314-ы дзіцячы садок на Багдановіча, у беларускамоўную групу. Тады гэта была ледзь не адзіная група. Па-мойму, дзеці і Вячоркі, і Міхалевіча праходзілі праз той садок. Пасля ў 23-ю гімназію дачок аддалі. Старэйшая ў гэтым годзе паступіла ў 2-і ліцэй — на ангельскую мову і матэматыку. Яе цікавіць праграмаванне.

А малодшая маляваннем цікавіцца, гледзячы па тым, што завешаны ўвесь пакой яе працамі. І на танцы ходзіць.

Малодшая дачка Губарэвічаў Івона

«НН»: Дачка з хлопцам дома… Вы вельмі шчыльна з дзецьмі стасуецеся, яны ад вас нічога не хаваюць?

СГ: Я б не сказала, што мы ўжо ўсім дзелімся, у кожнага свае сакрэты ёсць. Думаю, што гэта не зусім правільна, калі тата і мама як сябры. Так, у нас нармалёвыя адносіны, але не панібрацтва.

А хлопцы, якіх дачка прыводзіць, — гэта ўсе тыя, каго мы і так ведаем. З кімсьці яна ў садок хадзіла, з кімсьці ў гімназіі вучылася. Таму з імі знаёміцца не трэба. Я ведаю і хлопцаў саміх, і іх бацькоў (усміхаецца).

ЮГ: І добра, што яна дома, а не невядома дзе да позняга вечара. Таму мы абсалютна спакойныя.

«НН»: Юрый, вы ў фэйсбуку выкладалі, як у паліклініку з дочкамі хадзілі, суп ім гатавалі. Шмат часу надаяце іх выхаванню?

ЮГ: Напэўна, не так шмат, як можна было б.

СГ: Але ў паліклінікі, праўда, ходзіць, бо я цярпець іх не магу. Мяне бесіць сядзець у чарзе.

ЮГ: Суп варыць даводзілася, калі жонка з’язджала ў доўгія камандзіроўкі. Хаця збольшага, канечне, Стася гатуе. Дзеці дастаткова мабільныя і самастойныя. Зранку раз’ехалі па школах-ліцэях, пасля па гуртках — паўсюль паспяваюць.

«НН»: Фірмовая страва ў вас ёсць?

ЮГ: Суп з фрыкадэлькамі. Ну і дранікі — замова рэгулярна паступае. Як правіла, цыбулю дадаю, муку — не. Гэта адвечная спрэчка беларусаў, што дадаваць у дранікі (смяецца).

***

«НН»: Ваш брат у Міністэрстве замежных спраў працаваў. Вас не клікаў туды?

ЮГ: Тады я яшчэ быў студэнтам. А ён працаваў больш па замежных дыпламатычных місіях. Дый з адукацыяй інжынера-электрыка я наўрад ці туды б патрапіў.

Брат 13 гадоў адпрацаваў у МЗС, яго на працу яшчэ міністр Краўчанка браў. Доўгі перыяд ён быў у Нью-Ёрку аташэ ў беларускім прадстаўніцтве пры ААН, а пасля намеснікам амбасадара ў беларускім дыппрадстаўніцтве ў Парыжы.

«НН»: А чаму сышоў?

ЮГ: Ну, не сышоў, а папрасілі. Прычым доўга марудзілі пасля вяртання з Парыжа, ён быў у падвешаным стане больш за год, не давалі месца. А прычына, чаму так трымалі… Або звязана з маёй дзейнасцю, бо гэта былі 2000-я, калі я публічны стаў — перыяд дэпутацтва, праца ў штабе Мілінкевіча. Або — думаю, можна адкрыта пра гэта казаць — з галасаваннем. Ён быў часовым павераным нейкі перыяд у Парыжы, фактычна кіраўніком дыпмісіі, калі змяняўся амбасадар. І тады ў 2004 годзе быў рэферэндум і выбары ў Палату прадстаўнікоў.

Брат быў кіраўніком выбарчай камісіі. І па выніках на гэтым участку Лукашэнка прайграў рэферэндум і першае месца сярод прэтэндэнтаў у дэпутаты ўзяў нехта, вылучаны з БНФ. Так атрымалася. Прагаласавалі не так, як трэба.

Можа, гэта стала адной з прычын, чаму МЗС не захацела з ім далей працаваць. Сумленныя людзі, на жаль, не патрэбныя ў гэтай сістэме.

«НН»: Чым вы зарабляеце?

ЮГ: У мяне ўжо з гады чатыры аформлена ІП. Фармальна гэта сакратарскія паслугі, пераклады. Але ёсць магчымасць працаваць з тэкстамі — я атрымліваю замовы на перанос запісаў з аўдыяносьбітаў у тэкставы варыянт. Людзі, якія даюць гэтыя замовы, у нейкая ступені аказваюць падтрымку і маёй палітычнай дзейнасці. З гэтага маю даход. Ёсць, канечне, і нейкая ганарарная праца — за пэўныя выступы, удзел у круглых сталах. То тое, то другое. Плюс дапамога ад тых, хто ахвяруе на дзейнасць апазіцыі Беларусі.

«НН»: Хто больш зарабляе — вы ці жонка? ІТ, пэўна, больш прыбытковая сфера?

СГ: Ну, я яшчэ толькі пачынаю, чацвёрты месяц працую, здаю на ўсялікія кваліфікацыі, бо ІТ — такая сфера, дзе ты будзеш увесь час вучыцца і здаваць іспыты.

«НН»: Але запаветныя беларускія па «пяццот» атрымліваюцца?

ЮГ: Калі як. Калі скласці даходы, то ў кожнага і атрымаецца па 500.

«НН»: За кошт чаго партыя жыве? Вы грошы ўкладаеце ці гэта ахвяраванні?

ЮГ: Хутчэй, гэта ахвяраванні людзей не грашыма, а сваім часам, працай. У нас няма сталых заробкаў і супрацоўнікаў на стаўцы. Але бываюць кампаніі, на якія збіраем сродкі і пасля размяркоўваем на арганізацыйныя выдаткі і ганарары. Але збольшага публічная дзейнасць заснавана на валанцёрскай працы.

«НН»: У вас, як у старшыні, заробак ёсць?

ЮГ: Фармальна не. Нават рахунак для арганізацыі мы адчынілі толькі гады два таму, і там павольна ідзе збор сродкаў — на сёння, калі не памыляюся, 1450 рублёў на гэтым рахунку ляжыць.

«НН»: Вы першы заплацілі ўнёсак за ўдзел у праймерыз. Гэтыя 500 еўра — з уласнай кішэні?

ЮГ: Часткова з уласнай, часткова — дапамога ад сяброў і каманды, якія вераць у мой удзел у гэтых выбарах і гатовы разам са мной змагацца за перамогу.

«НН»: То-бок на адпачынак на мора гэтым летам не паедзеце — грошы пайшлі на выбары.

ЮГ: Думаю, тут пытанне не столькі ў грошах. Ёсць вельмі бюджэтныя магчымасці для адпачынку. Калі мы ездзім, то, як правіла, на аўтамабіле, на якім дабіраемся да Харватыі, Італіі, Нарвегіі.

А летам пытанне адпачынку хутчэй будзе ўпірацца не ў сродкі, а ў кампаніі. Думаю, не будзе вольнага часу ні на што, акрамя яе.

***

«НН»: Адно з патрабаванняў да будучага адзінага кандыдата — падтрымліваць традыцыйныя каштоўнасці. Ці гэта значыць, што вы ніяк не будзеце лабіраваць інтарэсы ЛГБТ?

ЮГ: Гэтая фармулёўка — адна з тых, у якую мы ўпёрліся пры абмеркаванні, бо былі абсалютна розныя погляды. І былі значна горшыя фармулёўкі гэтага пункту.

«НН»: Напрыклад?

ЮГ: З пералікам усіх тых, каго ніяк не трэба падтрымліваць. Не буду раскрываць, унутраная кухня (смяецца).

Але на сёння фармулёўка такая — кандыдат выступае за свецкую дзяржаву і не выступае з заявамі, якія супярэчаць традыцыйным поглядам на сям’ю. Ізноў гэта дыскусійнае пытанне, што такое традыцыйныя погляды на сям’ю. Сем’і розныя бываюць.

СГ: Па статыстыцы, для постсавецкіх краін традыцыйнай з’яўляецца сям’я, дзе мама з дзецьмі, з бабуляй і часовым мужчынам (усміхаецца).

ЮГ: Той, хто стане адзіным кандыдатам, мусіць прытрымлівацца гэтага абмежавання і не закранаць гэтую тэму. Ну, добра. Але я абсалютны праціўнік любога дыскрымінацыйнага падыходу. І калі нехта хоча вывернуць гэты пункт так, што мы павінны пераследаваць людзей, сыходзячы з іх сямейнага статусу, сэксуальных прэферэнцый ці яшчэ чагосьці, я выступаю супраць. Не павінна быць ніякіх абмежаванняў. Асабіста я настаяў, каб дадаткова быў унесены пункт, што адзіны кандыдат кіруецца ў сваёй дзейнасці Усеагульнай дэкларацыяй правоў чалавека.

«НН»: Пра хрысцінства пытанне. Калі не памыляюся, ваш брат — актывіст уніяцкай царквы. Вы таксама да ўніятаў адносіцеся?

СГ: Не, мы праваслаўныя.

ЮГ: Малапрактыкуючыя.

СГ: Раство мы святкуем, хутчэй, каталіцкае, 25 снежня, дзеці ўвогуле няхрышчаныя, а мы хросныя ў каталікоў і ўніятаў.

«НН»: Але яйкі на Вялікдзень фарбуеце?

СГ: Так! Прычым Вялікдзень па праваслаўнай традыцыі адзначаем.

ЮГ: Усё нармальна, традыцыйна, па-беларуску. Думаю, што большасць людзей у нашай краіне менавіта так і робіць.

***

«НН»: Калі бачыцеся з Лагвінцом, ці вітаецеся?

ЮГ: Так, вітаемся. Не так часта бачымся, на нейкіх прыёмах у амбасадах перасякаемся, але праблемаў няма з тым, каб вітацца.

«НН»: Чаму ён у выніку сышоў з партыі? Што вы не падзялілі?

ЮГ: Напэўна, яму трэба адрасаваць гэта пытанне. Час ідзе, ужо сціраюцца падрабязнасці тых дзён, але са свайго боку, калі я выйграў гэтыя выбары на пасаду старшыні, я прапанаваў яму месца першага намесніка ў арганізацыі. Гэта пасада, на якой можна было б далей развівацца самому і развіваць арганізацыю. Ну, ён вырашыў сысці.

«НН»: Можа, ён выказваў вам свае ўмовы, а вы не пагадзіліся?

ЮГ: Можа быць. Часам запал спаборніцтва заводзіць людзей вельмі далёка. І рэчы, у якіх можна абстрагавацца, пасля ўсё роўна пераходзяць у асабістае. Я якраз не прыхільнік такога падыходу. Бо ў палітыцы, нават калі ты сёння з кімсьці супернічаеш і маеш розныя погляды, на заўтра, магчыма, трэба будзе аб’ядноўваць свае намаганні. Як прыклад можна прывесці, што ў патрабаванні свабодных выбараў апазіцыя амаль едная — левыя, нават камуністы Калякіна, гавораць тое ж самае, што і правыя. Таксама пытанні незалежнасці аб’ядноўваюць фактычна ўсіх. Таму лепш шукаць месцы, дзе можна стаць саюзнікамі, чым шукаць ворагаў.

«НН»: Але шмат хто не верыць у цяперашнюю кааліцыю. Вы верыце, што зможаце не перасварыцца?

ЮГ: Я ў гэта веру, таму што падпісвалі пагадненне людзі, якія разумеюць, што, калі ісці на гэтыя выбары самастойна і спрабаваць вылучаць свайго кандыдата, гэта не прывядзе да поспеху, моцных кампаній. Нават на этапе рэгістрацыі такія кандыдаты не здольныя будуць прайсці праз сіта і сабраць 100 тысяч подпісаў. Аб’яднаўшыся, можна выставіць рэальную альтэрнатыву, прычым гэта будзе тая кампанія, якая будзе будавацца выключна намаганнямі саміх партый, актывістаў, будзе незалежнай ад сённяшніх дзяржаўных органаў, у руках якіх магчымасць зарэгістраваць кандыдатаў, якія не назбіралі подпісы. 

Мы гэта назіралі ў 2010, 2015 годзе, калі частка кандыдатаў вылучалася толькі са спадзяваннем на тое, што ксеракопіі, якія яны прынясуць выбарчай камісіі, будуць залічаны, таму што так складзецца кан’юнктура. Лукашэнка ў любой сітуацыі не застанецца сам-насам у бюлетэні, усё роўна будуць фармальныя канкурэнты, якіх ён вылучыць ад падкантрольных яму структур або «адобрыць» ад апазіцыі, ведаючы, што яны будуць таксама падкантрольныя, бо не сабралі 100 тысяч подпісаў.

Сёлета заяўка на самастойную і незалежную ад уладаў кампанію.

«НН»: А чаму раней у апазіцыі не атрымлівалася дзейнічаць заадно?

ЮГ: Напэўна, не было той палітычнай сталасці, якая ёсць нарэшце зараз. Было заўсёды разуменне, што ўдзел у выбарах дае нейкія асабістыя прэферэнцыі таму кандыдату, які вылучаецца ад партыі, — пазнавальнасць, вядомасць. І трэба ісці самастойна, каб атрымаць лепшыя пазіцыі па выніках кампаніі.

Але 2010 год паказаў, што пазіцыі могуць быць і горшыя. Калі кандыдат, які быў палітыкам і меў нейкую сваю структуру, пасля выбараў сутыкаецца з тым, што яго арганізацыя дэ-факта разгромлена, асноўныя актывісты або знаходзяцца ў турме, або паспелі збегчы за мяжу і сам ён ці ў турме, ці вымушаны з’ехаць, прыходзіць разуменне, што гэта не гульня. Асабліва ў сітуацыі, калі на кану незалежнасць Беларусі.

І грамадства патрабуе гэтага аб’яднання — яно не адрознівае правыя партыі ад левых, для іх гэта ўсё апазіцыя. Ёсць попыт на кандыдата, які прадстаўляе інтарэсы народу.

Думаю, тыя, хто падпісаў пагадненне, адчуваюць гэты попыт, важнасць моманту.

«НН»: Навошта вам удзел у гэтай гонцы?

ЮГ: Адчуванне адказнасці. Бо калі не я, то хто тады? Я ўжо даўно ў гэтай сферы і бачыў шмат людзей, якія прыходзілі, нечым натхняліся, а пасля ці адыходзілі, ці ламаліся, ці вымушаны былі ўбудавацца ў сістэму, ці з’язджалі…

Я хачу жыць у Беларусі, хачу яе змяняць у лепшы бок, хачу, каб дзецям тут было камфортна, каб яны маглі ганарыцца свай краінай і былі свабоднымі людзьмі тут.

Не тымі рабамі, якімі нас спрабуе зрабіць сённяшняя ўлада, патрабуючы абсалютнай паслухмянасці. Я хачу, каб людзі кіравалі сваім жыццём.

«НН»: Уявім, што вы прайграеце гэты этап выбараў. Ці не атрымаецца так, што будзеце вылучацца асобна ад партыі?

ЮГ: Не, не атрымаецца. Ізноў пытанне адказнасці і разумення палітычнай сітуацыі. Тыя, хто будзе так рабіць, прайграюць, яны проста будуць выглядаць людзьмі, якія не ўмеюць трымаць слова. Таму я перакананы, што, хто б ні перамог па выніках гэтай працэдуры, у нас захаваецца каманда і будзе супольная праца на аднаго кандыдата ад усіх гэтых як мінімум пяці структураў.

«НН»: А каго вы гатовы былі б падтрымаць?

ЮГ: Я буду падтрымліваць таго, хто выйграе. Калі гэта буду я, то буду працаваць далей. Я б зараз не ацэньваў. Канечне, мы канкуруем паміж сабой, і кожны да канца траўня, да моманту правядзення кангрэсу, будзе працаваць на сябе, але пасля ўжо будзе праца на пераможцу. І спадзяюся, мы не дойдзем да сітуацыі, калі канкурэнцыя ідэй пяройдзе ў асабістае супрацьстаянне.

Post Scriptum

У сям’і Губарэвіча жыве кот… Лагвінца.

«Мы яго не кралі, не думайце! — жартуе Стася. — У Лагвінца жыве ягоны брат, руды. А гэтага ката Алесь сам прывёз на офіс, а мы вырашылі яго забраць. Усё ж такі катам на офісе не месца. Ён у нас сацыяпат, людзей не вельмі любіць. Яму чатыры гады, завуць Рух. Мы яго ўзялі, калі яму год быў».

«Ён у арганізацыі пражыў некалькі тыдняў, — дадае Юрась. — Калі на выходныя ўсе з’язджалі, ралеты апускалі, кот два дні ў цемры мусіў сядзець. Я на гэта ўсё паглядзеў і ўзяў яго на пару выходных дадому, каб не сумаваў. Вось так ён і застаўся».

Наталля Лубнеўская, фоты Надзеі Бужан

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
ПНАЎСРЧЦПТСБНД
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031