«Я не любіла сваю дачку. Калі пабачыла дзве рыскі, першай думкай было: я нешта сапсавала». Шчыры аповед пра мацярынскую любоў
Журналістка Марыя Грыц, мама 7-месячнай дачкі, падзяліліся шчырым допісам пра тое, што любоў да дзіцяці прыходзіць не адразу.
«Я не любіла сваю дачку. Не было гэтага чакання цяжарнасці і прадчування цуда. Калі пабачыла дзве рыскі, першай думкай было: так, я нешта сапсавала, трэба прачытаць інструкцыю.
Фота Елізаветы Мяхедка.
Я не любіла яе, калі станавілася на ўлік у паліклініку, здавала тысячы аналізаў і вёдры крыві. Але на першым УГД пачула грукат яе сэрцайка, і мяне проста затапілі слёзы. Медсястра так здзівілася і расчулілася, што тайком ад урача зрабіла здымак з манітора і сунула мне выяву ў картку.
Я не любіла яе, калі маленькія пяткі ноччу адгіналі мае рэбры, а галава ціснула на ўсё, што там звычайна ёсць унутры чалавека. І калі акушэрка паднесла да мяне гэтага новага, яшчэ мокрага чалавека і сказала: «Мама, у вас здоровая дочь». І потым час у радзільні, і дома…
Мяне моцна душыла, што ўсе ажно калоцяцца ад шчасця бацькоўства, а мне неяк… ніяк. Нібыта прырода не адсыпала ўзнагароды за ўсе пакуты. Нібыта ў мяне недаразвітае сэрца, ці што са мной не так?
Падтрымала мая цёця, якая прызналася, што ў першы дзень нічога не адчувала да свайго малога, а толькі потым, калі ўжо пачала ў яго ўкладацца, пакрысе прыйшло гэта пачуццё.
Праз пэўны час ужо прымірылася і вырашыла, што любіць і не абавязкова: я буду клапаціцца пра яе, абараняць, слухаць, спачуваць і падтрымліваць — някепскі набор, мяркую.
Быў сонечны дзень. Ганка хацела спаць, але тарашчыла свае аграменныя іншапланяцянскія вочы і рыпела. Я ўзяла яе на рукі, каб угайдаць, і мяне натуральна накрыла. Накрыла пуховай коўдрай зусім невядомых раней пачуццяў. Не моцна, не з галавой адразу, а так, толькі адзін бачок, потым другі, і ногі, за імі плечы. Стала цёпла-цёпла, утульна і быццам я нарэшце вярнулася дадому.
Цяпер я не магу надзівіцца на яе, бы гляджу лепшы ў свеце серыял: вось Гануля першы раз усвядоміла свае ногі, потым зразумела, што гэта яе рука з лыжкай бʼе яе па галаве, усмешкі, словы, сама сядзіць, гуляецца, спявае…
Я абажаю сваю дачку. Але не з першай хвіліны, і не з сотай, і не з тысячнай. Лёгка сказаць: не давайце сацыяльным клішэ псаваць свае нервы. Але хай мая гісторыя дадасць жвірынку ўпэўненасці якой будучай матулі».
Марыя дадае: ёй самой тады было дужа няёмка пра гэта прызнацца — нават мужу ці маці.
«Фільмы — у іх ні пра наступствы кесарава сячэння, ні пра пасляродавую дэпрэсію, ні пра паступовы прыход любові звычайна не кажуць», — прызнаецца яна.
