Знайсці
20.10.2019 / 12:1919РусŁacБел

Шчыра пра Ганну Бонд, каханне з кубінкай і самога сябе: вялікая гутарка з Сержам Бандарчуком

У ананімных тэлеграм-каналах зусім нядаўна з’явілася «навіна»: вядомы цыркавы артыст Серж Бандарчук нібыта быў затрыманы па прылёце з Кубы, маўляў, вёз забароненыя рэчывы. Але ж навіна аказалася фэйкам. Бандарчук сапраўды прыляцеў з Кубы ў Беларусь, але бавіў час не ў СІЗА, а спакойна адпачываў разам з сябрамі. Карыстаючыся момантам, «Наша Ніва» вырашыла пагаварыць з Сержам пра яго «затрыманне» і не толькі. Ён пагадзіўся.

У Мінск Бандарчук прыехаў разам з каханкай, кубінкай Эдгліс. Праўда, спачатку Серж не захацеў фатаграфавацца разам з ёю — сказаў, «не хачу дражніць быкоў». Але цягам некалькіх хвілін перадумаў і не толькі сфатаграфаваўся, але і распавёў пра каханую, працу і шмат чаго іншага.

«НН»: Як да вас звяртацца? Серж? Сяргей? Сяргей Генадзевіч?

СБ: Сёння мне прыемна, калі проста Сяргей.

Серж — гэта з цырка пайшло, мяне ў цырку так называлі з самага дзяцінства: Серж, Сержык. У цырку ўвогуле звяртацца «на вы» не прынята асабліва. 

У школе ў мяне мянушка была ўвогуле «Бэндэр». Але, напэўна, не ад Астапа Бэндэра, а ад майго ўласнага прозвішча.

Але ж апошнім часам столькі жадаючых неяк выдзеліцца, выпендрыцца, усе сталі і «Сержамі», і «Нікаласамі»… Таму я вырашыў стаць ізноў проста Сяргеем Бандарчуком. Мяне ж назвалі ў гонар вялікага кінарэжысёра Сяргея Бандарчука. Калі я нарадзіўся, ён быў на піку славы, ён і Мікіта Міхалкоў. Але ж у мяне прозвішча таксама Бандарчук, таму Сяргей неяк добра лягло, так?

«Наша Ніва»: Якіх быкоў не хацелі дражніць, калі спачатку адмовіліся фатаграфавацца разам з Эдгліс?

СБ: Ну, я працую ў шоў-бізнэсе…А ў нас любяць высмоктваць з пальца што-небудзь, як вось гэтую гісторыю з маім арыштам. У мяне такі ўзрост прыйшоў, што часам хочацца проста спакою. Але ж прафесія не дазваляе быць зусім у цені. Таму часам прыходзіцца нагадваць пра сябе, тлумачыць людзям, што я жывы, што ў мяне ўсё нармальна. Бо яны ж чытаюць усю гэтую лухту і вераць.

 «НН»: А што вы адчулі, калі вам пачалі званіць журналісты, каб удакладніць, ці вы на волі? Падумалі, што гэта няўдалыя жарты?

СБ: Мая сям’я столькі прайшла ўсяго ў жыцці, што нічога смешнага я не пабачыў. Зразумеў, што гэта не жарты. У той момант я быў за сталом, з сям’ёю і сябрамі-замежнікамі. Адзін прыляцеў з Аўстраліі, другі — з Ганконгу.

Я зразумеў, што адбылася нейкая бязглуздзіца. Праз пару дзён мне пазванілі нават сябры з Францыі, з іншых краін, пацікавіліся, ці ўсё ў мяне добра.

Але ж ніякіх дзеянняў я прадпрымаць не буду. Не ведаю, хто распаўсюдзіў гэтую навіну пра маё затрыманне і навошта, але шукаць аўтараў, судзіцца, каб абараніць гонар і годнасць, я не буду. Бо ў мяне гонару і годнасці і так шмат, больш, чым у некаторых.

«НН»: А якія самыя «арыгінальныя» чуткі вы чулі пра самога сябе?

СБ: Ой, пра мяне шмат чаго расказвалі… Але быў прыкольны выпадак з маёй мамай пры мне.

(Маці Сяргея — Таццяна Бандарчук, цыркавая артыстка, пасля дырэктарка Белдзяржцырка. Народная артыстка Рэспублікі Беларусь.НН.)

1 красавіка ёй пачала званіць нейкая жанчына. Яна адразу пачала патрабаваць сустрэцца з маёй мамай, крычала, «як магла жанчына так паступіць з бедным сланом?»

Высветлілася, што хтосьці «прыкалоўся» і напісаў, што нібыта ў цырку, які ўзначальвала тады мама, усыпілі слана, бо яго не было чым карміць. А гэтая жанчына прачытала недзе тую «навіну», прыняла блізка да сэрца, расперажывалася і пачала тэлефанаваць дырэктару цырка. Хацела дабіцца аўдыенцыі, каб прыйсці і высветліць, як так абышліся з няшчаснай жывёлай.

А так… усякае было ў жыцці, усякае казалі. Але ж мне сёлета споўніцца 48 гадоў. Час глупстваў даўно прайшоў.

«НН»: І якое галоўнае глупства, якое вы нарабілі?

СБ: Ой, я ні пра што не шкадую.

Але самае страшнае маё глупства, напэўна, гэта такое ж, як і ва ўсіх. Што я не выкарыстаў шмат якія магчымасці, якія мне пасылала жыццё. Мне здавалася, што заўсёды будзе так, што жыццё бясконцае, маладосць — бясконцая, што заўсёды будзе мора шанцаў…

Але ж шкадаваць не трэба. Можа, цяпер усё было б інакш, каб я прымаў нейкія іншыя рашэнні. А сёння я абсалютна задаволены тым, што маю.

«НН»: Вы шчаслівы чалавек?

СБ: Абсалютна, так.

«НН»: Вы расказалі пра глупства, якое не зрабілі. А якое зрабілі?

СБ: Шмат было выпадкаў, калі я хадзіў па краі… Ды і праца ў цырку, яна не для кожнага, скажам так. Артысты — людзі незвычайныя.

Давайце лепш раскажу пра адзін з маіх самых удалых жартаў. Мне было 19 ці 20 гадоў, мы працавалі ў Сірыі. І я зайшоў у пакой да сваіх дзяўчат-артыстак, пакуль іх там не было, схаваўся ў шафе. Прасядзеў там гадзіны чатыры.

Ужо наступіла ноч. А мы жылі ў прыватным доме ў Дамаску, квартал быў даволі жудасны. Яшчэ быў Рамадан, калі мусульмане амаль увесь час сядзяць па дамах. Нічога не адбываецца, навокал ціха. У нас дарэчы, таксама на час Рамадана быў адпачынак, мы не выступалі.

Ну і вось, сяджу я ў шафе, прыходзяць дзяўчаты. Я дачакаўся, пакуль яны пераапрануцца, памыюцца, сядуць спакойна есці перад тэлевізарам. І тут я з гэтай шафы выскачыў!

Мне яны гэта і да сёння ўзгадваюць. Кажуць, напалохаліся жудасна. Думалі, ці то рабаўнік быў, ці то прывід. Ну, я любіў пажартаваць.

* * *

«НН»: Вы надоўга ў Беларусі?

СБ: Тыдзень таму прыляцелі з Кубы: трэба маму пабачыць, нейкія там свае пытанні вырашыць… Можна сказаць, літаральна на пару дзён. Далей — назад, на працу.

«НН»: На Кубу?

СБ: Не. Эдгліс працуе ў Японіі, проста цяпер у яе скончыўся год кантракта і зараз адпачынак.

На Кубу мы ляталі вырашыць пэўныя пытанні па нашых дакументах. Цяпер ненадоўга ў Беларусь, пасля яна едзе працаваць далей па кантракце ў Японію. Я еду ў Расію, там у мяне гастралюе цырк. Гэта італьянскі цырк, у якім я працую мастацкім кіраўніком і рэжысёрам. Нас чакаюць пераднавагоднія «ялінкавыя» выступы, будзе шмат працы.

«НН»: А вы ўжо ажаніліся з Эдгліс?

СБ: Не. У нас творчы тандэм, мы адчуваем вялікае задавальненне ад таго, што робім у мастацтве і не задумваемся пра тое, як мы жывём, проста атрымліваем асалоду і ад жыцця, і ад працы.

«НН»: Дзяцей няма пакуль?

СБ: Пакуль не. Але Эдгліс толькі 31 год. Думаю, яшчэ ўсё наперадзе.

«НН»: А як вы пазнаёміліся з Эдгліс?

СБ: Само знаёмства адбылося на Кубе. Яна працавала салісткай у тэатры, я прыйшоў паглядзець спектакль. Пасля мы супрацоўнічалі, былі дзелавыя адносіны.

Усё было вельмі складана. Я ж быў жанаты ў той час. І гэта зусім не было так, што паехаў на Кубу і прывёз адтуль сабе экзатычную палюбоўніцу. Нашыя адносіны паступова развіваліся, гэта не было каханне з першага погляду. Спачатку яна мяне ўразіла выключна як цікавая і вельмі прафесійная артыстка.

«НН»: А хто зрабіў першы крок? Вы ці Эдгліс?

СБ: Я, канечне, я. Я ўвогуле такі, актыўны хлопец.

Я ніколі не думаў, калі шчыра, што маё жыццё так павернецца і я некаторым людзям у выніку прычыню шмат пакутаў, як выйшла з былой жонкай… Але ж… Так склалася жыццё. Можа, магло быць інакш, а, можа, і не.

Увогуле, трымаць нейкія сакрэты ўнутры сябе цяжка. Старэйшыя таварышы рэкамендавалі мне зрабіць так, як робяць многія з іх: жыць, «не парыцца», атрымліваць асалоду.

Але я вырашыў, што не хачу жыць з таямніцамі і падманваць кагосьці. І я сам прыйшоў да Ганны і распавёў, што так вось і так…

Цяжэй за ўсіх у гэтай гісторыі, напэўна, было Ігнату, нашаму з Ганнай сыну. І па сёння ён трохі перажывае за ўсё гэта. Мае бацькі таксама развяліся ў свой час, і я добра ведаю, як гэта цяжка для дзіцяці… Але жыццё даецца адзін раз. Хтосьці гатовы пакласці сваё жыццё іншым і быць не шчаслівым… Я аказаўся не гатовы. Можа быць, надта эгаістычны. Можа, надта закаханым у сябе, хтосьці скажа. Можа. Не ведаю.

«НН»: Сёння якія ў вас адносіны з сынам?

СБ: Выдатныя. Спачатку яму было цяжка ўсё прыняць, праблемныя адносіны былі ў яго і са мною, і з Ганнай… Тым больш, што ён вучыцца ў Манака, і меркаванні падзяліліся, Ганна была супраць, каб ён ехаў, а я яго падтрымаў.

Але сёння ў нас з сынам усё добра. Можа ён чагосьці яшчэ і не разумее, але з цягам часу ўсведамленне прыйдзе.

«НН»: На каго сын вучыцца ў Манака?

СБ: Вучыцца прадаваць. Яго вучаць быць бізнэсменам, весці бізнэс. А што ён будзе прадаваць: артыстаў, кнігі, трактары… Я не ведаю. Вырашыць сам, а мы паглядзім.

«НН»: Ганна Бонд казала, што сёння зусім не падтрымлівае з вамі адносін.

СБ: Ну, сёння яна і з сынам асабліва не камунікуе. Я спадзяюся, што гэта выправіцца. А са мною… Гэта яе права.

«НН»: Даўно бачыліся з Ганнай?

СБ: Пэўны час я размаўляў з ёю… Але, скажам так, не зусім удала.

А бачыліся мы ў мінулым годзе. Цывілізавана… Але яна адбівае ў мяне жаданне падтрымліваць з ёю адносіны. Сама падтрымліваць са мною адносіны не хоча — ізноў кажу, гэта яе права.

У свой час я шмат уклаў у Ганну, дапамог ёй, калі яна засядзелася дома з дзіцём і не ведала, што рабіць далей. І сёння я бачу, што ў яе атрымліваецца, і я вельмі рады за яе.

А ўвогуле, не ведаю, можа, калі б Ганна Пятроўна сышла ад мяне да нейкага мужчыны, то я б яе таксама брудам паліваў бы.

«НН»: Можа на ваш раман з экзатычнай прыгажуняй паўплываў крызіс сярэдняга ўзросту? Ці гэта ўсё ж сапраўднае каханне?

СБ: Я не ведаю, як гэта назваць. Але, калі я пайшоў на такія крокі, столькі разбурыў вакол сябе дзеля ўсяго гэтага…

У мяне ўсё пазней (смяецца). І крызіс сярэдняга ўзросту ў мяне наступіў толькі вось цяпер, здаецца.

«НН»: А ў чым выражаецца?

СБ: Абсалютна іншае стала ўспрыманне свету… Часовыя дэпрэсіі з’явіліся…

Чалавек сталее — і прыходзіць іншае ўспрыманне свету, часу, каштоўнасцяў.

* * *

«НН»: Вы цяпер працуеце ў Расіі. А ваш цырк «Дзіва»?

СБ: Усё з ім нармальна, вось скончыўся сезон. А я гастралюю па Расіі, так.

«НН»: Як туды занесла?

СБ: Два гады таму вялікая кампанія з Масквы выйшла на мяне, запрасіла зрабіць навагодні спектакль у Санкт-Пецярбургскім цырку. Гэта найлепшы цырк у Расіі. Ну, і пайшло… Далей былі новыя прапановы. Цяпер раблю два праекты, важныя для маёй кар’еры… Нават не для кар’еры, а для самазадавальнення. Два вялікія цікавыя цыркавыя шоу.

«НН»: Наколькі цырк сёння прыбытковы бізнэс?

СБ: Вельмі па-рознаму. Тыя, хто зрабіў сабе імя, сёння могуць зарабляць няблага, але гэта таксама не заўсёды стабільна. У мяне, напрыклад, то мінус, то плюс, бо я ж не атрымліваю фіксаваны штомесячны заробак.

«НН»: Раней вы яшчэ займаліся тым, што «прадзюсіравалі» кубінскіх цыркавых артыстаў, так?

СБ: Так. А цяпер я паціху пачаў разумець музычны бізнэс. І спрабую стаць музычным прадзюсарам. Але гэта пакуль у стадыі распрацоўкі. Адна праграма музычная ўжо запусцілася і працуе ў Ганконгу… а там далей пабачым.

«НН»: Вы раней казалі, што маеце планы працы ў Кітаі.

СБ: Не ўдалося. Мы хацелі зрабіць музычна-танцавальнае шоу, але не знайшлі годных партнёраў. Але пазней вось знайшлі іх у Японіі і Ганконгу.

«НН»: У Ганконгу ўжо працяглы час ідуць пратэсты, дарэчы. Вы даўно там былі?

СБ: Пару месяцаў таму. Акурат я з’ехаў, і пачалося ўсё гэта.

 «НН»: На вашу думку, чым гэтыя пратэсты скончацца?

СБ: Кітай магутная дзяржава, сёння нумар 1 у свеце, фактычна. У іх свой лад жыцця. Пратэстоўцы скончаць кепска, бо Кітай у любым выпадку навядзе парадак, любымі метадамі, нават сілавымі. Гэта ўсё робіцца трэцімі сіламі, якія падліваюць алею ў агонь дурной моладзі, робіцца, каб «качнуць» Кітай.

* * *

«НН»: Вы з цыркавой сям’і. Вы былі часткай «залатой моладзі»?

СБ: Можна сказаць і так. Але гэта была не тая моладзь, у якой бацькі на высокіх пасадах. Тая, якая сама зарабляе, мае грошы. Я ж з самага ранняга ўзросту выступаў у цырку, быў за мяжой, шмат чаго бачыў. У маладосці не грэбаваў і фарцоўкай. Фарцаваў і майкамі, і джынсамі, і гарэлку ў Польшчу вазіў цягніком… І гэта ўсё было вельмі добра, я лічу. Гэта добрая школа жыцця і таго, што грошы трэба зарабляць.

«НН»: Хтосьці казаў, што ваша мама развялася з вашым бацькам, бо ён быў безыніцыятыўны, а яна наадварот, прарыўная жанчына.

СБ: Бацька быў выдатны прафесіянал. Ён працаваў шмат, заўсёды. Але не разумеў, як свае ідэі матэрыялізаваць у грошы. А мама намагалася заўсёды вырашыць матэрыяльныя пытанні. Гэта нармальная чалавечая патрэба.

І з бацькам, і з маці ў мяне заўсёды былі выдатныя адносіны.

«НН»: Бацька не піў?

СБ: Ніколі. Ён быў акрабат, які ў 65 гадоў гімнастычныя элементы выконваў так, што не ўсе маладыя здолелі б паўтарыць.

«НН»: А ад чаго бацька памёр?

СБ: Альцгеймер.

«НН»: Кажуць, што вашым сваяком быў былы ідэёлаг Замяталін, які памёр нядаўна.

СБ: Не, не сваяк. Сябар сям’і. Яго сын Дзяніс — мой вельмі добры сябар.

Пра самога Уладзіміра Пятровіча сказаць нічога не магу. Мы перасякаліся з ім рэдка. Ведаю, што ён быў вельмі адукаваны чалавек. Меў сваё бачанне. Судзіць пра яго я не магу — не дарос да яго ўзроўню. Ён быў глыбай, і я яго заўсёды паважаў.

«НН»: Былі выпадкі, калі ён дапамагаў вашай сям’і?

СБ: Ніколі. Ён заўсёды трымаў нейтралітэт.

* * *

«НН»: Чым ваша мама Таццяна Бандарчук займаецца сёння?

СБ: Нічым. Пасля Белдзяржцырка былі прапановы, але яе яны не задаволілі. Цяпер на пенсіі. Адпачывае.

«НН»: А яна ўсё яшчэ замужам за Віталем Макарэвічам? [Другі муж, маладзейшы на 22 гады.НН.]

СБ: Так. У іх усё выдатна. Па маладосці я да яго вельмі негатыўна ставіўся. Пасля перарос.

«НН»: Вы пагражалі яму морду набіць?

СБ: Спрабаваў нават.

«НН»: За што?

СБ: Проста за тое, што ён ёсць. Асабістая непрыязнасць, ведаеце такую фармулёку…

Але ж пасля я зразумеў, што ў нас адна сям’я. І Віталь аказаўся выдатным чалавекам.

Я проста пасталеў. Пачаўся дарослы ўзрост.

«НН»: І калі гэта было?

СБ: Калі я пару разоў па галаве атрымаў.

«НН»: Ад каго?

СБ: Ад жыцця. Не фізічна атрымаў, канечне. У мамы пачаліся прыгоды з працай. Бацька доўга хварэў, ляжаў… Пасля бацька памёр, праз пару месяцаў загінуў мой сябар… Шмат чаго было. Словамі гэта цяжка апісаць.

«НН»: Аб «прыгодах» з працай вашай мамы, Таццяны Бандарчук. У 2000 годзе яе арыштавалі, абвінаваціўшы ў хабары. Што гэта было?

СБ: Гэта была гісторыя асабістых адносін мамы і яе сяброўкі, скажам так.

«НН»: Маеце на ўвазе, што яе падставіла сяброўка?

СБ: Канечне. Адназначна.

Скончылася ўсё разуменнем сітуацыі і прызнаннем таго — не нашага — боку, што ён не мае рацыі.

«НН»: У 2013 годзе да вашай мамы ізноў прыйшлі. Знайшлі фінансавыя махінацыі падчас праверкі, вынікам стаў месяц у СІЗА…

СБ: Гэта вельмі спрэчная фармулёўка пра махінацыі. Я не бачу парушэнняў заканадаўства. Усё, што было зроблена, было зроблена абсалютна правільна, і караць за гэта было не зусім карэктна, скажам так.

«НН»: Але ж яна кампенсавала фінансавую шкоду. Колькі заплаціла?

СБ: Гэта была значная сума, можна параўнаць з коштам кватэры. Але што было, тое было.

Але раней мы прыкладалі ўсе намаганні, каб зрабіць беларускі цырк найлепшым у свеце. Зроблена было шмат. Ну, цяпер жа мы займаемся сям’ёю, усё ўкладаем у сябе.

«НН»: Але было і яшчэ адно абвінавачванне. Нібыта дзяўчат з балета, які арганізавала ваша мама, адпраўлялі ў Эміраты працаваць прастытуткамі.

СБ: Гэта проста абсурд. Такі ж фэйк, як і пра мой арышт.

* * *

«НН»: Вы расказвалі, што ў маладосці 10 гадоў працавалі ў Сінгапуры.

СБ: Так, быў ілюзіяністам у плывучым казіно. Паказваў фокусы.

«НН»: Казалі, што «апраналіся ў «версачэ» і мелі спартыўную машыну».

СБ: Так, я добра зарабляў. Увогуле, я ніколі не быў галодным.

«НН»: Якая самая дарагая пакупка ў вашым жыцці?

СБ: Заручальны пярсцёнак для Ганны.

«НН»: І колькі каштаваў?

СБ: А я не пра грошы зараз кажу. Не ўсё мераецца грашыма.

* * *

«НН»: Вы шмат гадоў пражылі на Кубе. Чым людзі адрозніваюцца?

СБ: Людзі паўсюль аднолькавыя. Менталітэт — гэта ўсё выдумкі.

Адрозніваюцца хіба сістэмы. У Еўропе, напрыклад, нашмат больш бюракратыі, чым у нас. Нашмат!

«НН»: А шмат паездзіўшы па свеце, вы пагаджаецеся са стэрэатыпам, што беларусы памяркоўныя?

СБ: У нас проста дынаміка жыцця іншая. Гэта і ад эканомікі залежыць, і ад традыцый, і ад выхавання… Але ж мы харошыя. Беларусы вельмі добрыя людзі.

Я сябе лічу больш рускім чалавекам, як і ўсе выхадцы з СССР, напэўна. Але ж мне не ўсё падабаецца ў сённяшняй Расіі і расейцах. Расейцы часта занадта ўпэўненыя ў сабе, не маючы на гэта ніякіх падстаў.

А беларусы наадварот — не ўпэўненыя ў сабе. Пры тым, што ў Беларусі шмат што зроблена. У краіне малыя заробкі, але прыгажосць, парадак. Праедзеш па Расіі — там у параўнанні з намі кашмар. Такія ж заробкі, але кашмар.

* * *

«НН»: Вы сябар Алега Гайдукевіча з Ліберальна-дэмакратычнай партыі, кажуць.

СБ: Так, ён мой сябар. І я сам член яго партыі.

«НН»: Навошта вам у партыю? Яна ж дэкаратыўная.

СБ: Ну, слухайце, шмат што ў нас дэкаратыўнае… Але ў ЛДП шмат цікавых людзей. Я падзяляю некаторыя іх меркаванні. Штосьці яны робяць.

Я не бяру актыўнага ўдзелу ў партыйным жыцці. Мяне хацелі вылучыць у дэпутаты, але я адмовіўся, бо я не кіну працу. А па працы я ўсё жыццё за межамі Беларусі.

«НН»: А беларуская дзяржава апошнім часам не прапаноўвала працу? Назад у цырк, на ТБ, у чыноўнікі?

СБ: Не магу агучыць у дэталях, але некаторыя прапановы былі. Я адмовіўся.

Была яшчэ вельмі сур’ёзная прапанова ў Расіі. Скажам так, чыноўніцкая праца. Але я не гатовы ўсё ж да гэтага.

* * *

«НН»: Беларускі шоў-бізнес у дупе?

СБ: Канечне, у дупе.

«НН»: А чаму?

СБ: Рынак. Бізнэс мусіць мець рынак, вялікую колькасць забяспечаных людзей. У нас няма рынку.

«НН»: Але хто з беларусіх артыстаў круты?

СБ: Ёсць такія. Маэстра Бабарыкін. Я быў на канцэрце «Дзядзі Вані» — і гэта вельмі крута.

«НН»: Беларусы сапраўды свайго не любяць?

СБ: Так. Гэта рыса амаль усіх славян.

Мы не любім людзей вакол нас. Я неяк ездзіў на машыне сябра з расійскімі нумарамі, і мне часам крычалі іншыя кіроўцы: «Маскаль!» Я нават думаў, што, калі такое робіцца, можа, варта выйсці камусьці ў вока даць? А пасля ўзгадаў, што нумары расійскія. Але навошта на іх так рэагаваць? Мы ж суседзі. Гэта не настальгія па СССР. Але ў Еўропе ж, паглядзіце: розныя людзі, розныя мовы. Жывуць усе побач неяк.

«НН»: Кажаце, хацелася выйсці і ў вока даць. Калі апошні раз біліся з кімсьці?

СБ: Неяк нядаўна… У Расіі было. Там ёсць некаторыя гарады: Кемерава, Ніжні Тагіл… Бывае, што дакалупаюцца некультурныя тыпы на вуліцы. А калі сканчаюцца словы, даводзіцца іншыя аргументы ўжываць.

«НН»: І хто перамог у бойцы? Вы?

СБ: Канечне, я. Я заўсёды перамагаю.

Улад Швядовіч, фота Надзеі Бужан

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
ПНАЎСРЧЦПТСБНД
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031