Знайсці
16.10.2019 / 15:1127РусŁacБел

Беларуска з Канады наведала радзіму: «Крутая моладзь, каласальны рывок у сферы абслугоўвання, а якія жывёлы дагледжаныя!»

Беларуска Наталля Петрушкевіч родам з Брэста. Але ўжо 27 гадоў яна жыве ў Канадзе.

Наталля Петрушкевіч

Апошні раз Наталля была на радзіме аж 8 гадоў таму, у 2011 годзе. Сёлета Наталля наведала Беларусь — і, на яе думку, у нашай краіне шмат што змянілася ў лепшы бок. Сваімі ўражаннямі Наталля падзялілася з «Нашай Нівай».

«Першае, што мяне парадавала, — гэта пакаленне людзей, маладзейшых за мяне гадоў на 10 і больш.

Яны актыўна трансфармаваліся з саўкоў у нармальных выхаваных цывілізаваных людзей.

Чаго не скажаш пра маё пакаленне і старэйшых за мяне [Наталлі 46 гадоў. — НН], але ж звяртаць увагу трэба на будучыню, а не на старызну.

У маю папярэднюю паездку 8 гадоў таму я сустрэла значна менш проста прыязных, мілых людзей. У гэты раз я нават часам сябе адчувала як дома.

Яшчэ адно, што заўважыла, — гэта проста каласальны рывок у сферы абслугоўвання. Ну супер проста! Таксісты, афіцыянты, манікюршы, прадаўшчыцы — усіх проста хацелася абняць. Трапіўся нам адзін прыдурак-таксіст у Мінску, але нават гэты далбадзяцел-хам не сапсаваў агульнай карціны.

Трэцяе — якасць і кошт мабільнай сувязі. Без перабольшання, у 10 разоў таннейшая, чым у нас у Канадзе, і сігнал быў фактычна ўсюды, за вельмі малым выключэннем.

Чацвёртае — некаторыя маркі піва.

Я люблю добрае піва, і раней беларускае піва мне вельмі не падабалася, у яго быў непрыемны прысмак, шмат горычы. А цяпер некаторыя гатункі мясцовых кампаній мне вельмі спадабаліся.

Пятае — Заходні абыход у Брэсце. Лагічна, гарманічна, ужо 30 гадоў таму трэба было, але нарэшце пабудавалі. Прыгажуны!

Далей — Белавежская пушча. У далёкай маладосці мы з мужам ездзілі туды даволі часта пакарміць зуброў хлебам. Такія ў нас забавы рамантычныя былі. І як у савецкі час, так і ў наступныя мае прыезды, я заўсёды памятала аблезлых, закатаваных звяроў у вальерах.

А тут прыязджаю — усе жывёлы дагледжаныя, мядзведзі аж ільсняцца, зубры вычасаныя, тарпаны наогул фантастычныя, як аднарогі, алені ідэальныя.

Майму захапленню не было канца! Вось гэта малайцы! Вось гэта здолелі! Павага, адным словам.

Сёмае: ў Беларусі паўстаў нейкі сюррэалістычны культ правіл дарожнага руху, якому пакланяюцца з фанатычнай дысцыплінаванасцю як кіроўцы, так і пешаходы. Я памятаю, у 90-я прыязджала ў Брэст — дарогу пераходзіць было страшна. А цяпер — прыгажосць.

Вось такія сем цудаў парадавалі мяне да глыбіні душы».

Але заўважыла Наталля і негатыўныя моманты.

«Мне не спадабалася алкагалізацыя, якая відавочная.

Раніцай я прадукты на сняданак ў 9 гадзін купляла, а перада мной у чарзе 3—4 чалавекі — гарэлку. Я была ў шоку.

Не спадабалася нерэальная колькасць сэканд-хэндаў, літаральна на кожным рагу. Гэта паказвае падзенне ўзроўню жыцця.

У Беларусі я пераважна мела зносіны з прадстаўнікамі узроставай групы 40—90, таму што мне самой добра за 40. На падставе гэтых зносін я зрабіла для сябе некалькі назіранняў.

У галовах большасці гэтых людзей поўная каша, засілле містыкі і цемрашальства ды стакгольмскі сіндром.

Маім дочкам разоў 7 казалі: «Будзеце ў царкве, спытаеце ў бацюшкі, ён вам растлумачыць…» Праваслаўная прапаганда проста лезла з усіх дзірак і была непрыемна дакучлівай.

Скаргі на несправядлівасць з падлікам працоўнага стажу проста ліліся ракой. Людзі мне распавядалі, як іх абрабавалі, як падманулі.

Пенсіянеры, якія зарабілі стаж, скардзіліся, што вымушаныя працаваць, каб выжываць. Гэтыя ж людзі потым задавалі мне пытанне: «Не хочаш вярнуцца?».

Інтэрнэтам гэтыя людзі карыстаюцца не каб быць інфармаванымі аб сітуацыі ў свеце, а каб дзяліцца рэцэптамі і перасылаць «лісты шчасця» ў электронным фармаце.

У параўнанні з маёй паездкай у Беларусь у 2011-м годзе узровень палітычнай і тэхнічнай інфармаванасці нават сярод маіх аднагодкаў упаў. І гэта не кажучы ўжо пра тых, каму за 60. Часцей за ўсё гэта тлумачыцца так: «нас гэта не датычыць усё адно», «мы нічога не вырашаем», «дзяржаўным людзям лепш відаць».

Пры гэтым мне было прачытана не менш за тузін палітінфармацый на тэму «не ўсё так адназначна з Украінай». Гэтыя рандомныя палітінфармацыі пачыналіся без аніякай нагоды, як правіла ў сярэдзіне застолля, як быццам выконвалася нейкая загадзя закладзеная абавязковая праграма, каб не дай бог не забыцца мяне адукаваць на гэтую тэму.

Асабліва інфарматыўным быў аповед пра тое, што «там у вас» (у Канадзе), аказваецца, нават калі перадаюцца па інтэрнэце расійскія перадачы, яны адрозніваюцца. Перадачы нібыта мадыфікаваны заходняй прапагандай і ўключаюць у сябе запаветны «25-ы кадр».

«Толькі ў Беларусі ідзе нармальная інфармацыя, у нас паказваюць усё як ёсць на самай справе», — казалі мне. Тыпу апошні астравок рэальнасці на нашай планеце.

Яшчэ мне распавялі, што з Крымам у Пуціна тыпу выйсця не было, «інакш там бы ўжо стаяў флот ВМС ЗША».

У размовах мяне шматкроць спрабавалі называць «рускай». Я за такое заўсёды, усім і ўсюды выношу мазгі, ніколі не прапускаю такое міма вушэй і ні за што не пакідаю па-за ўвагай.

Беларусы мне казалі: «не прыдзірайся да слоў», «не нагнятай», «якая розніца», «ты ж не будзеш усім тлумачыць!». Я — буду! Усім і кожнаму і столькі, колькі трэба, пакуль не дойдзе!

Было некалькі адэкватных і сярод маіх аднагодкаў, але іх неяк жахліва мала, нашмат менш, чым 8 гадоў таму.

На мой погляд, у галовах беларусаў, старэйшых за 40, у апошнія гады адбыўся фундаментальны зрух, і ён не менш маштабны, чым перакос у мазгах расейцаў».

Уладзіслаў Швядовіч

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
ПНАЎСРЧЦПТСБНД
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031