«Любімае кафэ — «Сайгон» на Камароўцы». Японец пераехаў у Мінск і расказвае пра нашу краіну ў твітары
Японцу Хірокі Акамота 27 гадоў. Месяц таму ён пераехаў у Мінск — збіраецца адкрыць тут свой бізнэс. А пакуль знаёміцца з нашай краінай (любуецца квітнеючымі каштанамі, разбіраецца, who is who ў родзе Радзівілаў) і дзеліцца сваімі назіраннямі ў твітары. Мы сустрэліся з Хірокі ў горадзе і пагутарылі пра яго любімыя месцы ў сталіцы, беларускую кухню, славянскіх жанчын і няветлівых касіраў.
«Мінск аказаўся больш развітым, чым я думаў»
За месяц, што Хірокі ў Беларусі, ён паспеў пабываць у Міры, Нясвіжы, Брэсце.
«Несвижский замок»
Мы попали не только в замок мир но и в несвижский замок:)
Он тоже красивый. Мне понравился парк вокруг этого замка.
Я знаю радзивилла рыбоньку и радзивиллу сиротку! pic.twitter.com/LXBiKQusks
— Брэсцкая крэпасць — сама крута. Перад тым, як трапіць туды, я паглядзеў фільм «Брэсцкая крэпасць» 2010 года. Персанажы ў кіно вельмі падобныя да тых, што на карцінах у музеі. Гэта кранае, — дзеліцца ўражаннямі японец.
Падчас гутаркі мы шпацыруем па Верхнім горадзе і Кастрычніцкай плошчы — любімых месцах Хірокі ў Мінску. Плошчу ён любіць за вялікую прастору і малую колькасць людзей.
— У Японіі нагрувашчана стаяць высокія дамы і ўсюды шмат народу. У цягніках кашмар як шмат — насамрэч, вы будзе здзіўлены, калі трапіце ў Токіа і паспрабуеце пракаціцца ў транспарце раніцай: немагчыма рухацца. Гэта не перабольшанне.
Хірокі прызнаецца, што Мінск аказаўся больш развітым, чым ён думаў да прыезду сюды.
— Магчыма, гэта звязана з набліжэннем Еўрапейскіх гульняў. Тут прыгожа, амаль усё свежапафарбавана. Мінск вельмі падобны да еўрапейскіх гарадоў. З пункту гледжання турыста, гэта прыцягальна. Я здзівіўся таму, што ў метро па крэдытнай картцы можна прайсці. Чуў, што хутка гэта з'явіцца ў аўтобусах — класна.
Што для Хірокі нечакана, дык гэта тое, колькі людзей у нас ходзіць па кафэ і рэстаранах. Ён ведаў, што сярэдні заробак у нас нізкі ў параўнанні з іншымі краінамі, таму думаў убачыць іншую карціну.
«Вашы дзяўчаты больш патрабавальныя»
Хірокі родам з Токіа, але дзяцінства яго прайшло ў суседняй прэфектуры Сайтама, на поўначы ад сталіцы. Пасля школы ён паступіў у Такійскі ўніверсітэт замежных моў, дзе вывучаў рускую. Выбраў яе, бо, па-першае, Расія блізка, а па-другое, у Японіі мала людзей, якія ведаюць гэту мову — а значыць, канкурэнцыя пры працаўладкаванні будзе невысокая.
— Руская мова гучыць прыгожа для мяне: скланенні, склоны. Але вельмі складаная граматыка. Я чатыры гады вывучаў рускую ва ўніверсітэце — і наогул не мог размаўляць на ёй. Проста таму што ў той час я займаўся рэгбі, не быў батанікам. А потым, калі па працы вывучаў мову, канечне, засяродзіўся, для таго каб прыносіць прыбытак кампаніі. І праз паўгода больш-менш змог размаўляць.
Хірокі працаваў у буйной гандлёвай кампаніі Marubeni, у аддзеле прамысловых тавараў. Адказваў за адкрыццё гандлёвых прадстаўніцтваў на тэрыторыі СНД. Спачатку працаваў у Токіа, а потым яго перавялі ва Уладзівасток. Там мужчына пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай.
Гэта было чатыры гады таму, на японскім фестывалі. Галодны Хірокі падышоў па ланч-бокс і ўбачыў на раздачы Анастасію — яна тады працавала перакладчыкам у кампаніі, што кіравала рэстаранам. Узяў нумар тэлефона. Так і завязаліся стасункі. А праз паўтара года пара ажанілася.
— Мы рабілі сціплае вяселле, бо праводзілі яго і ў Расіі (Анастасія родам з партовага горада Находка. — NN.by), і ў Японіі. Калі б мы кожны раз ладзілі вялікае, мы б збанкрутавалі, — смяецца суразмоўца.
Хоць у яго на радзіме многія аддаюць па 20 тысяч даляраў за святкаванне. «Нават ёсць людзі, якія на Гаваях ладзяць. Кашмар!» — усклікае Хірокі. Ён тлумачыць: у Японіі традыцыя на шыкоўныя вяселлі, бо звычайна шлюбам бяруцца раз у жыцці.
— У нас працэнт разводаў маленькі. Мы цярплівы народ. Часам сужэнцы не любяць, ненавідзяць адно аднаго, але працягваюць адносіны. Напэўна, у Японіі так прынята… Культура сораму — людзі слухаюць грамадскае меркаванне. Апасаюцца, што, калі развядуцца, на іх будуць глядзець з асуджэннем. Хоць насамрэч ніхто не асуджае. А вашым людзям, мне здаецца, важнае сваё меркаванне, свае пачуцці. Не падабаецца — то ўсё!
Славянскія жанчыны, па назіраннях Хірокі, моцна адрозніваюцца ад японак. Любяць, каб з імі шмат размаўлялі, і злуюцца, калі папярэджваеш, што затрымліваешся на працы і позна вернешся дадому.
— Вашы дзяўчаты больш патрабавальныя. Яны словамі тлумачаць, што ім хочацца — каханне, кветкі, падарункі. Японкі больш сціплыя, хаваюць свае эмоцыі. Але гэта праблема. Бо пасля лопне цярпенне і яна ўсё выкажа. Калі цярпенне скончыца, то гэта хана, капец!
«Беларуская мова моцна адрозніваецца ад рускай»
У Беларусь Хірокі прыехаў, каб разведаць бізнэс-абстаноўку. Ён чуў, што ў нашай краіне развіваюць прамысловасць (як і ў Японіі, выпускаюць самазвалы, шыны) і ІТ-сектар. Нядаўна мужчына быў на канферэнцыі і здзівіўся, што ў нас шмат стартапаў.
— У плане бізнэсу ваша краіна для мяне прывабная, тым больш у вас мала японцаў — большасць звяртае ўвагу на Кітай, ЗША, Паўднёва-Усходнюю Азію, магчыма, на Ізраіль, Эстонію. Я звольніўся з вялікай кампаніі, бо хацеў бы самастойна зарабляць, рабіць што-небудзь новае. Я магу стаць мостам паміж дзвюма краінамі. Пакуль канкрэтнай ідэі няма, але, напэўна, буду кшталту пасярэднікам паміж беларускімі і японскімі кампаніямі. Або пачну імпартаваць японскія тавары ў Беларусь.
У вольны час Хірокі знаёміцца з нашай культурай. У тым ліку гастранамічнай.
Мороженное и дранки...
Очень необычное сочетание.
Вкусно но не привычно.
В Беларуси много еды с дранками и бургер и мороженное:)
Интересно:) pic.twitter.com/SqtKZU6nyx
— Я пражэрлівы чалавек, — жартуе. — Дранікі смачныя. У вас ёсць яшчэ дранік-бургер. Каштавалі? Я, калі даведаўся пра яго, адразу захацеў. Калі шчыра, для мяне руская, беларуская і ўкраінская кухня падобныя.
— І што з гэтых трох кухняў падабаецца найбольш?
— Катлеты па-кіеўску! Калі масла выходзіць — ах, вельмі смачна, ажно пальчыкі абліжаш. А яшчэ пельмені падабаюцца — танна-сярдзіта.
Але куды бліжэй Хірокі азіяцкая ежа. Яго любімае кафэ — «Сайгон» на Камароўцы. Мужчына сумуе па японскіх стравах, таму дома жонка гатуе яму рыс з кары і місосуп. Прыправы яны спецыяльна прывозілі з Японіі. Беларускія сушы Хірокі, дарэчы, таксама каштаваў. Адзначае: нядрэнна. Але вельмі далёка ад арыгінала.
— Хачу падкрэсліць, што тут марозіва вельмі смачнае. І таннае. Я каштаваў шакаладнае, не памятаю назвы. У Японіі мала сустракаю такога смачнага марозіва.
У крамах мужчына часта бярэ беларускія тавары, бо яны значна таннейшыя за імпартныя. Ужо купляў рушнік, пену для галення, фен — да якасці прэтэнзій няма.
Беларускую мову Хірокі складана разумець.
— Ведаю толькі «чытыры». І «дзякуй», «дзверы зачыняюцца» — гэта часта чую. Адзін з маіх падпісчыкаў мяне запрасіў на «Гульню тронаў» на беларускай мове, я з задавальненнем пагадзіўся. Спадзяваўся, што зразумею. Але не зразумеў. Вельмі моцна адрозніваецца ад рускай мовы.
Прапануем японцу здагадацца, як перакладаецца фраза «выконвай хуткасны рэжым», наконт якой не так даўно выказваўся прэзідэнт.
— Рэжым, рэжым… Каменданцкі час?
«Падабаецца Ціма Беларускіх»
У твітары Хірокі часта піша пра адрозненні японцаў і беларусаў. Напрыклад, пра тое, што ў нашых сем’ях больш цесныя адносіны.
— У вас часцей тэлефануюць бацькам. Могуць размаўляць па тэлефоне з сям’ёй на працы. Японцы так не робяць. Зараз на рабоце яны перапісваюцца з дапамогай WhatsApp, сацыяльных сетак, але раней, калі такіх зручных праграм не было, не маглі пагутарыць. Прынята так: працоўны час — гэта працоўны час.
Адзначае мужчына і мінусы, якія заўважае ў горадзе. Малую колькасць грамадскіх прыбіральняў і адсутнасць паперы ў іх, паводзіны нашых касіраў.
— У Японіі касіры вядуць сябе ветліва, нават занадта. «Добры дзень. Пакет патрэбны? Палачкі? Відэлец? Падагрэць?» І калі рэшту даюць, то з рук у рукі. У вас — проста кладуць грошы на касу і кідаюць чэк. Культура іншая. Я магу прымаць гэта, але звычайныя японцы не. «Што? Я кліент! Я плачу вам грошы, трэба ветліва ставіцца да нас». Канечне, японцы неэмацыйныя, не скажуць так, але падумаюць.
Пасты Хірокі складае па-руску, і часам з-за недасканалага валодання мовай здараюцца казусы. «Тэрмінал» становіцца «тэрмінатарам», «падэшва» — «падушкай». Неяк мужчына падзяліўся відэаролікам пра смецце ў моры, але пераблытаў адзіночны і множны лік і напісаў «много мусоров». Падпісчыкі яму пасля патлумачылі, што гэта за слова…
【Хорошая сторона в беларусь】
«Терминатор в Макдональдс и КФС и бургер кинг»
Здесь есть терминатор для оплаты. И даже есть сервис принос.
В Японии. Такого нет:) по крайней мере я не видел:) pic.twitter.com/jSQlbPqErN
А яшчэ японец у курсе музычных навінак, якія круцяць нашы радыястанцыі. З ходу называе папулярных выканаўцаў: Цімаці, Ягор Крыд, «Грыбы», Насця і Патап, «Ленінград». Падабаецца яму і Ціма Беларускіх. «Разноцветная витами-и-и-нка», — напявае Хірокі адну з яго песень.
— На YouTube кожны тыдзень абнаўляецца топ-20 рускіх песень. Таму я заўсёды сачу, — тлумачыць суразмоўца, адкуль ён у тэме.
Каб пазнаёміць японцаў з Беларуссю, Хірокі вядзе яшчэ адзін блог на сваёй роднай мове. Паколькі яго суайчыннікі мала ведаюць пра нашу краіну, то размяшчае там асноўную інфармацыю — пра цэны, інфраструктуру.
— Звычайна японцы здзіўляюцца: «Ах, такая развітая гэта краіна».
