«Но зато я в сваём небальшом гарадке магу выйці і свабодна прайцісь»: народ як ён ёсць
«При слове «Украина» собрание болезненно застонало…»
Заходжу ў вагон цягніка, непадалёк ад мяне сядзяць два чалавекі пенсійнага ўзросту і маладая дзяўчына. Адзін з пажылых распавядае дзяўчыне пра сваю краіну, дзе цяпер жыве. Распавядае натхнёна, нахвальваючы яе на ўсе лады. І тое добра, і гэта, жыць куды камфортней, чым тут. Спрабую ўгадаць, пра што гаворка, а калі згадвае пра арабскую пагрозу, здагадваюся, што пра Ізраіль.
Зрэшты, ён і сам назваў краіну праз пэўны час па імені, — расказвае ў сябе ў фэйсбуку Аляксандр Пашкевіч. — Дзяўчына слухае без асаблівай ахвоты, хутчэй, з ветлівасці.
Затое пенсіянер насупраць у пэўны момант умешваецца і пачынае пярэчыць: «Да всюду адзінакава, чэм ужэ там так атлічаетца ат таго, что здзесь?» — «Уровнем жизни». — «А я шчытаю, што і ў нас тожэ неплоха. Чэво чэлавеку нада ваабшчэ? Вот у меня - жыць гдзе е, хлеб е, дзецей васпітаў — что ешчо? Саўсем мы сейчас неплоха жывём». — «Ну, вы привыкли, и вам кажется, что хорошо. У меня сестра тоже так говорит - что работает, работа ей нравится, всем довольна. Но я ей привожу простой аргумент - вот ты сколько раз можешь поехать за год ко мне в Израиль? Если постараться, то один раз? Ну а я и не стараясь уже третий раз за год прилетаю, и могу свободно и четвёртый. Уровень жизни несопоставим». — «Но зато я в сваём небальшом гарадке магу выйці і свабодна прайцісь хоць і ноч'ю, і дзеці маі ходзят, і внукі. Полнасцью безапасна. Не то что на Украіне…»
«При слове «Украина» собрание болезненно застонало…» Забыўшы ўсе супярэчнасці, абодва суразмоўцы сталі натхнёна дэманстраваць шырокую эрудыцыю адносна гэтай краіны і таго, што ў ёй адбываецца. Адзін пачынае фразу, другі заканчвае, адзін згадвае новы аспект, другі дапаўняе. Канспектыўна выходзіць прыблізна так:
«Ані самі не знают, чэго хацят. Іскалі дабра ат дабра. За что баролісь — на то і напаролісь. Прэзлым атплацілі за прэдабрэйшае. Прадалісь самі і прэдалі всё, ў том чысле і родзіну. Майдан был праплачэн, что обшчэізвесна — за каждый выхад на него каждый палучал па 10, 20 ілі 50 грывен. Захацелі на Запад, хаця там іх нікто не ждзёт. Юлька рвётца к ўласці, і еслі дарвёцца, то будзет мсціць, патаму что Парашэнка і Яцэнюк её кінулі. Но народу ат этава лучшэ не станет, патаму что ана такая самая. Но ваабшчэ то 60% украінцэв ужэ хацелі бы вазврашчэнія Януковіча. Хаця Януковіча, еслі чэстна, нада была снімаць, он тожэ харош. Но сняўшы, нада была срочна навадзіць парадак - а ані что устроілі? Ваабшчэ зарвалісь. Вот ешчо дажэ в савецкай арміі ані былі такіе службісты, всё лычкі старалісь палучаць і ні перэд чэм не астанаўлівалісь радзі этага. Да-да-да! Вот іменна! І цепер то жэ самае! І еслі ешчо нападут на Данбас, то можэт і сайдзёт с рук, но еслі затронут Расію — ана ім пакажэт, шансаў нет. Ваабшчэ Амерыка сейчас баіцца толька двух стран в мірэ — Кітай і Расію. Но Расію большэ, патаму чта у Расіі — такое вааружэніе, каторава нет дажэ у Саедзінённых Штатаў. Но скора ані его, канечна, тожэ будут імець, патаму чта украдут у Расіі цехналогіі, как всегда дзелают. А что ім ешчо астаётца?» І г. д., і да т. п.
Пасля выйшлі на тэму радзімы і патрыятызму. Ізраільцянін пачаў:
«Вот я живу в Израиле, одна сестра здесь, а другая в Германии. И постоянно ездим в гости один к одному. В основном, правда, я, потому что у меня в жопе гвоздь, не могу сидеть на одном месте». — «А я не любіцель ездзіць, для меня нет нічэго лучшэ маево небальшога гарадка. Я вот раньшэ чэтыры года ездзіў у Расію за длінным рублём. Зарабатывал, но нікагда не была жэланія там астацца насаўсем — всегда цянула в свой небальшой гарадок». — «А я считаю, что родина родиной, но жить надо там, где уровень жизни повыше. Вообще у меня с этим сложно. Родился и вырос я в Беларуси, 23 года живу в Израиле, а родиной считаю Россию. Потому что прожил там 13 лет, и они были лучшими в моей жизни».
Нарэшце сталі ўкладацца спаць. Ізраільцянін лёг, а нашаму хацелася яшчэ крыху перад сном пафіласофстваваць. Пасядзеў-памаўчаў, а тады сказаў задуменна:
«Я вот не знаю, зачэм людзі столька срэдств выбрасывают на вааружэніе. Сколька за эці дзеньгі можна была бы сдзелаць камбайнаў, другой прадукцыі, таво жэ прадавольствія. Как эці хахлы не панімают, что патом ім прыдзёцца дзесяткі лет атрабатываць то, что ані сейчас тварат? Вот я работал на граніцэ, аттуда аўтобусы едут, разгаварываю с німі, ані всё НАТА-НАТА. Я ім гавару — а что вы запаёце, еслі эці натаўцы к вам прыедут, вазьмут вашых жон і дачэрэй і атымеют у вас на глазах?» Ізраільцянін: «Да, это правда. Только ты зря не сказал, что бабами их они не ограничились бы, поставили бы раком и их самих».
На тым і скончылі размову ў поўнай гармоніі і задаволенасці адзін адным. Ізраільцянін заснуў, а наш яшчэ доўга задуменна глядзеў у цёмнае акно. Відаць, думаў пра свой «небальшой гарадок» і дзякаваў Богу, што яму не пагражае пакуль што нашэсце натаўцаў. Пасля лёг і заснуў. Але спаў трывожна.
