Што гаварылі ў навагодніх зваротах прэзідэнты суседніх краін: параўноўваем
Навагодняе вітанне Керсці Кальюлайд: з Пярну, а не Таліна; 2019-ы — Год эстонскай мовы; «радасна ўсведамляць, што Эстонія сёння жыве заможней, чым калі…»
Дарагія жыхары Пярну, дарагі народ Эстоніі!
Няхай жыве Пярну — горад нараджэння незалежнасці Эстоніі!
Зусім хутка сыдзе ў гісторыю год 100-гадовай гадавіны ўтварэння Эстонскай Рэспублікі, і мы сустрэнем год, прысвечаны эстонскай мове. Юбілейны год ззаду, хоць святкаванні з нагоды нараджэння нашай дарогай рэспублікі працягнуцца яшчэ некаторы час.
Сённяшняе свята сустрэнуць ва ўсіх кутках Эстоніі. І гэтак жа, як наш юбілейны год дасягнуў лясоў Кург'я, вуліц Тарту, Вірумаа і Вырумаа, ён пранік, я спадзяюся, у кожны дом Эстоніі. Веру, што летась кожны знайшоў для сябе моманты, якія варта было адзначыць, і прычыны для сумеснага гонару.
Дзякуй усім, хто ўнёс свой уклад у падзеі юбілейнага года. Было выдатна!
Надыходзячы год будзе годам эстонскай мовы. Слухаць і казаць, спрачацца і згаджацца ці не згаджацца ўсё ж лепш на сваёй роднай мове. Спасылкі на Таамсаары, Лутса і Ківірахка адназначна разумеюцца толькі намі самімі. Гэта наш код, які ва ўсім свеце разумее толькі мільён, што належыць да нашай нацыі.
Наш клопат і абавязак складаюцца ў тым, каб колькасць носьбітаў гэтым годам расла, а не зменшылася. Ад гэтага выйграюць усе тыя, хто павінен валодаць гэтай мовай.
Радасна ўсведамляць, што Эстонія сёння жыве больш заможна, чым калі-кольвек. Аб'ектыўна кажучы, нашы справы ідуць усё лепш. Але заклапочанасць выклікае тое, што некаторыя маці-адзіночкі, якія выхоўваюць дзіця з асаблівымі патрэбамі, не адчуваюць гэтага. Пажылы чалавек, які знаходзіцца на заходзе свайго жыцця ў доме састарэлых або дома, у самоце, не адчувае гэтага. Чалавек, які многія гады падвяргаўся гвалту або спазнаў яго адзін раз, не адчувае гэтага.
Ці адчуваюць сябе неабароненыя людзі залучанымі? Або яны адчуваюць сябе кінутымі, у той час як Эстонія сапраўды становіцца больш заможнай, чым калі-небудзь раней? Такое пытанне дарэчна задаць і ў гэты святочны вечар.
Таму што ўсе яны — нашы людзі. Тыя, хто задаволены ходам спраў, і тыя, хто адчувае, што поспех Эстоніі іх не закрануў. Тыя, хто лічыць, што менавіта такую Эстонію мы хацелі, і тыя, на думку якіх, нам яшчэ трэба прайсці той ці іншы шлях. Тыя, хто пры апытаннях грамадскай думкі выказвае пазіцыю большасці, і тыя, чыё меркаванне падзяляюць нешматлікія, але затое больш голасна. Тыя, хто размаўляе дома на эстонскай мове, і тыя, хто хоць і размаўляе на іншай мове, але знайшоў месца для Эстоніі ў сваім сэрцы. Усе яны патрэбныя Эстоніі, усе гэтыя «яны» на самай справе — «мы». Мы павінны памятаць гэта і, калі спатрэбіцца, нагадваць пра гэта адзін аднаму.
Калі мы з надзеяй будзем уступаць у новы год, ці ўсё яны будуць з намі? Можа, нехта побач з намі ў вялікім смутку? Што мы можам зрабіць лепш? Больш за тое, ці можам мы самі адмовіцца ад чагосьці дзеля таго, каб нехта з тых, хто самотны, адчуў сябе хоць трохі весялей? Напэўна, мы ўсе вучымся; так і ў наступным годзе — мы будзем вучыцца таму, як лепш карыстацца багаццем грамадства там, дзе гэта неабходна.
Дарагія суайчыннікі!
100 гадоў таму, калі завяршылася Першая сусветная вайна і пачалася Вызваленчая вайна, Эстонію не чакалі з распасцёртымі абдымкамі ў сям'і незалежных дзяржаў. Былі і тыя, хто падтрымліваў нашу незалежнасць, але той сістэмы бяспекі, да якой мы прывыклі сёння, не было. Яе мы бачым сёння з месяца ў месяц, на самітах НАТА і ЕС. Тое, што з'яўляецца натуральным, лёгка становіцца незаўважным. Але заўсёды мае сэнс у канцы года правяраць, ці не парушаная гэтая сістэма. Ці не здзяйсняе хто-небудзь, уключаючы і нас саміх, крокаў па яе разбурэнні?
Наш новы год надыходзіць у спрэчках, таму што наперадзе выбары. Гэта добра. Спрэчкі з'яўляюцца перадумовай развіцця грамадства. Думаць цікава. Выдатна слухаць прадстаўленае на добрай роднай мове і добра аргументаванае мастацтва дыспуту.
Мы якраз і хацелі такую Эстонію, у якой былі б час удумацца, смеласць і жаданне гаварыць, клопат і любоў, спрэчкі і рашэнні. Упэўненасць у сваіх учынках і дастаткова веры, каб па меры сіл заўсёды дапамагаць тым, хто трапіў у бяду.
Кожны чалавек у Эстоніі ўносіць свой уклад ва ўсё тое, чаго мы дасягнулі. Абсалютна кожны, пражываючы сваё звычайнае жыццё, вобразна кажучы, прыносіць у наш мурашнік свае іголкі. У кожнага свая роля, свае правы і адказнасць, а таксама магчымасці. Няхай у нас будзе такая Эстонія і ў 2019 годзе!
З Новым годам, Пярну! З Новым годам, Эстонія!
Навагодняе віншаванне Грыбаўскайце: «Трэба берагчы свабодную Літву; не агрэсіўнаму папулізму»
Прэзідэнт Літоўскай Рэспублікі Даля Грыбаўскайце павіншавала жыхароў з Новым 2019 годам!
«Дарагія жыхары Літвы! Падыходзіць да канца асаблівы, гістарычны год! Яркі і насычаны. Мы пераканаліся, як шмат у нас сяброў ва ўсім свеце. Яны да нас прыязджалі, віншавалі і разам з намі спрыялі папулярызацыі Літвы. У наступным годзе нас чакае шмат выклікаў і на міжнароднай арэне, і ўнутры краіны. Мы ўсё пераадолеем, калі не дазволім зацвердзіцца ваяўнічай непісьменнасці і агрэсіўнаму папулізму.
Трэба берагчы свабодную Літву, правы і свабоды нашых грамадзян. Будзем іх абараняць і нічога не баяцца — будзем упэўненымі ў сабе! Жадаю ўсім смеласці і мудрасці! З Новым годам!»
Веёніс: Нацыянальная самасвядомасць умацавалася, Латвія моцная
Прэзідэнт Латвіі Райманд Веёніс у сваім навагоднім выступе падкрэсліў узрослую ў год стагоддзя Латвіі нацыянальную самасвядомасць, заявіўшы, што «гісторыя Латвіі ёсць і будзе такой, якой мы самі створым яе і напішам».
«У год стагоддзя Латвіі мы ўбачылі сябе па-новаму — наколькі Латвія вялікая і моцная, і ў будучыню мы глядзім з новымі надзеямі і імкненнем да працы», — адзначыў прэзідэнт.
«Мы заўважылі, наколькі мы выраслі, і гэта ўбачыў астатні свет», — сказаў Вейоніс, нагадаўшы аб тым, што павіншаваць Латвію прыехалі прадстаўнікі мноства дзяржаў.
Веёніс выказаў упэўненасць, што кожны прыклаў і будзе прыкладаць намаганні да таго, каб і ў новым годзе і ў другое стагоддзе сваёй гісторыі ў Латвіі і ў кожнай сям'і панавалі б каханне, бяспека, дастатак і дабрабыт.
Прэзідэнт адзначыў, што жыхары Латвіі бачаць найменшыя недахопы сваёй краіны, што часам адымае надзею зрабіць яе лепшай. Ён заклікаў памятаць, што «Латвію крок за крокам ствараем мы самі — сваімі дзеяннямі, працай і словамі».
Навагодняе віншаванне прэзідэнта Украіны: «Мы сталі далей ад Масквы і бліжэй да Еўропы… Ніхто не хоча міру больш, чым мы…»
«Дарагія суайчыннікі!
Яшчэ імгненне — і летапіс 2018 года ляжа ў архіў украінскай гісторыі. А месца там для яго асаблівае. Яно — побач з 1991-м, калі была абвешчана наша дзяржаўная самастойнасць.
15 снежня тут, у Святой Сафіі, адбыўся Аб'яднальны сабор. Тысячы людзей, якія сабраліся на плошчы, не саромеліся слёз. І гэта былі слёзы радасці. Нарадзілася, нарэшце, аўтакефальная Праваслаўная царква Украіны, прызнаная сусветным праваслаўем.
Барацьба за незалежнасць нашай царквы працягвалася сотні гадоў і поспехам увянчалася толькі цяпер.
Гэта — сапраўдны цуд!
Гэта — знак Божы, у нас, украінцаў сапраўды ўсё будзе добра.
На днях разам з добрай весткай аб нараджэнні Збавіцеля Украіна атрымае доўгачаканы Томас — грамату ад Сусветнага патрыярхата. Яна дакументальна пацвердзіць нашу духоўную незалежнасць.
Мы сталі далей ад Масквы і бліжэй да Еўропы. Гэта — выразная стратэгія, якой няўхільна прытрымліваемся на працягу апошніх пяці гадоў. Мы ідзём сваім шляхам. Ні абяцанні манны нябеснай, ні зерне смутку, ні зелле разладу — нішто не павінна павярнуць нас назад.
«У адзінстве сіла народа, Божа, нам адзінства падай», — хацелася б, каб менавіта гэтыя словы сталі лозунгам для наступнага года для ўлады, грамадства і для кожнага грамадзяніна. Тым больш, што 2019-ы — гэта стагоддзе Акта ўз'яднання, стагоддзе нашай саборнасці.
Мы нічога не хочам больш, чым міру. І ніхто не хоча міру больш, чым мы. Дазвольце ад вашага імя перш за ўсё павіншаваць украінскіх воінаў. Гэта яны гарантуюць нам цішыню і спакой у гэтую навагоднюю ноч.
Хай падзяку нашу і цяпло нашых сэрцаў адчуюць і маракі, якія знаходзяцца ў рускім палоне. І параненыя сярод іх — Андрэй Эйдэр, Васіль Сарока, Андрэй Арцёменка. І ўкраінскія палітвязні ў расійскіх турмах. І нашы грамадзяне, якія сталі закладнікамі на часова акупаваных тэрыторыях.
Звяртаюся да мільёнаў суайчыннікаў у Крыме і па той бок Данбаса. Мы абавязкова вернемся да вас з мірам, якой бы доўгай ні была дарога. Наша сям'я абавязкова ўз'яднаецца за сталом, за якім Новы год сустракаюць па кіеўскім часе.
Дарагія ўкраінцы!
Галоўнае ўжо прайшло, і найгоршае таксама скончылася. Наперадзе — паступовы рост эканомікі і аднаўлення ўзроўню жыцця. Гэта вынік нашай супольнай руплівай працы.
Галоўнае — у перадвыбарнай гонцы не затаптаць парасткі развіцця, прарошчаныя цаной вялікіх ахвяраў і каласальных намаганняў кожнага з вас. І тады мы сапраўды пераможам.
Жадаю ўсім шчаслівага Новага года!
Каб наша доля нас не цуралася!
Слава Украіне!»
