Гайдукевіч-малодшы, які збіраецца ісці ў прэзідэнты — поўная тэкставая версія інтэрв'ю

Пра геяў у міліцыі 00:30

— Ці ёсць у міліцыі геі?

— Ёсць, вядома.

Калі я прыйшоў працаваць у Фрунзенскі раён, у нас была ў адным са следчых падраздзяленняў справа, дзе следчага затрымалі нават за сувязь з непаўналетнім. Ён быў прыцягнуты да крымінальнай адказнасці.

Міліцыя — такая ж частка грамадства, як і мы з вамі. Мы гаворым пра міліцыю, пра спецслужбы, як быццам там іншапланетнікі працуюць, касманаўты. «Яны прылятаюць з іншай планеты і ўладкоўваюцца ў міліцыю працаваць». Там працуюць такія ж людзі, як і мы з вамі, якія выбралі гэтую прафесію. Там ёсць усе. Як вось, напрыклад, ёсць добры журналіст, а ёсць дрэнны журналіст. Ёсць добры рабочы на ​​заводзе, а ёсць злодзей і нягоднік. Ёсць добры міліцыянт, а ёсць мярзотнік. Гэта такое ж грамадства, як і любое іншае.

Адар'я Гуштын і Алег Гайдукевіч. Фота Волі Афіцэравай.

— А гей — гэта «мярзотнік»?

— Гей не мярзотнік. Які гей мярзотнік? Гэта я прывёў прыклад, калі ёсць непаўналетні, калі ёсць педафілія, калі ёсць парушэнне крымінальнага заканадаўства.

У маёй практыцы я не сустракаў, каб гей у мяне дзесьці афіцэрам быў. Не бачыў я.

— А калі б да вас на працу прыйшоў уладкоўвацца афіцэр і вы ведалі, што ён гей. Не было б гэта перашкодай прыняць яго на работу?

— А ў нас няма ў заканадаўстве такой дыскрымінацыі. Я лічу…

— У заканадаўстве няма. Мяне цікавіць па факце.

— Калі чалавек гэта не прапагандуе, не выпінае гэта і не крычыць пра гэта на кожным рагу… Таму што, на мой погляд, асабістая справа кожнага, з кім ён спіць, дзе ён спіць, куды ён ходзіць. Калі гэта не парушае заканадаўства, не шкодзіць асяроддзю, то гэта асабістая справа, што мне да таго. Я думаю, што нармальны чалавек не будзе прыходзіць і крычаць пра гэта на кожным рагу. Я ж не прыходжу на працу ўладкоўвацца: «Вы ведаеце, я люблю толькі бландынак. Ці толькі брунетак. Ці мне падабаюцца жанчыны, якія маюць руды колер валасоў і ў іх абавязкова павінна быць вось такая даўжыня спадніцы».

Калі чалавек, уладкоўваючыся на працу, пра гэта мне кажа — навошта? Я не магу зразумець. Для чаго? Сэксуальнае жыццё — гэта асабістая справа кожнага.

— А навошта міністэрства выступае з заявай «яны не пройдуць»?

— Я быў супраць гэтай заявы. Я вам скажу адразу: я не разумею гэтай заявы. Для чаго яна была зроблена.

— Я думаю гэта сведчыць пра высокі ўзровень гамафобіі ў цэнтральным апараце МУС.

— Яны выказаліся за сямейныя каштоўнасці, я з гэтым згодны.

Але мая пазіцыя, што чым больш мы пра гэта гаворым, чым больш заяў робім, тым больш, наадварот, падымаюць тыя пытанні, якія падымаць у нас у краіне не трэба, таму што праблемы ў нас няма.

У нас няма прапаганды вось гэтых пытанняў па тэлебачанні. Я іх не бачу. Я супраць прапаганды на дзяржаўным узроўні. Я супраць прапаганды, калі канкрэтна казаць.

— А ў грамадстве вы ўвогуле бачыце гей-прапаганду?

— Не. Я яе не бачу, прапаганды гэтай.

Пра закон супраць хатняга гвалту 3:07

— Міліцыя распрацоўвала закон супраць сямейнага гвалту, які да парламенцкага разгляду нават не дайшоў. Супраціўляліся, публічна выступалі некаторыя дэпутаты, прадстаўнікі рэлігійных канфесіяў. І міліцыя «здала назад». Сказалі, што ў сувязі з такім грамадскім меркаваннем закон не будуць далей прасоўваць. Мяне ведаеце, што здзівіла: міліцыю цікавіць «грамадскае меркаванне»? Калі прымаліся больш непапулярныя законы, на грамадскае меркаванне было абыякава.

— Праблему гвалту трэба вырашаць. На сённяшні дзень нам не хапае некаторых рэчаў. Я прыклад прывяду. Вы ведаеце гэтыя прыклады самі. Вы жывяце ў шматкватэрным доме, кожны дзень (дзесьці пасяліліся гэтыя алкаголікі) буяняць, шумяць, і гэта не вырашаецца дзесяцігоддзямі. Прыязджаюць супрацоўнікі міліцыі, яго забіраюць у міліцыю. Назаўтра вяртаецца — тое самае. Сямейныя праблемы. Я памятаю гэтых жанчын, з якіх здзекуюцца мужы кожны дзень. Яго забіраюць, праз сем дзён ён вяртаецца назад, зноў здзекуецца. І так гадамі, да таго часу, пакуль ён яе не пырне нажом, да таго часу, пакуль не адбудзецца злачынства, за якое яго нарэшце пасадзяць на 10—15 гадоў пазбаўлення волі. І тады толькі гэтая бедная жанчына свабодна ўздыхне.

— Калі яна выжыве.

— Калі яна выжыве. Гэта праблема. Мне кажуць: «паўнамоцтваў у МУС дастаткова…» У нейкіх пытаннях звышдастаткова, у нейкіх — не. Мы прывыклі жыць у гэтай старой савецкай сістэме, дзе існавала прафілактыка. Памятаеце, як раней было пры СССР? Выклікалі гэтага мужчыну на партсход: «Што ты там творыш?» І пачынаюць яго… Але гэта ўсё цяпер не працуе. Якія саветы прафілактыкі? Я смяюся з гэтых саветаў прафілактыкі. Прафілактыка патрэбна. Але самае галоўнае — гэта разуменне злачынцы, нягодніка, які здзекуецца са сваёй сям'і, трэба яму давесці, што ён будзе за гэта пакараны. Цяпер — не заўтра, а сёння. Жанчына не павінна баяцца, што ён вернецца праз тры дні дадому.

Таму тут трэба працаваць над заканадаўствам, над змяненнем у адміністрацыйным кодэксе. Калі мы не будзем гэтым займацца, зноў будзем хадзіць па коле. Зноў будзем чакаць нейкіх наступстваў. Вось у чым МУС хацела вырашыць праблему. Але сам закон — я яго ўважліва прачытаў, — многія рэчы ў ім непрымальныя ў нашым грамадстве.

— Напрыклад.

— Ну, напрыклад, паняцце «гвалт у сям'і» незразумела акрэслена. Хто будзе вызначаць, што такое «гвалт»? Што такое «гвалт над дзіцём»? Вы разумееце, што многія рэчы не прапісаны там так, каб гэта было зразумела.

— Вас пужае, што нельга дзяцей біць?

— Дзяцей біць нельга наогул. Каб не было злоўжыванняў з боку праваахоўных органаў потым. Пачнецца ўмяшальніцтва ў справы сям'і. Разумееце? І пры гэтым, я яшчэ раз паўтаруся, вырашаць праблему ўсё роўна трэба. Я думаю, цяпер трэба, каб страсці аціхлі, каб не было вось гэтага, з аднаго боку, супрацьстаяння, што трэба ў гэтым выглядзе закон прымаць, а з другога боку, каб гэтая праца не заглухла.

Пра развод бацькоў і выбар прафесіі 6:21

— Я калі рыхтавалася да інтэрв'ю, прыгадвала вашу біяграфію. Вашыя бацькі развяліся, вам было 12. Я так разумею, што гэта было даволі трагічна, паколькі двое дзяцей. І маці засталася з адным сынам, а ваш бацька застаўся з вамі. Вы былі падлеткам, у вас, напэўна, ужо пачынаўся пераходны ўзрост. Вы можаце прыгадаць, што гэта быў за час?

— Вы ведаеце, вы маеце рацыю, безумоўна. І я якую выснову зрабіў з гэтай гісторыі? Гэта найцяжэйшы этап майго жыцця, успамінаць яго нават цяжка. Але я ніколі яго не забуду. Вядома, развод — гэта страшна. Гэта страшна для дзяцей. Я да гэтага часу ўспамінаю, і мне вельмі цяжка. Я свядома застаўся з бацькам. Памятаю ўсе гэтыя суды. Памятаю, як цяжка было застацца з бацькам. Гэта быў савецкі час. Вы цудоўна ведаеце, што нашы суды заўсёды на баку маці. Я свядома хацеў быць з бацькам.

— Чаму? Гэта трошкі дзіўна выглядае. Я не асуджаю вас. Але чаму суды прымаюць? Ну бо неяк лічыцца, што дзеці павінны заставацца з мамай.

— Але гэта няправільна. Таму што кожная сям'я індывідуальная. Усё ж такі дзецям часцяком камфортней з бацькам. У тым і справа, што ў нас часцяком суды прымалі рашэнне, як практыка завялася. Мы прайшлі ўсе суды тады з маім бацькам. Што на мяне паўплывала? Я шанаваць сям'ю стаў. Я стараюся…

У кожнай сям'і нейкія лаянкі бываюць. Не бывае сям'і, дзе не лаюцца муж і жонка. Але лаюцца па-культурнаму. Я ж не кажу, каб там талеркі білі. Канфлікты — гэта нармальна. Бываюць канфлікты ў сям'і. Але я разумею пасля ўсіх гэтых падзей, сам перажыўшы развод бацькоў, наколькі каштоўная сям'я, асабліва для дзяцей. Трэба ўмець знаходзіць нейкія кампрамісы. Трэба ўмець своечасова спыніцца, своечасова прамаўчаць. Умець разумець, у чым самая галоўная каштоўнасць сямейных адносін. Асабліва для дзяцей. Без гэтага — ніяк. І я скажу, што мы ў сям'і таксама прайшлі рознае. Я памылкі рабіў у сям'і. Напрыклад, калі мая жонка нарадзіла дзіця, я прыняў рашэнне, каб яна не працавала. Я кажу: «Не трэба табе працаваць. Сядзі дома». Хоць яна рабіла паспяховую кар'еру, вельмі паспяховую кар'еру.

— У якой сферы? У банкаўскай?

— У банкаўскай. У мяне ўвогуле цікава атрымалася. Я пайшоў у Акадэмію МУС насуперак волі ўсіх сваіх сваякоў. Мая бабуля —вядомы банкір у Беларусі. Яна марыла, каб я пайшоў у банкаўскае асяроддзе. З улікам таго, што я заўсёды вучыўся на «выдатна» і Акадэмію МУС скончыў з адзнакай, цяпер вось другую адукацыю атрымаў, у Акадэміі кіравання па спецыфіцы палітыкі. Усе думалі, што я пайду туды. А я сказаў: «Хачу жыць у казарме». Вось такі ў мяне юнацкі максімалізм. Праз месяц жыцця ў казарме я зразумеў, што я не хачу жыць у казарме.

Фота са старонкі Алега Гайдукевіча ў фэйсбуку.

— Чаму?

— Я зразумеў, што дома лепей. Я так імкнуўся ў казарму, а прыйшоў туды і зразумеў, што дома жыць значна лепш. І мамін суп не такі кепскі, і бацькі, аказваецца, не такія дрэнныя. Яны, аказваецца, вельмі нават добрыя, калі я пажыў у казарме.

Я вырашыў паступаць у вайсковую вучэльню. У мяне ўся сям'я — афіцэры. Але тады разваліўся СССР — прэстыж арміі на нулі, заробкі вайскоўцаў на нулі. Бацькі папрасілі: «Хочаш быць афіцэрам — ідзі ў Акадэмію МУС хоць бы». Каб даказаць самому сабе, што я магу. Гэта, напэўна, праблема ўсіх дзяцей вядомых бацькоў.

Прывяду другі прыклад. Калі я скончыў Акадэмію МУС, я прыйшоў першы дзень на службу ў БЭЗ, я ніколі не забуду гэты дзень. Начальнік БЭЗ, ён жывы, яго можна спытаць, ён пацвердзіць, першае, што сказаў: «Мне тут не патрэбныя чырвонадыпломнікі, мне патрэбныя супрацоўнікі». Зайшоў да мяне ў кабінет недзе праз паўдня: «А, Гайдукевіч. Дык я ведаю, хто твой бацька. Праз паўгода ў камерцыю? Колькі ты тут адпрацуеш? Месяц, два, тры? Паўгода?» Мяне так гэта зачапіла! І так заўсёды. Я ніколі не хацеў, каб мяне ўспрымалі… Гэта праблема ўсіх дзяцей вядомых бацькоў. Каб даказаць, што я магу сам.

Я і ў палітыку адразу не пайшоў, а пайшоў працаваць. Я гэтаму начальніку даказаў. Праз год я быў найлепшы ў ГУУС. У мяне дыплом «найлепшага супрацоўніка АБЭЗ 1999 года». Мне яго ўручыў генерал Тарлецкі. Я да гэтага часу гэта памятаю. Потым мяне прызначылі намеснікам начальніка АБЭЗ. Я заўсёды стараўся даказаць, што я магу сам.

Пра сямейнасць у палітыцы і дынастыю Лукашэнкаў 11:26

— Вам крыўдна, калі кажуць «Гайдукевіч-малодшы»? «Гайдукевіч- малодшы заявіў пра прэзідэнцкія амбіцыі», «Гайдукевіч-малодшы выступіў на расійскім тэлебачанні».

— Ну, Буш-малодшы не крыўдзіцца. Таму і я не буду крыўдзіцца.

— Не слабыя ў вас асацыяцыі.

— Часам мне кажуць: «Вось чаму вы ідзяце ў палітыку? У вас бацька палітык, Сямейнасць…» — пачынаюць крытыкаваць. Сямейнасць трэба крытыкаваць там, дзе ёсць бюджэтныя грошы. Сямейнасць трэба крытыкаваць там, дзе ёсць нейкая карупцыя. У партыі тройчы можна быць сынам Гайдукевіча. Але калі ў цябе няма таленту, калі людзі за табой не ідуць — нічога не атрымаецца. Гэта партыя. Не атрымаецца — і ўсё. Таму я не крыўдую. Буш-малодшы, Буш-сярэдні. Цяпер вунь у Амерыцы будуць балатавацца зноў Клінтан, уся радня. Палітычная дынастыя, дынастыя кухараў, дынастыя ў машынабудаванні…

— Вас не пужае дынастыя Лукашэнкі? Ці ў нас няма такой праблемы?

— Я яе пакуль не бачу. Мяне не палохае. Калі талент будзе ў кагосьці, чаму не? Я пакуль не бачу да гэтага перадумоў. Прэзідэнт сам неаднаразова казаў на гэтую тэму.

Фота з тэлетрансляцыі ctv.by, 2015 год.

— Але ён з малодшым сынам паўсюль. Гэта ж невыпадкова.

— А я не бачу тут таксама нічога такога.

— Нічога такога? Маленькае дзіця браць у ААН? Хто так робіць?

— А што ён дрэннага робіць, я не разумею? Вось шчыра не магу зразумець.

Коля Лукашэнка на пасяджэнні Генасамблеі ААН, 2015 год. Фота: Hanna Liubakova / Twitter

— Вы ж не прыйшлі на інтэрв’ю са сваёй малодшай дачкой.

— Яна ўнізе. Мне не было куды яе сёння дзець, я з кіроўцам яе пакінуў.

— Вы калі ў Дзярждуму паехалі выступаць, вы ж не ўзялі яе з сабой. Правільна?

— Не ўзяў.

— Чаму?

— Я ўвогуле не зайздрошчу сынам прэзідэнта. Я разумею, наколькі гэта цяжка. Вось мой бацька не прэзідэнт. Ён проста вядомы чалавек. Чалавек, якога ведае ўся краіна. Прозвішча вядомае. Гэта заўсёды акрамя таго, што гонар, гэта і цяжар.

Пра сястру, якая жыве ў Аўстрыі, і расследаванне «Вікілікс», дзе фігуравала сям’я Гайдукевічаў 14:38

— У вас была магчымасць сустракацца з маці пасля разводу бацькоў?

— Так.

— Рэгулярна вы сустракаліся?

— Так. Я і цяпер яе бачу перыядычна.

— Яна прыязджае? Яны з братам прыязджаюць у Беларусь?

— Бачымся. Не так часта, але калі яна хацела сустракацца і хоча сустракацца — у мяне няма нянавісці нейкай. Няма нейкіх пачуццяў. Разумееце, што мне дапамагло ў жыцці перажыць гэта ўсё? Сям'я мая. Калі мы сталі жыць ужо ў новай сям'і, мяне атачылі любоўю. Любоў усё вырашае. Калі цябе любяць, калі пра цябе клапоцяцца.

— Вы маеце на ўвазе новую жонку бацькі?

— Так. Я яе мамай называю. Я яе і лічу сваёй маці , таму што яна мяне выхавала. Разумееце, атачылі мяне любоўю і ў мяне не з'явілася ў душы нейкай нянавісці, раздраю. Адзінае — стаў хваравіта ставіцца да сям'і. Перажываю, каб у мяне ў сям'і гэтага не адбылося. Вось за гэта я перажываю.

— Хачу спытаць пра вашу сястру, якая жыве ў Аўстрыі і імя якой фігуравала ў зводках WikiLeaks. Ведаеце гэту гісторыю?

— Канечне, чытаў. Ведаеце, з чым я пазваніў бацьку на наступны дзень?

— Тут пра тое, што праз вашу сястру, як сцвярджалася, ваш бацька мог адмываць грошы Віктара Лукашэнкі ад гандлю зброяй. І таксама, што ў вашага бацькі і ў Віктара Лукашэнкі сумесныя бізнэс-інтарэсы. Што Сяргей Гайдукевіч адзін з самых недатыкальных палітыкаў у Беларусі. Нават спецслужбам забаронена за ім сачыць. І ў рэшце рэшт там узгадвалася, што злачынны бізнэс, адмыванне грошай у тым ліку праз банк, дзе працавала жонка Сяргея Гайдукевіча і ваша жонка.

— Мая жонка.

— Што вы скажаце пра гэта?

— Я пазваніў бацьку адразу. І запатрабаваў грошы: «Дзе грошы, тата? Дай хоць пару мільёнаў нейкія пытанні пазакрываць. Дом куплю адразу, машыну добрую. Кватэр пару куплю». Я адразу грошы запатрабаваў. Пасмяяліся.

Пасля гэтага артыкула ў мяне давер да WikiLeaks, да гэтых укідаў, знік, я зразумеў, што трэба фільтраваць усю інфармацыю, якая з'яўляецца. На самай справе пасмяяліся. Я патэлефанаваў бацьку: «Дзе грошы? Патрэбныя грошы».

Мая сястра ў Аўстрыі, яна там жыве і яна там апынулася нездарма, а па стане здароўя. Не кожны клімат падыходзіць ёй для жыцця. Я не буду казаць, якая ў яе хвароба, гэта не тактоўна. Мы шмат выбіралі, дзе яна зможа жыць. У яе адбыліся праблемы пасля родаў. Цяпер у яе выдатны стан, яна акрыяла. Пры гэтым яна ўсё зрабіла сама. Яна сама паступіла ў аўстрыйскі інстытут, сама яго скончыла, сама ўладкавалася на працу, сама зрабіла кар'еру.

— А чым яна займаецца?

— Яна працуе ў адной з кампаній, якая займаецца аўстрыйскім бензінам, продажам будматэрыялаў. Нейкая адна з найбуйнейшых кампаній. Філіял знаходзіцца ў гэтым горадзе. І яна з шараговага супрацоўніка дарасла да намесніка дырэктара гэтай кампаніі. Сама зрабіла кар'еру, выйшла замуж, нарадзіла дзіця. Часта прыязджае ў Беларусь. Яна ўсё жыццё сама.

Пра знаёмства з жонкай 17:16

— Што тычыцца маёй жонкі, тут наогул цікава. Я, калі пазнаёміўся, не ведаў, хто яе бацька.

Яе бацькам аказаўся Валянцін Міхайлавіч Шухно. Гэта чалавек, які стаяў ля вытокаў абароту каштоўных папер нашай краіны. Быў старшынёй Камітэта па каштоўных паперах пры Савеце міністраў — гэта ўзровень міністра практычна. Дастаткова вядомы чалавек, які працаваў з усімі банкамі і ведаў усіх дырэктараў банкаў.

Я гэтага не ведаў, калі пазнаёміўся. А пазнаёміўся на дыскатэцы. І ажаніўся выпадкова. Як выпадкова? Каханне, яно заўсёды прыходзіць, калі яго не чакаеш.

Ніякага жадання ажаніцца ў мяне не было наогул. Не ўзнікала — і ўсё. Я жыў, мне было 22-23-24. Жыў і жыў. Радаваўся жыццю, сустракаўся з дзяўчатамі. Працаваў, кар'еру рабіў. Я думаў трошкі пра іншае.

І пазнаёміўся з жонкай выпадкова на дыскатэцы на «Мэдысан-клаб». Яна на месяц прыехала з Амерыкі аформіць дакументы і назаўсёды з'ехаць туды. Яна прапрацавала ў Амерыцы паўтара года і проста прыехала ў Мінск. У яе ўжо ўсё там склалася ў Амерыцы. Яна прыехала па маму сваю. Яна аформіла дакументы маме, каб маці паехала разам з ёй працаваць і там застацца жыць.

І вы ўяўляеце, чым усё скончылася? Мы пазнаёміліся. Маці ейная з'ехала праз месяц, а мы ажаніліся. Мама да гэтага часу гаворыць:

«Слухай, дачка, як гэта ты мяне так сплавіла? Абяцала, што будзем жыць там разам, а цяпер я жыву адна».

Яна працуе там у Амерыцы, цяпер вяртаецца жыць у Беларусь. Да пенсіі там працавала, працавала.

Мая жонка дзеля мяне кінула ўсё: кінула Амерыку, кінула планы.

Кінула гэтыя ўсе рэчы і засталася са мной. За гэта я ёй ўдзячны.

Потым я зрабіў памылку: я ёй сказаў не працаваць. Нарадзілася першае дзіця, потым нарадзілася другое, і я ўбачыў, што жанчына павінна працаваць і развівацца. Бачу, што ёй цяжка. Маральна цяжка. Што яна хоча нешта яшчэ.

Я прыйшоў і сказаў: «Маш, рабі што хочаш. Займіся тым, што табе прыемна. Займіся тым, што дае табе шчасце ў жыцці». І ведаеце што? Яна выбрала ёгу. Я казаў: «Які з цябе інструктар па ёзе? Ты ж банкір. Якая наогул ёга можа быць? Колькі гэтых студый адкрыта».

Марыя Гайдукевіч, трэнерка па ёзе. Фота yogaplace.by.

— А вы займаецеся ёгай?

— Не. Адзін раз прыйшоў, усе з мяне пасмяяліся. Не маё гэта. Я прыйшоў, упаў. Раблю, адразу на бок валюся — жанчыны смяюцца. І што далей адбылося? Я не верыў. Але для сябе кажу: падабаецца — займайся ёгай. Яна курсы скончыла, ездзіла ў Індыю. Цяпер яна выкладае ў найлепшых студыях Мінска на Зыбіцкай і адкрыла сваю студыю. Калі яна адкрывала сваю студыю, я зноў кажу: «Адны страты будуць». Але добра, хочаш — адкрывай. Вось табе грошы. І яна зрабіла яе прыбытковай, зарабляе грошы, я задаволены.

Я задаволены, што паверыў у сваю жонку, у рэшце рэшт. Можа быць, не да канца верыў, што ў яе атрымаецца. Але я даў ёй магчымасць гэтым займацца. Яна стала больш шчаслівай, стала больш часу ўдзяляць сабе. Гэта таксама важна для любой жанчыны, на мой погляд. Цяпер я гэта разумею.

І ўжо сваім дзецям я ніколі не буду казаць, каб жонка сядзела дома з дзецьмі, а мужчына працаваў. Можа быць, і такія сем'і камфортна сябе адчуваюць. Я не супраць. Але ўсё-ткі, калі жанчына адчувае, што ёй трэба развівацца, калі яна адчувае, што ёй трэба кудысьці імкнуцца — хай яна гэта робіць. Хай робіць і ідзе наперад.

Чаканні ад наступных прэзідэнцкіх выбараў 21:05

— Ваш бацька тройчы, калі не памыляюся, балатаваўся ў прэзідэнты.

— Так.

— Кожны раз яму ўлада ставіла дзесьці каля трох працэнтаў. На які працэнт вы разлічваеце?

— Я ўпершыню буду ўдзельнічаць у выбарах, таму мне цяжка казаць пра нейкія працэнты. На апошніх парламенцкіх выбарах у маёй акрузе, дзе я балатаваўся, набраў 19% галасоў, заняў другое месца. У цяжкай акрузе, дзе былі прадстаўнікі ўсіх палітычных сілаў, людзі даволі вядомыя, а я ўсё роўна здолеў. Гэта былі першыя мае выбары ўвогуле ў жыцці. Добры дэбют — другое месца, 19 працэнтаў. Другі момант. Прэзідэнцкая кампанія чым адрозніваецца ад парламенцкіх выбараў? Электарат розных палітычных сілаў можа перасякацца. Я б цяпер не хацеў параўноўваць, колькі мой бацька набіраў і колькі набяру я. Я іншы Гайдукевіч.

— А чым вы іншы?

— Я сын свайго бацькі. Нягледзячы на ​​тое, што ён мяне выхаваў, уклаў нешта, я іншы. У мяне іншае жыццё, іншы лёс, іншы характар, іншыя погляды на многія рэчы. Я думаю, што гэта ўсе ўбачаць. Хтосьці ўжо, можа быць, убачыў.

— Ваш бацька калісьці ў інтэрв’ю мне сказаў, што «ў дзевяностыя былі тры палітыкі, сур’ёзныя, з харызмай, — гэта Лукашэнка, Пазняк і Сяргей Гайдукевіч. Але з’явіўся Алег Гайдукевіч — і ён сябе яшчэ пакажа». Вы згодныя з тым, што па харызме можаце спаборнічаць, напрыклад, з Лукашэнкам?

— Я не люблю сябе хваліць, гэта не правільна. Значна важней мне слухаць меркаванне пра сябе іншых людзей. Але я вам скажу іншы момант.

Нядаўна я ездзіў адкрываць офіс у Старых Дарогах. Старыя Дарогі наогул не ведаюць, што такое «палітыка» на працягу многіх гадоў. Калі я туды прыехаў адкрываць офіс, людзі прыходзілі глядзець як на нейкую навіну. Калі мы там камунікавалі з людзьмі, яны ведаюць тры палітычныя сілы. Беларускі народны фронт, таму што з 1990-х гадоў быў, і яны ведаюць прозвішча Пазняка. Яны не ведаюць, хто зараз кіруе БНФ, але ведаюць — ёсць БНФ. Яны ведаюць камуністаў, таму што камуністычная партыя шмат гадоў была ва ўладзе. Натуральна, яны ведаюць Лукашэнку. І яны ведаюць ЛДП і прозвішча «Гайдукевіч». Нават Гайдукевіча больш, чым ЛДП. Таму што Гайдукевіч удзельнічаў ва ўсіх прэзідэнцкіх кампаніях. На сённяшні дзень пазнавальнасць брэнда ЛДП і прозвішча, на мой погляд, дазваляе мець лепшыя стартавыя магчымасці для ўдзелу ў выбарах, чым у некага іншага, хто жыве толькі ў інтэрнэт-прасторы.

Чым Гайдукевіч лепшы за Лукашэнку 23:39

— Чым вы лепшы за Лукашэнку?

— Я б так не сказаў.

— Ну а чаму не сказаць?

— Што значыць, лепшы ці горшы? Трэба па-іншаму казаць.

— Ваш варыянт?

— Трэба казаць пра тое, што ў нас з прэзідэнтам і з партыяй улады адрозніваюцца погляды на шэраг пытанняў развіцця краіны. На мой погляд, усе партыі павінны мець сваю праграму, свой погляд на тыя ці іншыя рэчы. І змагацца за ўладу. Інакш партыя сэнсу ніякага не мае.

— Вось ёсць чалавек, які кажа: я не ведаю, за каго мне галасаваць — за Лукашэнку ці Гайдукевіча. Скажыце яму, чым вы лепшы, каб ён прагаласаваў за вас.

— Калі вы хочаце ў краіне пераменаў, без узрушэнняў, калі вы хочаце жыць лепш, то трэба галасаваць за ЛДП і за Гайдукевіча або за таго кандыдата, якога вылучыць партыя на наступным з'ездзе. Менавіта за кандыдата ад ЛДП. Чаму? Таму што наша праграма яна хутчэй нашу краіну прывядзе да росквіту, чым тая праграма, якая на сённяшні дзень ёсць ва ўладзе.

— Лукашэнка сказаў, што трэба зрабіць так, каб у людзей нават альтэрнатывы ў галаве не было на наступныя выбары. Што вы пра гэта скажаце?

— Ён мае на ўвазе, што ўлада і ўладная вертыкаль павінны падрыхтуецца так, каб людзі яе падтрымлівалі. Гэта нармальна. Прэзідэнт павінен так гаварыць, ён мусіць абараняць партыю ўлады. Павінен турбавацца пра тое, каб за яе галасавалі. Задача наша, каб людзі бачылі і альтэрнатыўны пункт гледжання. Бачылі палітыкаў, якія кажуць пра нешта іншае. Не значыць, што яны да чагосьці заклікаюць.

— Улада зробіць так, каб вас не ўбачылі.

— Я з гэтым не згодны. Я думаю, што нас убачаць. Калі мы будзем пра гэта казаць, бо прэзідэнцкая кампанія дае выдатныя магчымасці для зносін з людзьмі, гэта выступы па тэлевізары, гэта дэбаты.

— Дэбаты з кім? Лукашэнка прыйдзе на дэбаты да вас?

— Ды не трэба мне, каб прэзідэнт быў на дэбатах. Нічога страшнага. Галоўнае, людзі пачуюць нашу праграму. Чым мы адрозніваемся ад іншых? У нас няма нянавісці, асабістага супрацьстаяння. Я лічу, што дрэнна, калі ў палітыку людзі прыходзяць з чымсьці асабістым, крыўдамі нейкімі. У нас шэраг нашых апазіцыянераў гадамі пакрыўджаныя: кагосьці на пасаду не прызначылі, кагосьці яшчэ неяк пакрыўдзілі. Значыць, чалавек думае больш не пра краіну, а думае пра сябе, як кампенсаваць свае крыўды, як вырашыць. І тады пачынаюцца асабістыя гэтыя пытанні. У нас частка апазіцыі жыве яшчэ 96 годам. Іх пакрыўдзілі ў 96, і яны жывуць гэтым. Яны не разумеюць, што вырасла пакаленне.

— А вас не пакрыўдзілі. Вам, вашай партыі далі некалькі месцаў.

— Нічога нам не далі ў 1996-м, але ў 96-м мы былі на баку прэзідэнта.

— Цяпер вам далі. Два прадстаўнікі вашай партыі ў парламенце.

— Так.

— Вас не пакрыўдзілі.

— У палітыку трэба прыходзіць па вынік. Калі чалавек 20—30 гадоў займаецца і няма выніку, сэнс гэтай дзейнасці? Трэба ісці і дасягаць выніку.

Тры памылкі Лукашэнкі як прэзідэнта 26:26

— Вы хоць раз крытакавалі Лукашэнку адкрыта?

— Канечне.

— Назавіце мне тры фактары, тры нейкія назіранні, памылкі Лукашэнкі як прэзідэнта.

— Самая галоўная рэч, якую павінен, на мой погляд, рабіць прэзідэнт. Першае — прэзідэнту мы павінны быць удзячныя.

— Я не пра ўдзячнасць. Тры недахопы.

— А з гэтага трэба пачынаць. Трэба пачынаць з адной простай прычыны, каб разумець тое, што я далей скажу.

— Гэта «тэхніка бутэрброда»: пахвалім, пакрытыкуем, пахвалім. Каб не было праблем.

— Наша партыя тым і адрозніваецца. Не, праблемы мяне не турбуюць. Мяне турбуе іншае. Каб вы разумелі маю пазіцыю. Пазіцыя мая такая: мы павінны ўладу хваліць там, дзе трэба хваліць, і лаяць там, дзе трэба лаяць.

— Вы ўжо дастаткова яе пахвалілі. Давайце скажам пра недахопы.

— Прэзідэнт захаваў краіну. Калі б не Лукашэнка ў 1996 годзе, калі б перамог Вярхоўны Савет (гэта маё перакананне)… Я ведаю ўсіх, і Шарэцкага, і ўсіх, хто там сядзеў. Яны не думалі пра краіну. Яны думалі толькі пра ўласны азадак і ўласныя палітычныя амбіцыі. Калі б на той момант прэзідэнт не перамог — краіны б не было. Самае галоўнае пажаданне прэзідэнту, тое, што мы будзем крытыкаваць, гэта тое, што трэба развіваць палітычную сістэму краіны. Мы кажам пра эканоміку шмат. Мы кажам, што трэба рэформы праводзіць, падтрымліваць бізнэс. Але без развіцця палітычных інстытутаў гэта цягне рызыкі за сабой. Мы гэта бачым цяпер і ў рэгіёнах, і ў цэнтры. Трэба развіваць палітычную сістэму.

— А як вы плануеце развіваць бізнэс, калі вось сёння можа прыйсці ГУБАЗ і можа затрымаць цябе па надуманых прычынах?

— Абсалютна згодны. Дзякуй богу, пра гэта сталі гаварыць ужо і ва ўрадзе. І віцэ-прэм'ер пра гэта кажа, іпрэм'ер.

— Я не бачу, каб нешта змянялася.

— Зараз, я ведаю, разглядаецца пытанне, пра якое мы казалі неаднаразова — аб змене ў заканадаўстве, аб дэкрыміналізацыі шэрагу артыкулаў Крымінальнага кодэкса.

— Алег, вы глядзелі апошні выступ Лукашэнкі па будаўніцтве? «Затрымайце ўсіх, надзеньце кайдынкі і будзем потым разбірацца». У нас не працуе праваахоўчая сістэма. У нас не працуе судовая сістэма, каб прэзідэнт загадваў там кагосьці затрымаць.

— Пачакайце. У чым вы не маеце рацыі? Глядзіце. Калі мы гаворым пра бюджэтныя грошы, то павінна быць бязлітасная барацьба з карупцыяй. Ніякага жалю быць не павінна. Тут я з прэзідэнтам згодны.

Калі мы гаворым пра прыватны бізнэс, то там не павінна быць ніякіх крымінальных спраў. У прадпрымальніка павінна быць два злачынствы за ўсё, а можа, і адно — вывад грошай за мяжу, і другое злачынства — калі ён скраў бюджэтныя грошы. Два злачынствы — і бязлітаснае пакаранне. Калі ты вывеў грошы з краіны і калі ты дакрануўся да бюджэтных грошай. Тут мы з дзяржавай, з праваахоўнымі органамі згодныя. Бюджэтныя грошы — гэта вашы грошы, гэта мае грошы, гэта грошы нашых грамадзян. Калі іх крадуць, за гэта трэба прыцягваць.

Момант, які я катэгарычна не падтрымаю, які мы катэгарычна будзем крытыкаваць, — гэта грошы бізнэсу. Не лезьце туды наогул. Хай ён парушае падатковае заканадаўства, хай інструкцыі парушыў падатковай інспекцыі і яшчэ нейкіх ведамстваў. Гэта грошы прыватныя. Там не павінна быць ніякага Крымінальнага кодэкса. Там не павінны людзі сядзець у СІЗА, людзі не павінны затрымлівацца, не павінны баяцца. Я тут з вамі згодны. Мы будзем жорстка гэта крытыкаваць. Не баяліся мы гэтага ніколі, і калі хтосьці кажа, што мы баімся крытыкаваць, паверце мне, усё, што з гэтым звязана, я буду крытыкаваць самым жорсткім чынам, не стрымліваючыся ні ў выразах, ні ў нейкіх рэчах.

Таму што на сённяшні дзень ёсць галоўная рэч: дзяржава не ў стане забяспечыць усіх нас працоўнымі месцамі. Гэта праўда. Гэта немагчыма ў сучасных умовах. Таму мы павінны стварыць умовы такія, каб людзі маглі зарабляць самі. Калі гэтага не разумеюць чыноўнікі, яны гэтага не разумеюць. Пра гэта трэба казаць, крычаць на прэзідэнцкай кампаніі, на парламенцкіх выбарах. Прыходзіць у парламент, мяняць гэтыя пытанні. Пра гэта трэба казаць, інакш хутка правяраць не будзе каго, калі мы не будзем гэтым займацца. Бізнэс трэба падтрымаць.

— Карупцыянераў трэба датэрмінова выпускаць?

— Не. Не трэба. Я быў супраць гэтага заўсёды. Калі кагосьці выпускаюць загадзя, я не бачу сэнсу. Калі гэта прадпрымальнік, які з бюджэтнымі грашыма звязаўся і выплаціў там у тры разы больш, я згодны. Калі гэта чыноўнік — ён павінен сядзець да канца. Ніякага жалю быць не павінна.

— А навошта Лукашэнка іх выпускае?

— Не ведаю, я ж не прэзідэнт краіны. Мы лічым, што так быць не павінна. Я лічу, што чыноўнікі павінны сядзець максімальна, максімальнае пакаранне атрымліваць бязлітасна. І нават больш жорсткімі можа быць. З гэтым я цалкам згодны. Выпускаць датэрмінова іх нельга. І калі іх выпускалі датэрмінова — я супраць.

Пра Плошчу-2010, масавыя затрыманні і беларускіх палітыкаў 31:15

— Як прайшоў ваш дзень 19 снежня 2010 года? Памятаеце?

— Памятаю. 19 снежня я быў ва ўзмацненні.

— Мяне цікавіць ведаеце што: такія моманты ў вашай міліцэйскай кар’еры былі часта. Кожны год 25 сакавіка, напэўна, 26 красавіка — «Чарнобыльскі шлях». Што адчуваеш у такія моманты? Калі ведаеш, што трэба будзе выходзіць і быць супраць свайго народа.

— Я вас расчарую. Нічога я не адчуваў, бо я гэтым не займаўся. Трэба ж казаць пра маю кар'еру. Я ніколі не працаваў у міліцыі грамадскай бяспекі. Ніколі. Ні аднаго дня. Я ўсё жыццё прапрацаваў у АБЭЗ. Пачаў з оперупаўнаважанага АБЭЗ, абслугоўваў Фрунзенскі раён. Пасля гэтага праз год стаў найлепшым у прафесіі. Пасля гэтага мяне забралі ў аддзел цяжкіх эканамічных злачынстваў ГУУС Мінгарвыканкама.

— Я прашу прабачэння. У нас 25 сакавіка людзей затрымлівалі людзі з наркакантролю.

— Я не ведаю. Я пра сябе расказваю. Калі я працаваў у БЭЗ горада, мяне не задзейнічалі.

 — На «маўклівых акцыях» вы ўдзельнічалі.

— Дойдзем да гэтага. Я па парадку раскажу. Каб быў больш зразумелы ўвесь мой лёс. Пасля гэтага я працаваў намеснікам начальніка АБЭЗ, пасля гэтага начальнікам АБЭЗ, пасля гэтага начальнікам крымінальнай міліцыі. Пасля гэтага я стаў начальнікам РАУС. Самым маладым у гісторыі ГУУС Мінгарвыканкама. За гэтыя пытанні адказвае міліцыя грамадскай бяспекі горада. Супрацоўнікі раённых упраўленняў задзейнічаныя толькі ў тых выпадках, калі ў гэтым ёсць нейкая звшнеабходнасць. Я здзіўлены, што супрацоўнікі наркакантролю недзе там ўдзельнічалі. Сам, непасрэдна я, ніколі ў жыцці не ўдзельнічаў у нейкіх мітынгах. Я быў аператыўнікам — аператыўным супрацоўнікам. Гэта трошкі іншае. АБЭЗ наогул адрозніваецца ад усіх службаў МУС. Аховай грамадскага парадку займалася міліцыя грамадскай бяспекі. У 2010 годзе я не быў задзейнічаны наогул нікуды, таму што, наколькі я ведаю, арганізацыю работы вяло ГУУС і спецыяльныя падраздзяленні.

— Вы сядзелі проста дома?

— Не дома. Я быў у кабінеце. Было ўзмацненне. Дзень выбараў быў, і міліцыя заўсёды знаходзіцца ва ўзмацненні. Я не буду тут саромецца і спрабаваць зрабіць з сябе чалавека, які быццам працаваў у міліцыі, а хадзіў такі беленькі і пушысты і ні ў чым не ўдзельнічаў. Я такі выгляд рабіць не буду. Калі казаць пра 2010 год, пра маё меркаванне, я скажу так: па-першае, вінаватыя палітыкі, якія павялі людзей незразумела куды і незразумела навошта. Другое: калі казаць аб працы МУС, паглядзіце, што робіцца ў Еўропе пры разгоне мітынгаў несанкцыянаваных. Паглядзіце, што робіцца. У нас гэтага ў прынцыпе не было ніколі. І ўсё ж такі асноўная віна, на мой погляд, на тых палітыках, якія няясна што хацелі. Я калі глядзеў тэлевізар, іх выступы, я не разумеў, што яны хочуць. Куды яны вядуць людзей, што яны хочуць? Няўжо з іх хтосьці верыў, што ён набраў працэнт нейкі на прэзідэнцкіх выбарах?

— Гэта нагода ўсіх затрымаць? Пакуль яны яшчэ з’яўляліся кандыдатамі, дарэчы.

— Не трэба было даваць кандыдацкія карткі гэтым людзям, а потым вось так з імі разбірацца.

— Міліцыя адэкватна сябе паводзіла?

— У дзясятым годзе? На мой погляд, у рамках.

— Не сорамна вам было за сотні затрыманых, збітых?

— А што дзеецца на іншых мітынгах? Што значыць «сорамна ­— не сорамна»? Людзі прыйшлі на плошчу. Палітыкі іх павялі парушаць грамадскі парадак. Білі шыбы. Я бачыў, што там рабілася. Міліцыя навяла парадак. У чым вінаватая міліцыя? У нас заўсёды любяць рабіць крайнімі спецслужбы, праваахоўныя органы. Задача праваахоўных органаў — не дапусціць кровапраліцця. Не дапусціць смерцяў. Не дапусціць таго, каб людзі загінулыя былі. Ніхто не загінуў, кровапраліцця не было. Таго кровапраліцця, якое б магло там быць. Не было загінулых. Раскол краіны мог адбыцца. Гэта задача праваахоўных органаў, іх задача — захаваць людзей. Яны захавалі. Пытанне ў іншым, што кагосьці, можа, і не трэба было прыцягваць тады да адказнасці. Я б прыцягнуў толькі палітыкаў. Усіх простых людзей я б адпусціў. Трэба было плошчу ачысціць, але навошта прыцягваць да адміністрацыйнай адказнасці людзей, якія не маюць дачынення да палітычнай дзейнасці?

— Чаму да адміністрацыйнай? Іх да крымінальнай прыцягвалі.

— Мы, наша партыя, першыя звярнуліся да прэзідэнта пасля 2010 года (я тады яшчэ працаваў у ГУУС) пра тое, каб амністыю правесці і ўсіх адпусціць. Не прыцягваць. Навошта? Гэта для іміджу краіны дрэнна. Для чаго трэба было саджаць? Мы лічылі і казалі, што не трэба было гэтым займацца. Мы першыя звярнуліся, каб усіх адпусцілі. Усіх адпусьцілі і забыліся. Яны ж гэтага і хацелі. Саннікаў ішоў на выбары для таго каб з'ехаць у Лондан. Ён выдатна ўладкаваўся. Ну прыязджайце зараз, Саннікаў. Хто вас кране?

— Вы лічыце, тое, што з ім адбылося ў турме, ён такога хацеў?

— Не.

— Вы бачылі, як ён візуальна выглядаў? Гэта нармальна?

— Не, не нармальна. Яго трэба было адпусціць адразу. Але сваёй мэты, якую ён ставіў, з'ехаць у Лондан, жыць там на дапамогу, ён дасягнуў. Ён жа не імкнецца да палітычнай дзейнасці. Ён жыве спакойна.

— Вы ведаеце, чаму ён не імкнецца? Таму што гэта была адна з умоваў яго вызвалення.

— Хай прыязджае. Я не веру ў гэта. Я перакананы, што чалавек імкнуўся да гэтага. Што значыць, едзь і не вяртайся? Я ў гэта не веру! Я ведаў, што яны не маглі перамагчы. Я ведаў, што яны не разлічваюць на перамогу. Вы зразумейце, што некаторыя палітыкі ўсё жыццё займаліся толькі адным — зарабляннем грошай на палітычнай дзейнасці. Чаму я кажу пра гэта ў адкрытую? Прафесіі няма ў людзей.

— У Санікава не было прафесіі?

— У Саннікава была. Я зараз не пра Саннікава. Біяграфія: скончыў інстытут і раздаю сцяжкі, стаю на плошчы — усё жыццё. Гэта прафесія? Прафесія журналіст, як у вас. Прафесія чыноўнік. Прафесія музыка. Прафесія цырульнік, міліцыянт. Хто заўгодна.

— Вы ж разумееце, чаму так адбылося, што зачышчана цалкам усё палітычнае поле. Улада 20 год рабіла ўсё, каб людзі не ішлі ў палітыку.

— У гэтым вінаватая не толькі ўлада.

— Ну прабачце, калі рэпрэсіі існуюць, то як мы можам абвінавачваць людзей, якія хочуць штосьці зрабіць і баяцца.

— Давайце вернемся ў 96 год. Калі б тады Вярхоўны савет сябе павёў крышку інакш…

— Зараз, прабачце, 2018.

— Яны ўсе засталіся з 96 года. Усе палітыкі, пачынаючы з Лябедзькі, яны так і сядзяць пакрыўджаныя. З таго часу сядзяць і займаюцца тым жа самым.

Дзень, калі Гайдукевіч прайграў на парламенцкіх выбарах 2016 года 38:15

— Скажыце, калі былі парламенцкія выбары 2016 года. Вы былі вельмі ўпэўненыя у сваёй перамозе. Дзень, калі вы зразумелі, што вы прайгралі. Што вы адчулі?

— Расчараванне, вядома. Што я буду хаваць? Што я ўзрадаваўся? У 12 гадзін ночы я сядзеў чакаў вынікаў выбараў і быў упэўнены, што я перамагу па галасах, магу перамагчы. І я расчараваўся. Вядома, мне гэта было непрыемна. Прайграваць заўсёды непрыемна. Потым я стаў адэкватна ацэньваць сітуацыю. Я сказаў самому сабе: 19%, першыя выбары — нармальна. Я мужчына і лідар. Я лічу, што няма сэнсу …

— Як гэта выглядала? Вы патэлефанавалі бацьку? Вы сустрэліся, выпілі каньяку. Што вы рабілі, мне цікава. Што чалавек робіць, калі выйграе, я прыблізна ўяўляю. Гэта свята, гэта збор свайго штаба…

— Скажу шчыра. Пераключыў тэлевізар з палітычных навінаў — ішла, па-мойму, «Паліцэйская акадэмія», — лёг глядзець, заснуў позна, гадзіны ў тры ночы. Усё роўна ў галаве круцілася сітуацыя па выбарах. Расчараванне было, безумоўна, і хаваць, што я ўзрадаваўся, што прайграў, не буду — мяне гэта абсалютна не радавала.

— Як вы маглі думаць, што можаце выйграць, калі з вамі ішоў былы амбасадар?

— Бо ў парламенце я больш патрэбны, чым Варанецкі.

— Колькі вы зарабляеце?

— На сённяшні дзень я зарабляю каля тысячы долараў у месяц.

— Уявім страшнае: Беларусь стала суб’ектам Расійскай Федэрацыі. Вашы дзеянні.

— Гэта немагчыма. Я ў гэта не веру. 99% беларусаў хочуць жыць у суверэннай краіне.

— Нам казалі, што анексія Крыма немагчыма. Сёння мы маем што маем.

— Анексія Крыма — гэта віна ўкраінскіх палітыкаў. Мы не павінны дапусціць гэтага. Ніхто нам не пагражае, ні з Захаду, ні з Усходу. Ніхто нам не пагражае.

— У выпадку, калі Беларусь стане суб’ектам Расійскай Федэрацыі — я таксама гэтага вельмі не хачу, — вы пойдзеце ў партызаны і будзеце адстойваць незалежнасць або станеце функцыянерам гэтай новай краіны?

— Мы не будзем ніколі суб'ектам Расійскай Федэрацыі, я вам гэта абяцаю. Ніколі. Запомніце мае словы. Гэта немагчыма. І гэтага не будзе ў тым ліку дзякуючы мне. Я гэты варыянт нават не буду разглядаць. Нават казаць не буду. Гэтага не будзе. Ні-ко-лі!

— Вы можаце сабе ўявіць Беларусь без Лукашэнкі?

— Так.

— Якая яна?

— Партыйныя спісы, выбары па партыйных спісах. 

— Не. Мяне не гэта цікавіць. Мяне цікавіць, як гэта будзе выглядаць. Разруха ў нас адразу пачнецца ці квітнеючая краіна.

— Я лічу, што мы захаваем усё найлепшае, што было за гэтыя гады. А шмат зроблена. Мы аб'яднаем яшчэ больш беларусаў. Мы ўжо сталі нацыяй. Хто б што ні казаў, але беларусы ўжо нацыя. І мы павінны далей працягваць аб'ядноўваць іх як нацыю. Мы ніколі не будзем ганіць тое мінулае, што было і пры Лукашэнку, і да Лукашэнкі, і да Савецкага Саюза. Мы будзем шанаваць усё. І гэты этап гісторыі, і мінулы.

— Жыць людзі будуць лепш? У эканамічным сэнсе.

— Мы павінны зрабіць так, каб людзі жылі лепш. Сказаць, што людзі будуць жыць лепш, мы не можам. Для гэтага трэба нешта рабіць. Мы робім недастаткова, для таго, каб людзі жылі лепш. Калі будзем рабіць рэальныя крокі ў палітыцы, у эканоміцы, каб людзі жылі лепш, значыць, будзем жыць лепш.

— Калі не Лукашэнка, то хто?

— ЛДП. Нават калі не Гайдукевіч, то прадстаўнікі партыі. Іншых сіл няма. На мой погляд, калі не будзе Лукашэнкі, будзем мы.

— Дзякуй за размову.

— Дзякуй.

Глядзіце папярэднія выпускі:

• «Я жыву ў той Беларусі, якую паказваюць па БТ». Жорсткі «Ток» з Генадзем Давыдзькам
  
  
• «Ток» з мегапапулярнай блогеркай Лерай Яскевіч: Пра галодныя 2000-я, жыццё ў сталіцы і шоу Перліна
  
  
• Жорсткі «Ток» з Ганнай Канапацкай: пра Лукашэнку, маскі-шоу і дзяцей за мяжой
  
  
• Пра групавы сэкс, наркотыкі і Белсат — гранічна шчырае інтэрв'ю Івана Шылы

Гутарыла Адар'я Гуштын

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ

0

0

0

0

0

0