Знайсці
20.09.2018 / 12:0538РусŁacБел

Пра бюджэт, мэты арганізацыі і Малады фронт: вялікая гутарка з новым кіраўніком БРСМ

У верасні БРСМ адсвяткаваў 16-годдзе свайго існавання. Да гэтай даты арганізацыя падышла з новым кіраўніком — Дзмітрый Варанюк змяніў на пасадзе Андрэя Белякова.

У сувязі з днём нараджэння БРСМ Варанюк адказаў на пытанні «Нашай Нівы».

Чытайце: Новы кіраўнік БРСМ — ураджэнец Ташкента, які жыве з жонкай і сынам у інтэрнаце

Мы злавілі кіраўніка арганізацыі ў момант, калі той вяртаўся з работы па ўладкаванні спартыўнай пляцоўкі і не паспеў яшчэ вярнуцца да афіцыёзу.

НН: Вы нарадзіліся ў Ташкенце. Як так атрымалася і як потым апынуліся ў Беларусі?

Дзмітрый Варанюк: Мае бацькі беларусы. Так выйшла, што за Саветамі аказаліся ў Ташкенце. Працавалі ў тагачасным аналагу Белстата. Але кожнае лета я ездзіў у Беларусь, мне тут вельмі падабалася. Потым, пасля развалу СССР, людзі пачалі масава пераязджаць, так стала і з намі, бацькі вярнуліся. Тут я пайшоў у дзявяты клас у Магілёве.

НН: Як даваліся профільныя прадметы, якіх не было ва Узбекістане?

ДВ: Першы год я быў вызвалены ад беларускай мовы і літаратуры. Так, гаварыць і пісаць мне было цяжка, але літаратура мяне захапіла. У Ташкенце я не быў знаёмым ні з творчасцю Караткевіча, ні з Купалам і Танкам. Мне было вельмі цікава. Нават цяпер я бачу адной са сваіх асабістых задач на будучыню — навучыцца прыгожа гаварыць па-беларуску.

НН: Дык а як трапілі ў БРСМ?

ДВ: Калі вучыўся ва ўніверы, на першым курсе. Праводзіўся кубак па футболе ад БРСМ, паралельна з унутранымі спаборніцтвамі. І туды можна было заявіць любую па складзе каманду, без прывязкі да курса, але ўмова — быць сябрам арганізацыі. Так і ўступіў. Далей паўдзельнічаў яшчэ ў пары мерапрыемстваў, мяне зацягнула, можна сказаць, што гэтую арганізацыю і палюбіў. Потым скончыў універсітэт, было войска, пасля якога меўся ехаць настаўнікам у Бялыніцкі раён. Але тут з’явілася вакансія кіраўніка ўніверсітэцкай пярвічкі. Мяне памяталі як актыўнага студэнта, таму запрасілі. А я пагадзіўся.

НН: У інтэрнэт-абмеркаваннях пасля вашага абрання было шмат крытыкі: маўляў, гэты чалавек — спадчынны камсамолец, нідзе ніколі не працаваў, апроч БРСМ. Што адкажаце на крытыку?

ДВ: Так, працоўная кніжка ў мяне насамрэч такая — толькі БРСМ. Я трохі пераймаўся сам праз гэта. Не ганаруся, але і кепскага нічога не бачу. Зрэшты, нельга сказаць, што я бачыў мала. Я і на заводзе па вырабе пліткі паспеў папрацаваць, і ў гарадскім цэнтры культуры, і нават дыджэем. Так склалася, што пасля войска працую тут. 

НН: Адкажыце тады на самае папулярнае пытанне да БРСМ: для чаго ён існуе? Якая яго рэальная дзейнасць?

ДВ: Пытанне справядлівае. У нашым статуце запісана «даць магчымасць маладому чалавеку ўсебакова развівацца», і пад гэта ўпісваецца ўвогуле ўсё. Цяпер, канечне, — і з маім прыходам таксама,— мы вядзем пошук канкрэтных кірункаў, якія і так трохі за апошнія гады пачалі вымалёўвацца.

З агульнага можна адзначыць грамадзянска-патрыятычнае выхаванне, папулярызацыю дзяржаўных сімвалаў, культуры. Ёсць у нас і будаўнічыя атрады з валанцёрамі, ад чаго не плануем адмаўляцца.

Але галоўнае — гэта падрыхтоўка лідарскай эліты. Тых, хто ўсебакова развіты і можа весці за сабой, займаць адказныя пасады ва ўладзе і прадпрыемствах.

Ну і другое — інстытут сувязі і падтрымкі для моладзі. Каб кожны ведаў, што калі ён да нас звернецца з нейкай праблемай, то мы яго не адфутболім далей, а вынесем гэтую праблему на іншы ўзровень і дапаможам вырашыць.

Школьнік хоча адкрыць бізнэс? І што яму, да юрыстаў ісці? Хай да нас звернецца, мы яму патлумачым, што як працуе. І гэтак далей.

НН: Дык а з якой праграмай вы ішлі на выбары?

ДВ: З такой вось і ішоў: адмова ад шэрагу старых праектаў і змяненне некаторых існых, пастаноўка дакладных мэтаў, рэбрэндынг арганізацыі. Я таксама бачу важнай падтрымку школьнікаў. Бадай што іх галоўная праблема — гэта поўная нявызначанасць у абранні жыццёвага шляху. Дзесяць год ён вучыцца, і толькі апошні год, як правіла, пачынае тыркацца і абіраць сабе прафесію, грунтуючыся на часткова адвольных тэстах прафесійнай арыентацыі. Мне здаецца, што гэта няправільна, і трэба неяк дапамагчы ім з прафарыентацыяй па-сапраўднаму. Каб ён яшчэ ў час вучобы паглядзеў, як працуе праграміст, журналіст, бізнэсмен, інжынер… Каб у яго замест ілюзій было яснае ўяўленне, і ў 11 класе, калі процьма іншых праблем, ён ужо больш-менш меў план, і доля памылковых выбараў прафесій была меншая.

Зрэшты, вы не паверыце, з якімі праблемамі часам звяртаецца моладзь. Я рабіў стрым у інстаграме, куды людзі дасылалі пытанні. І вось, нейкі школьнік цікавіўся, як правільна пазнаёміцца з дзяўчынай, як далей дзейнічаць. Смешна, але гэта сапраўды іх цікавіць. А ў каго спытаеш? Добра, калі бацька падкажа, а калі яго няма ці ягоныя метады з мінулага стагоддзя сёння ўжо не працуюць? Вось з такімі праблемамі таксама да нас звяртацца можна, маладому чалавеку падкажуць ягоныя равеснікі.

НН: Чым сённяшняя моладзь адрозніваецца ад папярэдніх пакаленняў?

ДВ: Сёння галоўная каштоўнасць моладзі — гэта самарэалізацыя.

Раней, скажам, у эпоху «ўраўнілаўкі», было не асабліва важна, якую дарогу абіраць, бо магчымасці і заробкі былі плюс-мінус роўныя ва ўсіх.

Сёння ж свет адкрыты, калі ты маеш тэлефон з інтэрнэтам і ведаеш англійскую мову, то для цябе адкрытыя ўсе бібліятэкі свету, развівайся.

Таму моладзь хоча прызнання ў сваёй справе.

Вядома, што такія не ўсе — частка ўсё роўна будзе трымацца патэрналісцкіх настрояў, і наша, у тым ліку, задача, гэтыя настроі ламаць. Прынамсі сярод сяброў нашай арганізацыі. Не трэба думаць, што табе ўсе ў гэтым свеце павінны, што дзяржава павінна забяспечыць цябе ўсім.

НН: А чым нашая моладзь адрозніваецца да замежнай?

ДВ: Я быў нядаўна на моладзевым фестывалі ў Сочы, дзе былі людзі з усяго свету. І можна сказаць, што мы ўсе аднолькавыя: гэтая адкрытасць, імпульсіўнасць, максімалізм… Нават міміка адная і тая ж. Можа быць, нейкія падыходы да жыцця іншыя, яны праяўляюцца ўжо цягам сталення ў канкрэтным рэгіёне. А так…

НН: Ці справядліва, па-вашаму, што ў нашай краіне шмат пасадаў занятыя людзьмі ва ўзросце, пенсіянерамі, а моладзь адсоўваецца да другі план?

ДВ: Тут патрэбна залатая сярэдзіна. Нельга ж пакінуць адных толькі маладых. Але тут я трымаюся думкі, што калі маладому даверылі нешта адказнае, то ён будзе імкнуцца не падвесці, праявіць сябе. Што адрознівае яго ад пенсіянера. Можа быць, было б правільна так — калі кіраўнік узроставы, а намеснікі — маладыя. І з іх утрая больш спытаць.

НН: Які бюджэт у БРСМ?

ДВ: Я не хачу пакуль пра гэта гаварыць. Адкажу так: у нас ёсць планы апублікаваць справаздачу за год, дзе будзе прапісана, на што мы выдаткоўвалі сродкі. Але і ў такім разе знойдуцца тыя, хто пакрытыкуе. Увогуле, у планах да наступнага з’езда — праз 5 год — паспрабаваць выйсці на самафінансаванне.

НН: Звыклая прэтэнзія да БРСМ — што туды заганяюць аўтаматычна і пад пагрозай нейкіх санкцый.

ДВ: Абсалютна нязгодны! Такое мо і было некалі. А цяпер я прашу, заклікаю: калі ёсць такія факты — паведамляйце нам. Мы сёння проста расказваем аб арганізацыі, а не заганяем. Можа, нейкі педагог-арганізатар выступае і кажа: маўляў, вось вы паступіце, і вам інтэрнат тады дадуць… Не БРСМ дае, а актыўная работа! Актыўная праца ў жыцці ўнівера можа прынесці плён у выглядзе прыярытэтнага выдзялення інтэрната. Калі ты ўступаеш у БРСМ, то гэта перадусім кам’юніці: ты актыўны, табе неабыякава. Таму аўтаматычнае масавае ўключэнне ў арганізацыю — гэта выключана, такога не павінна быць, я катэгарычна супраць. Бо якая тады будзе якасць кадраў?

НН: А выйсці з БРСМ як?

ДВ: Заяву напісаў, у пярвічку прынёс — ніякіх пытанняў.

НН: Ці можа паспяхова развівацца арганізацыя з дзяржаўнымі датацыямі і без канкурэнцыі?

ДВ: Я думаю, што можа. Любы чалавек проста цяпер у інтэрнэце можа асабіста мне напісаць з нейкай праблемай ці ідэяй, і мы яго пачуем. Канкурэнцыя? Гэта добра. Але я б не сказаў, што канкурэнцыі няма. Калі ёсць бюджэтнае фінансаванне, напрыклад, на рэалізацыю дзяржаўнай моладзевай палітыкі ад Мінадукацыі, то мы падаем заяўкі, як і многія іншыя арганізацыі. «Ліга добраахвотнай працы», напрыклад, Юнэска… І не заўсёды мы перамагаем.

НН: Гаворка пра недзяржаўныя арганізацыі, якія фактычна па-за законам. Умоўны Малады Фронт не можа легальна дзейнічаць у школах ці спрачацца за дзяржаўнае фінансаванне. Зрэшты, БРСМ і гэтую арганізацыю часам супрацьпастаўляюць на дзяржаўным тэлебачанні. Што пра іх думаеце? 

ДВ: Сам я рэдка чуў, каб нас супрацьпастаўлялі. Пра справы Маладога Фронта я ўвогуле не ў курсе. Але думаю, што любая арганізацыя мусіць несці канструктыў. Калі яны прапануюць нам зрабіць нешта, што мы сваімі сіламі не можам, але без палітыкі… Давесці пляцоўку нейкую спартыўную да ладу, напрыклад, то гэта нават можна абмяркоўваць. Але без лозунгаў. Мы адкрытыя да канструктыўнага супрацоўніцтва. А калі толькі крытыкаваць… Гэта непрымальна. Бо ў нас таксама ёсць палітычная пазіцыя — мы падтрымліваем кіраўніка дзяржавы і не саромеемся пра гэта казаць.

НН: Яшчэ раз згадваючы Малады Фронт: за свае перакананні некаторыя з іх пайшлі ў турму. А ці ёсць у БРСМ такія перакананні, за якія вы гатовыя ахвяраваць свабодай?

ДВ: Я б такія грубыя паралелі не праводзіў. А што ў нас ёсць ідэалы, дык гэта 100%. Мы падтрымліваем наш кірунак развіцця, прэзідэнта. І ў гэтых перакананнях абсалютна адзіныя. Калі некалі давядзецца за гэта пацярпець, ну то што ж…

НН: А што такога новага прыдумаў БРСМ, чаго не было ў камсамоле?

ДВ: Прасцей сказаць, што засталося ад камсамола. Сапраўды, некаторыя праекты мы перапісалі ў камсамола, але і шмат сваіх. Успомніце «100 ідэй для Беларусі» хаця б. Усё ж камсамол — платформа, ад якой пайшла нашая арганізацыя. Але мы хочам ісці ў нагу з часам. Мы ж нават анансавалі хуткую змену брэнда арганізацыі. Мы таксама гатовыя пераймаць досвед замежных моладзевых арганізацый.

НН: Якія ёсць варыянты для рэбрэндынгу?

ДВ: Налета будзе абмеркаванне. Але змест важнейшы за форму. Калі нас будуць успрымаць як сілу, скажуць: маўляў, тут я з імі не згодны, але вось тут яны малайцы… Вось да гэтага мы ідзем. А рэбрэндынг — як частка.

НН: Ёсць думка, што БРСМ — гэта не цалкам самастойная арганізацыя: вы проста выконваеце ўстаноўкі, што вам спускаюць зверху.

ДВ: Магу ў жарт сказаць, што так было б прасцей жыць: нам кажуць — мы робім, усё проста. Але не — мы самі з ініцыятывамі ідзем у міністэрствы, у Адміністрацыю прэзідэнта. Недзе нашыя прапановы прычэсваюцца. Але каб мы пад чыю дуду плясалі? Няма такога.

НН: БРСМ звяртаў на сябе ўвагу правядзеннем, напрыклад, Дня вышыванкі. На вашых конкурсах перамагаюць беларускамоўныя студэнты…

Фрагмент «Дня вышыванкі» БРСМ

ДВ: Гэта любоў да сваёй краіны і каранёў без усялякіх палітычных адценняў. Мне самому, напрыклад, падабаецца насіць вышыванку, нават шкарпэткі маю з вышыўкай. Я за межамі Беларусі хаджу ў вышыванцы. У Кітаі так было — мне расіяне зайздросцілі: маўляў, а ў нас такіх фішак няма. Гэта проста як увасабленне сувязі пакаленняў, а не нейкі палітычны трэнд. «Дзень вышыванкі» мы самі прыдумалі і ўвасобілі. А тая студэнтка году беларускамоўная з Гродна — яна разумніца, я зайздрошчу, як яна прыгожа гаворыць. І на «Каралеве Вясны» ў нас таксама адна з пераможцаў — беларускамоўная студэнтка.

НН: А якія вашыя прапановы па вырашэнні адной са стратэгічных праблем краіны — адтоку моладзі? Яны з’язджаюць у іншыя краіны і, здаецца, няма ніякай магчымасці гэты працэс спыніць.

ДВ: Мне здаецца, тут праблема ў тым, што мы не ўмеем сябе падносіць, правільна прэзентаваць магчымасці рэалізацыі дома. Ну што, нельга зарабіць у Беларусі? Можна. Калі браць доўгія часавыя адрэзкі, напрыклад — 20 год, то далёка не факт, што эмігрант у Польшчы ці Расіі заробіць болей, чым заробіць тут. Але ёсць яшчэ і розніца ў менталітэтах. Калі ты паспяховы тут, то выпячваць гэта не прынята. Таму недзе складваецца ўражанне, што ў нас тут зацюканая бедната — калі глядзець вачыма сучаснага спажыўца інфармацыі. А вось адкрываеш інстаграм заходняй «залатой моладзі» — то там прыгожае жыццё, яны яго афішуюць. Здаецца, што беларусы вядуцца на такую вось прапаганду, з’язджаюць, але салодкага жыцця могуць і не знайсці. Тут трэба дапрацоўваць самім: паказваць, што ў Беларусі можна рэалізоўвацца, зарабляць, і траціць грошы таксама ёсць куды, адпачываць можна прыгожа. Словам, у каго якія прыярытэты.

НН: Якое вашае найбольшае прафесійнае дасягненне?

ДВ: Калі да мяне падышоў выпадковы чалавек — даішнік. І сказаў, што быў на злёце БРСМ, і гэта змяніла яго жыццё. Таксама мне вельмі цёпла, калі адчуваеш уплыў на лёсы: ёсць такія цяжкія падлеткі, якія ўжо трапілі ў спецпрыёмнік. Мы робім для іх сустрэчы са спартоўцамі, выратавальнікамі. Завязваюцца перапіскі. Яны выходзяць, і ў іх ужо ёсць матывацыя — дамагчыся чагосьці ў спорце або дапамагаць людзям. Гэта выратаваныя людзі. Гэта не канкрэтна маё дасягненне, а арганізацыі. Але я таксама спрычыніўся. Ну а асабіста маё галоўнае дасягненне — гэта сям’я: жонка і сын.

НН: Ну і агульна-філасофскае пытанне: што б вы змянілі ў краіне?

Пайду ў такі сацыяльна-псіхалагічны бок. Я людзей люблю. Мне хацелася б, каб беларусы ставіліся адзін да аднаго больш шчыра і з любоўю, каб не былі абыякавымі. Маўляў, вось нехта ляжыць — то хай ляжыць, і гэта не мая справа. Моладзь павінна ў гэтым быць наперадзе.

Арцём Гарбацэвіч, фота Сяргея Гудзіліна

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
ПНАЎСРЧЦПТСБНД
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031