Святлана Куль. Гэты горад ужо не адпусціць мяне…
Гэты горад ужо не адпусціць мяне, не дазволіць расстання,
Ён карэннямі ліпаў сваіх, нібы спрут, ува мне прарастае
Непрыкметна, няспынна, па кроку, па ўздыху, патроху.
Ён цікуе за мной са званіцы бетоннага Роха.
Мне не збегчы з яго пераблытаных трас, перакручаных сцежак
Да каштанаў Гародні, да Нёмна, да замкавых вежаў,
Ён сцірае падэшвы, ён сэрца і памяць сцірае,
Як чужая дарога
Ад брамы закрытага раю.
17.06.2018
Каментары
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
З надыходам лета Расія можа рыхтаваць новы буйны наступ
 3
Гомельскі правакатар Какойта спытаў у адміністрацыі Лукашэнкі аб законнасці татуіроўкі з Пагоняй. Пасля гэтага ў яго пачаліся праблемы
 3
Культурнай сталіцай Беларусі абралі Янава
 1
«Гэта Беларусь»: у інстаграме новы флэшмоб
 1
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера