«А мая ж ты партачка, а я ж цябе больш ніколі не пабачу…»: зачыняецца школа, у якой вучыўся Быкаў. Дзеці плачуць, Ушаччына бязлюдзее
«Была на малой радзіме Васіля Быкава, — піша «Нашай Ніве» чытачка Вольга Кузьміч.
— Наведала Кубліцкую школу, дзе ён вучыўся. Сельская школа, але такая дагледжаная, з шэрагам куточкаў-музейчыкаў, як этнаграфічных, так і героіка-патрыятычных, у тым ліку і пра Быкава. Усё зроблена сваімі рукамі, а рукі залатыя — і ў выкладчыкаў, і ў вучняў. Прыгожыя пано, драўляныя вырабы, карціны… Усё прасякнута любоўю і цеплынёй. Вакол прыгожы парк з магутнымі дрэвамі…
Але… Не магу пісаць: і сёння наварочваюцца слёзы ад таго, што гэтая школа будзе закрыта, як і шэраг іншых шыкоўных школ рэгіёна (Плінская, Мосарская…)
У тых жа Кублічах у школе навучалася 27 вучняў (30 чалавек настаўнікаў і персаналу). Усе тут жывуць, маюць сем'і, жыллё. Ніякай працы вакол няма. Настаўнікі ад Бога.
Дзеткі плакалі, калі ім сказалі, што будуць вазіць на аўтобусе ў райцэнтр у школу, а гэта і мароз, і снег, і дождж… Як казала настаўніца, абдымалі свае парты і галасілі, як па нябожчыку: «А мая ж ты партачка, а я ж цябе больш ніколі не пабачу…»
Настаўнікі і персанал таксама плачуць. Ніхто ім працы не дасць, бо яе няма.
Школа будзе прададзена за бясцэнак, як і на маёй радзіме ў Мосары, а зрабіць нешта іншае, каб і людзям была праца, у раённых уладаў розуму не хапае. Гэта маглі б быць і пансіянаты для пенсіянераў, інвалідаў, санаторыі.
Такая прырода, несусветная прыгажосць, вакол чысцюткія азёры, прыгожыя лясы… Столькі ідэй, каб тыя ж школы і надалей працавалі для людзей, давалі прыбытак, працу карэнным жыхарам і карысць людзям.
Нічога гэтага няма. Замест гэтага актывізуецца п'янства, расце злачыннасць. Ад беспрацоўя ўзраслі крадзяжы.
Цікава, што па гэтым пытанні сёння вырашаецца ў Міністэрстве адукацыі, ці ў курсе дэпутаты. Ці баліць ім так, як дзеткам-школьнікам і іх настаўнікам, выхавальнікам, тэхработнікам? Якія дзяржаўныя меры прымаюцца, каб захаваць малую радзіму надзейным кутком для жыцця простых і такіх шчырых, працавітых яе насельнікаў, такіх сумленных і чыстых душой жыхароў.
Сёння Ушаччына — гэта забыты Богам край. А мог бы быць турыстычны рай і для людзей рай…
А пакуль што дзеткі абдымаюць свае парты і галосяць.
Прабачце, баліць. Гэта і мая зямля, і мая Мосарская і Ушацкая школы, дзе бацька быў дырэктарам. І зямля Быкава, Барадуліна, Броўкі. І зямля партызанскай славы, і нясцерпнага болю… Што з ёй робіцца зараз?» — піша Вольга Кузьміч, педагог, былая дэпутатка Мінскага гарсавета.
Штогод у Беларусі зачыняецца прыкладна 60 школ. Гэта звязана са змяншэннем колькасці насельніцтва ў вёсках.
