Бухарэст: неймаверна прыгожы горад. Пры ўмове, што любіце трэш і вінегрэт ФОТЫ
Бухарэст — неймаверна прыгожы горад. Але толькі калі вы любіце разруху, трэш і дзікае змешванне зусім несумяшчальных стыляў і эстэтыкі. Гэта абсалютна ўнікальны кактэйль з Парыжа, Берліна, Прагі, саўка і Гаваны. І ўсё гэта развальваецца, іржавее, падае на галаву, мільгае графіці і перманентна рамантуецца, піша чытач «Нашай Нівы» Павел Кірылёнак у сябе ў фэйсбуку.
На гістарычных асабняках шыльды ў духу «Ты тут не хадзі, тынкоўка башка патрапіць — балюча будзе». Урадавыя ўстановы выглядаюць так, быццам у горадзе яшчэ ўчора ішлі баявыя дзеянні. Адзіныя будынкі ў ідэальным стане — гэта цэрквы, якія тут на кожным кроку.
Жыццё горада такое ж эклектычнае, як і яго архітэктурнае аблічча. Цэрквы суседнічаюць са стрыптыз-клубамі, а трэшовае турыстычнае кафэ пра Дракулу — з дызайнерскім хіпстарскім фудкортам. Усё гэта вельмі каларытна і не падобна ні на адзін іншы горад. Я дзіка задаволены.
У Бухарэсце ўсе вельмі любяць Італію, таму знайсці традыцыйную румынскую ежу не так ужо і проста. Але магчыма. Напрыклад, выдатныя галубцы з мамалыгай і смятанай у вельмі атмасфернай піўнусе Caru 'cu Bere.
Румынія — самая рэлігійная краіна ЕС. Паводле розных звестак, ад 87 да 95% румын лічаць сябе вернікамі. У сельскіх раёнах гэтая лічба дасягае 99%.
У Бухарэсце цэрквы трапляюцца літаральна на кожным кроку. Яны, як правіла, невялікія, выдатна адрэстаўраваныя — гэта рэзка кантрастуе з агульным станам гарадскіх будынкаў — і даволі сімпатычныя, не парушаюць гарадскога ансамблю. (Калі такое паняцце наогул можна ўжываць да Бухарэста, вядома.) Гэта сведчыць пра багацце царквы, апроч іншага.
Рэлігійнасць румын вельмі паказушная: напрыклад, калі аўтобус праязджае міма царквы, паўаўтобуса хрысціцца.
Але пры гэтым, кажуць, у ёй няма фанатызму і радыкалізму, якая ўласціва, напрыклад, палякам. У рэальным жыцці мала хто з румынаў будзе кіравацца рэлігійнымі догмамі. Тым не менш, пару гадоў таму было сабрана 3 мільёны подпісаў за ўнясенне ў Канстытуцыю забароны на гей-шлюбы.
На будынку Нацыянальнага музея, размешчанага на Плошчы Рэвалюцыі, да гэтага часу бачныя сляды ад куль. Падзенне рэжыму Чаўшэску ў 1989 годзе было зусім не аксамітным — на вуліцах Тымішаара і Бухарэста ішлі лакальныя баі. Загінула, па самых сціплых падліках, больш за тысячу чалавек.
Слова «камунізм» да гэтага часу ў Румыніі блізка да лаянкавага. «Лепш быць хуліганам, чым дыктатарам; лепш быць мёртвым, чым камуністам» — спяваецца ў песні, якая стала сімвалам барацьбы з посткамуністычнай партыйнай наменклатурай у 1990-я.
