«Маленькая чорная сукенка» ад Guerlain і машынкі: пяць любімых рэчаў спявачкі Паліны Рэспублікі
У новай рубрыцы «Пяць рэчаў» знаёмім вас з любімымі, часам лёсавызначальнымі рэчамі беларусаў/к. Без іх яны слаба ўяўляюць сваё жыццё, бо з імі звязаныя шмат важных падзей і эмоцый.
Сёння пра тое, што дакладна будзе або ў яе торбе, або ў кішэнях, расказвае спявачка Паліна Рэспубліка.
Паліна Рэспубліка.
— Я працую над новым альбомам, які мушу выдаць восенню. Працэс ідзе больш павольна, чым хацелася б, бо я паставіла задачу зрабіць усё сама: ад напісання музыкі да запісу і звядзення. Я хачу зразумець спецыфіку ўсіх этапаў, бо толькі тады песні становяцца нечым большым: гэта ўжо мастацкія творы пра тое, што ты думаеш і адчуваеш. Першы трэк ад мяне новай пад імем Palina ужо можна паслухаць: я прысвяціла яго Іосіфу Бродскаму.
Калі разглядаць перыяды пасля нараджэння сына і да яго, то жыццё, вядома, змянілася. Але не таму, што з’явіўся Сцяпан. Проста разам з гэтым паралельна ў мяне скончыўся і пэўны перыяд у творчасці. Акрамя таго, я атрымала дыплом. Карацей, жыццё стала іншым. Спачатку было цяжка, але ў выніку я бачу, што мы са Сцяпанам адзін на аднаго добра ўплываем. Ён дазволіў зрабіць мой рытм больш арганічным.
Я хачу працягваць займацца музыкай. Як мінімум, паспрабаваць. Але мне цікавыя і іншыя творчыя штукі кшталту відэа ці графікі. Я пераключаюся на іх, калі трэба змяніць від дзейнасці, і такім чынам з новых крыніц чэрпаю дадатковую энергію. Па графіку з 9.00 да 18.00 сёння я не змагла б працаваць, гэта дакладна: усё ж у мяне ёсць зарэзерваваны час на сям’ю і на заняткі музыкай. З працай у офісе гэта спалучыць цяжка.
Паходная клавіятура
Я набыла гэтую мідзі-клавіятуру восенню, калі трэба было ехаць у Швейцарыю. Цягнуць туды свой традыцыйны 9-кілаграмовы інструмент было б вельмі нязручна.
Цяпер яна са мной заўсёды, як і комп: падключаешся — і можна пісаць музыку ў любым месцы. Нават у ложку, калі паклала малога спаць. Апошнім часам уся новая музыка нараджаецца менавіта на гэтай клавіятуры.
Любімы пах
Духі ад Guerlain «Маленькая чорная сукенка» — апошні пах з тых, што мяне захапіў. Ён вішнёвы. Цікава, што любоў з ім адбылася яшчэ год пяць таму, і толькі гэтай зімой духі мне падарыла сяброўка.
Яны не танныя. Класу «Шанэль». Але мой сын пра гэта дакладна не ведае: нядаўна я застала яго за тым, як ён мыў імі балконныя дзверы.
Я даўно фанацею ад пахаў. Памятаю, раней магла пачуць нейкі на вуліцы, а пасля шукаць яго, каб набыць.
Духі захоўваюць у сабе час. Таму я не карыстаюся тымі, якія былі ў мяне, напрыклад, у 9-м класе. Яны пра той час. А сёння — іншы.
Кніжка-настаўнік
Гэта выданне — пра гісторыю новай музыкі праз імёны музыкаў. Тэксты змяшчаюцца ў фармаце інтэрв’ю.
З дапамогай гэтай кніжкі я адкрыла для сябе шмат цікавых біяграфій і вынесла з яе думкі, што змянілі мой музычны светапогляд. Яна як настаўнік, якога заўсёды можна захапіць з сабой.
Пасля кожнай гутаркі тут надрукаваныя спасылкі на розныя іншыя матэрыялы. І я стараюся дадаткова гугліць пра невядомых мне людзей.
А кветкі, якія ў ёй схаваныя, гэта толькі малая частка з тых, што я засушыла. Я не ствараю ікебана. Проста выкарыстоўваю іх у мэйкапе на канцэртах. І гэтых кветак у мяне ўжо насушана столькі, што хапіла б на салідны час для штодзённых выступаў цэлага хору.
Кімано-трансформер, дыванок для ёгі і іншыя любімыя рэчы Кацярыны Саковіч
Цацачныя машынкі
Машынак у нас дома назбіралася каля сотні. І куды б я ні паехала, яны амаль заўсёды са мной у кішэні: каб, калі будзе неабходнасць, сына можна было імі заняць.
Я іх прывожу Сцяпану з гастроляў сама, і радуюся больш за яго, калі нехта дорыць нам — атрымліваю ад іх эстэтычнае задавальненне. Акрамя гэтага, мой бацька быў гоншчыкам, займаўся аўтамабільным спортам, таму машынкі ў нейкім сэнсе сімвал яго.
Любімыя завушніцы
Я не фанат упрыгожанняў і касметыкі. Мне гэта нецікава. Пашанцавала, што сяброўка можа на канцэрты і мэйкап зрабіць, і нешта з завушніц пазычыць.
Тыя, што на мне — адзіныя, што маю цяпер Я прывезла іх са Львова, дзе апошнія гады бываю вельмі часта. З крамы «Щось Цікаве», што на плошчы Рынак. Гэта ў цэнтры і з аднаго боку там турыстычны калапс, але менавіта ў дворыку старога дома, дзе прадаюцца гэтыя вырабы, вельмі спакойна. У Львове нас многія ведаюць, таму кожны раз вяртаешся туды як дадому.
Дзякуем кавярні Stories за месца, прадстаўленае для фотаздымак.
