Навукоўцы высветлілі, чаму пажылыя людзі часта забываюць дарогу дадому
Сталыя людзі часта забываюць, дзе яны знаходзяцца, і адчуваюць складанасці з пошукамі дарогі дадому праз парушэнні ў працы асаблівых клетак-«каардынатараў» у скроневай кары мозгу. Да такой высновы прыйшлі навукоўцы, якія апублікавалі артыкул у часопісе Current Biology.
Ілюстрацыйны малюнак.
У 1971 годзе навукоўцы адкрылі своеасаблівы «цэнтр навігацыі» ў мозгу чалавека і іншых млекакормячых. Маціяс Штангль, біёлаг з універсітэта Магдэбурга, разам з калегамі выказаў здагадку, што праблемы з арыентацыяй у прасторы, на якія часта скардзяцца многія пажылыя людзі, узнікаюць праз парушэнні ў працы каардынатных нервовых клетак. Яны праверылі гэтую ідэю, назіраючы за працай гэтай часткі кары мозгу ў 20 маладых і пажылых добраахвотнікаў пры дапамозе МРТ.
Падчас эксперыменту навукоўцы надзявалі на паддоследных акуляры віртуальнае рэальнасці і прасілі іх выбрацца з складанага лабірынта. Затым праграма перамяшчала іх у адвольную кропку ў лабірынце, і ў добраахвотнікаў з'яўлялася новае заданне: яны мусілі пэўным чынам ацаніць тую адлегласць, якая аддзяляла іх ад пачатку шляху. Параўноўваючы адказы маладых і пажылых удзельнікаў даследавання, аўтары артыкула спрабавалі зразумець, якія менавіта клеткі «вінаватыя» у развіцці няпамятлівасці ў старых.
Як паказалі гэтыя прагулкі ў віртуальным свеце, маладыя людзі сапраўды лепш спраўляліся з навігацыйнымі задачамі і хутчэй знаходзілі выхад. Праблемы пажылых людзей, у сваю чаргу, былі звязаны з тым, што іх клеткі-«каардынатары» працавалі не так, як аналагічная частка «цэнтра навігацыі» ў мозгу маладых добраахвотнікаў.
Па словах нейрафізіёлагаў, гэтыя адрозненні былі ў тым, што ланцужкі навігацыйных клетак горш перадавалі імпульсы адно аднаму ў мозгу пажылых людзей, з-за чаго тыя хутчэй згасалі.
