Стась Карпаў: Шкада, але многія думаюць, што планету выратуе футбол, а не Ілан Маск
Шкада. Многія (многія) пішуць пра «шоўмэна Маска», пішуць праз губу, пішуць што «шоу» з запускам «фалькон хэві» выглядае смешна і недарэчна. Далёкі ад памкнення абараняць дарагога Ілана, ён пражыве без маёй абароны.
Але шкада.
Ніхто не піша, што смешна і недарэчна выглядаюць мільярды людзей, якія ліпнуць да экранаў у момант адкрыцця алімпіяды, дзе тысячы дзядзек і цёцек будуць шпурляць шайбы, круціць над галовамі стужкі, пераскакваць з жэрдкай нейкую там перакладзінку… Ніхто не напіша, што недарэчна выглядаюць людзі, якія міжкантынентальна абмяркоўваюць слёзанькі футбаліста, які не ў той бок кінуў мячык. Чарговага футбаліста. Які чарговы раз кінуў чарговы мячык не ў той бок. І так — год за годам. Дзесяцігоддзе за дзесяцігоддзем.
Не напішуць.
А калі з запуску ракеты робіцца шоу — то гэта недарэчна. І пра гэта напішуць. Бо чалавецтва павінна радавацца таму, што дапамагае яму выжываць і развівацца: паляўнічым на мамантаў, жрацам і шаманам, гладыятарам, марафонцам, выклікальнікам дажджу.
Скажам «не» пеніцыліну, скажам «так» святой вадзе.
Навука — гэта для задротаў. Навука павінна быць у бібліятэках, у чытальных залах — за разбухлымі ад сырасці дзвярамі.
Каб нармальны чалавек не баяўся выпадкова апынуцца ў гэтым царстве нуды і роспачы.
Кожны футбаліст з дзяцінства ведае, што важней, чым забіць гол, — даць падсрачнік шахматысту.
Планету выратуе футбол і помнік Кубертэну.
