Добрыя гарады — там, дзе «труцца»? Пра выпадак з беларускай, якая вярнулася з Туркменістана
Піша ў сваім фэйсбуку Стась Карпаў.
Цяпер спрачаўся вось з харошым знаёмым. Пра добрыя гарады. Ён кажа, што добрыя — там, дзе «труцца». Карацей, вось гэтыя вузкія вулачкі, шчыльныя кантакты, эмоцыі, рукапацісканні і абдымкі. Там, дзе «не гойсаюць па шырокіх праспектах кожны ў сваёй адзіноце», а перасякаюцца.
Ну, што сказаць. Сказаць можна і пра тое, што асабіста я ненавіджу натоўпы. І ненавіджу цягацца разам з людской плынню. І пра тое, што прыцісканні ў гэтых чалавечых статках супярэчаць навуковаму разуменню градацыяў прасторы: інтымная — прыватная — сацыяльная — грамадская.
І што гарады наогул не ствараліся, каб церціся аб суседа. Проста так адбылося ў сувязі з рэзкім ростам насельніцтва.
І што абдымкі і размахванні рукамі не гарантуюць ніякага чалавечага шчасця.
Але найперш хачу сказаць, што мяне здзіўляюць тэзісы пра тое, як правільна павінны дачыняцца людзі.
Я надта люблю «гойсаць у шырокіх праспектах у сваёй адзіноце». І не думаю, што такім чынам я раблю горад «кепскім».
І менавіта мая адзінота і хаджэнне з ёй па шырокіх вуліцах дазваляе мне добразычліва рэагаваць на спатыканых людзей.
Нядаўна вось ішоў, уткнуўшыся ў мабілу. Да мяне падышла пажылая жанчына. Спытала, дзе тут пошта. Я паглядзеў па дарагім гугле. Высветлілася, што далекавата. Я прапанаваў яе падвезці.
Не абдымаючы яе, не смеючыся, не размахваючы рукамі.
Проста: давайце падвязу.
Падвёз. Разгаварыліся. Яна вярнулася на радзіму пасля 30 гадоў жыцця ў Туркменістане. Парадавалася, што я беларускамоўны.
Гаварылі мы ціха. Спакойна. Я ў яе спакойна пытаў пра яе жыццё. Яна спакойна адказвала.
Ці былі мы недастаткова чалавечныя ў сваіх дачыненнях? Не думаю.
Выйшла ля пошты. Яшчэ раз падзякавала. Я ўключыў музычку і ў сваёй адзіноце папёр дадому.
Думаючы пра сваё. Па шырокіх вуліцах. Па дарозе без затораў.
