Знайсці
31.10.2017 / 18:2052РусŁacБел

Гомельская кандуктарка, у якой скралі шалік, кранальна распавяла пра злачынства

У «НН» прыйшоў ліст ад кандуктаркі гомельскага аўтобуснага парка №1 Юліі Герашчанкі. Публікуем яго без скаротаў і рэдакцыйных каментароў.

Нядаўна са мной адбыўся выпадак, пра які я не магу змаўчаць, лічу сваім абавязкам падзяліцца з грамадскасцю!

Я працую кандуктарам у аўтобусным парку №1 Гомеля ўжо амаль 2 гады.

Я маладая, адкрытая, жыццярадасная дзяўчына і ў сваю працу ўкладваю ўсю сваю душу! Што хаваць, праца не з лёгкіх, як у фізічным плане, так і псіхалагічным. Бо «праз нашы рукі» праходзіць каля тысячы чалавек за змену і кандуктар кантактуе з кожным з іх. Усе пасажыры, безумоўна, розныя — розныя характары, натуры, выхаванне і настрой, але ў большасці усё-такі людзі нармальныя і адэкватныя.

Я лічу, што кандуктар — гэта твар аўтобуснага парка №1 і таму імкнуся быць заўсёды гранічна ветлівай, добразычлівай і ўсмешлівай да пасажыраў. Мне хацелася б, каб людзі аддавалі перавагу ездзіць з нашым аўтобусным паркам, зараджаліся пазітыўным настроем на ўвесь дзень! Як правіла, пасажыры адказваюць тым жа.

Але ў жыцці не без выключэнняў… Нядаўна я працавала на маршруце №21 «Вакзал» — «Урыцкае». Адным з рэйсаў, не даехаўшы да канечнага «Урыцкага» два прыпынкі, я зняла сваю любімы шалік і паклала на сваё працоўнае месца (месца для кандуктара). У гэтай мясцовасці, як правіла, у аўтобусе практычна ўжо не застаецца пасажыраў. Усё як бы навідавоку. Я адышла на пару хвілін у канец салона, а вярнуўшыся, выявіла, што мой шалік нахабна скралі!

Юлія ў тым самым шаліку.

З прычыны таго, што гэтай вясной у мяне тут жа «сышоў» тэрмас, я проста расплакалася! Для тых, хто зараз жа пачне мяне асуджаць у тым, што няма чаго пакідаць свае рэчы без нагляду, адразу ж растлумачу. Па-першае, я пакінула сваю рэч на сваім працоўным месцы (гэта як офісны работнік, напрыклад, на сваім стале), па-другое, знайшоўшы ў аўтобусе смартфон (літаральна кожны дзень або іншыя згубленыя пасажырамі рэчы), я заўсёды альбо самастойна шукаю яго ўладальніка праз сацыяльныя сеткі, альбо перадаю дыспетчару аўтобуснага парка і, па-трэцяе, нават калі я не вельмі разумная, што пакінула на сваім працоўным месцы рэчы без нагляду, гэта зусім не значыць, што іх можна альбо трэба скрасці!

І вось з прычыны маёй характэрнай уражлівасці, жаночай ранімасці, а таксама ад пачуцця крыўды адносна выкрадзенага ў мяне раней тэрмаса, а цяпер яшчэ і шаліка, які быў для мне вельмі дарагі, я ад безвыходнасці патэлефанавала на гарачую лінію міліцыі…

Першапачаткова мяне здзівіла, наколькі ўважліва мяне выслухалі і сказалі, што са мной звяжуцца. Я думала, на гэтым усё скончыцца. Праз 5 хвілін мне патэлефанавалі з гомельскай міліцыі. У выніку нашай гутаркі па прыбыцці майго аўтобуса на прыпынак «Урыцкае» наступным (!!!) з рэйсаў, мяне чакаў нарад міліцыі з прадстаўнікамі крыміналістычнай экспертызы.

Я ніколі не сутыкалася з аператыўна-вышуковымі працэдурамі і наогул не ўяўляла, як будуць адбывацца пошукі майго скрадзенага шаліка… Мяне цікавіла адно пытанне: калі я ўбачу свой шалік на кімсьці, што мне рабіць?

Падыход міліцыі да справы аказаўся больш чым сур'ёзным… Складаліся пратаколы, здымаліся адбіткі пальцаў у салоне аўтобуса… і г.д. І я не магу не адзначыць уважлівае і паважлівае стаўленне міліцыянтаў да мяне як да пацярпелай! Шчыра кажучы, такое я бачыла толькі ў кіно. Хлопцы з міліцыі былі высокімі, дужымі і падцягнутымі, а іх дзеянні выразнымі, упэўненымі і прафесійнымі! Гэта было так прыгожа, у мяне з'явілася нерэальнае пачуцце абароненасці і маральны спакой!

Мае калегі альбо сцвярджалі, што міліцыя наогул гэтым займацца не будзе, альбо ставілі пад сумнеў, што скрадзены шалік наогул можна знайсці, нават прыклаўшы ўсе намаганні. На што спадзявалася я? Я не спадзявалася, я была ўпэўненая, што мой шалік знойдуць, хоць, пагадзіцеся, гэта з вобласці фантастыкі.

Я не ведаю, як прасоўвалася справа, якія меры і дзеянні былі прынятыя міліцыяй, але заяву аб крадзяжы я падала 6 кастрычніка ўвечары ў пятніцу, а ўжо ў чацвер раніцай, 12 кастрычніка, мне патэлефанавалі з міліцыі і спыталі, калі можна пад'ехаць. Я пацікавілася, з якой мэтай. Адказ мяне проста ашаламіў: «Хочам вам аддаць ваш шалік».

Я вырашыла сама пад'ехаць па шалік. Аддзяленне знаходзіцца на вул. Сцяпана Разіна, 9. Супрацоўнікі міліцыі сустрэлі мяне, шчыра скажам, душэўна! Вярнулі шалік, о так, гэта быў мой шалік! Тым, хто не верыў у тое, што яго знойдуць, зараз проста няма чаго сказаць…

Я хачу выказаць свае шчырую ўдзячнасць аператыўнай групе і супрацоўнікам АУС Гомельскага райвыканкама, асабліва аперупаўнаважаным АКВ ПМ АУС, старшаму лейтэнанту Кужалеву Я.В., начальнік АКВ Краўцову В.У., Кубашу Ю.М., намесніку начальніка ОУРЫ КМ АУС Куст У.А. і начальніку АКР КМ АУС, падпалкоўніку міліцыі Навіцкаму В.А. Прафесіяналы сваё справы, дзякуй вам за вашу найважнейшую працу і нашу ўпэўненасць у бяспецы!

А таксама хацелася б, карыстаючыся выпадкам, папярэдзіць усіх зламыснікаў, подлых і несумленных людзей, для якіх няма нічога святога, наша міліцыя нас беражэ! Жывіце і бойцеся! А мы будзем жыць і спаць спакойна, з любоўю ў сэрцах да нашай міліцыі!

Юлія Герашчанка, кандуктар Аўтобуснага парка №1 Гомеля

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера