Леаніду Дранько-Майсюку — 60!
Сёння спаўняецца 60 год Леаніду Дранько-Майсюку — беларускаму рупліўцу, паэту, аўтару словаў усім вядомай «Полькі беларускай». Рэдакцыя «Нашай Нівы» далучаецца да віншаванняў!
Да журбы дакранайся, нібы да жалеза;
Языком выцалоўвай марознае шкло,
Разумеючы простае: тое паэзія,
Што ніколі паэзіяй і не было.
Што ні ёсць — усё добра, усё мае рацыю,
I пад каменем кожным гадзючыцца верш…
Ты — паэт камарына-слязлівае нацыі
За здароўе сваё воцат п'еш!
Пі, закладнік сваёй дабрыні з'алкаголенай,
Пі на зайздрасць падонкам, няздарам усім —
Ты застаўся. А ім? Не застацца ніколі ім
Ні паэмай, ні вершам, ні словам жывым;
Пі, усё безназоўнае любячы, помнячы,
Цень Купалы вітаючы прошчай сваёй…
Як цудоўна — паэтам так сумна на поўначы!
Як цудоўна — жалеза лагодзіць журбой!
***
У Вашым голасе квітнеюць астры,
Якіх не бачыў я раней.
Мне зразумела ўсё і ўсё не ясна…
У Вашым голасе квітнеюць астры,
I кожнай кветцы Бог сказаў: квітней.
Мне зразумела ўсё і ўсё не ясна —
Ці варты музыкі такой?!
Ці варты я хвіліны гэтай шчаснай,
Калі гучаць арфічна Вашы астры
Па-над пустой канцэртнай асакой.
Ці варты я хвіліны гэтай шчаснай,
Не ведаю і ведаць не хачу.
Запамінаю голас Ваш прыязны;
Нібыта верш, запамінаю астры, —
Па-школьнаму, на памяць іх вучу.
Запамінаю голас Ваш прыязны…
Пакінь, пакінь, глыбокая струна,
Шум глыбіні і неспакой рамансны,
Каб у крыві маёй квітнелі астры…
Кроў — гэта ваза, што не мае дна.
***
Калі атручана крыніца,
Душа, выходзячы з бяды,
Нанова хоча нарадзіцца
У Крэве, бо якраз туды
Гасподзь заўсёды мосціць кладку —
Да вечна чыстае вады,
Каб да шчаслівага пачатку
Ты не спыняў сваёй хады.
***
Ты, — памножаная на неба
I падзеленая на страх, —
Здабываеш са смутку срэбра
Старажытных вясёлых драхм.
Ты далей, чым слова д а л ё к а,
I чысцей за ўсе халады…
Неўрадлівы пясок сірока
Засыпае твае сляды.
Ты ўжо чуеш, як свечка плача
На блакітным летнім акне,
Пройдзе восень над Белай дачай
I патоне ў нашым віне.
Што ж цябе, дарагая, страшыць?
Ну, адкуль ён, адкуль ён — страх?
На віне пацалункі нашы,
Дзякуй Богу, не на слязах.
I калі я твой брат старэйшы,
То паслухай мяне хоць раз:
Багдановіч апошнім вершам
Ад самоты пазбавіў нас, —
А ў самотнейшыя хвіліны
Уначы, пад газніцы бліск,
Не ў Вільню — пісаў у Афіны
Да Вацлава нясмелы ліст.
