Зміцер Панкавец: Не варта кідацца на ўсё яркае і бліскучае, якім ёсць Навальны
Некалі чытаў кнігу «Готланд». Паляк Марыуш Шчыгел напісаў кнігу пра сацыялістычную Чэхаславакію. Ёсць у гэтым творы адзін характэрны момант. 1976 год. Музыкаў гурту Plastic People судзяць за «дармаедства». Пракурор прасіў паказаць іх непастрыжанымі і няголенымі, як ворагаў народу, па тэлебачанні.
У адзін з дзён працэсу Гавэл, абураны той несправядлівасцю, што адбывалася на судзе, выйшаў на вуліцу, дзе сустрэў знаёмага рэжысёра.
«Адкуль ты вяртаешся, Вацлаве, спыталі ў Гаўла».
«З працэсу над андэграўндам».
«Гэта звязана з наркотыкамі?» — зноў спыталі ў Гаўла.
Вацлаў спрабаў растлумачыць, як мог, што адбываецца. Але на гэта сустрэў сухое пытанне: «А што яшчэ новага?»
Гэта значыць, разумееце, усе гэтыя чэшскія дысідэнты, якіх мы сёння так шануем, унутры грамадства ўспрымаліся проста фрыкамі, людзьмі, якім «няма чым заняцца». Вось яны і носяцца па судах. Крычаць там нешта пра свабоду, дэмакратыю, пра нейкіх там палітвязняў.
Я цалкам магу ўявіць у падобнай сітуацыі Паўла Севярынца ці Змітра Дашкевіча. Ды шмат каго яшчэ, якія ідуць абураныя пасля чарговага палітычнага працэсу, сустракаюць свайго школьнага сябра, а яму пофіг. Разумееце, проста пофіг.
І Гавэл быў такім самым фрыкам, як многія ўспрымаюць тых самых Дашкевіча і Севярынца. Але менавіта Гавэл пабудаваў тую краіну, якой мы сёння зайздросцім. Нацыянальную дзяржаву з устойлівай дэмакратыяй, высокімі заробкамі і надзейнай эканомікай.
Не варта кідацца на ўсё яркае і бліскучае, якім ёсць Навальны. «Фрыкі» таксама здольныя на вельмі многае.