Знайсці
19.08.2016 / 11:471РусŁacБел

Мама беларускай барацьбіткі, якая ўзяла ў Рыа срэбра: «Маня сама лезла да хлопчыкаў біцца»

Кранальнае інтэрв'ю маці Марыі Мамашук.

Марыя Мамошук — срэбраны прызёр Алімпіяды-2016 у вольнай барацьбе — расла ў пасёлку Зябраўка Гомельскай вобласці. Яе выхоўвала толькі маці. Ігар Петрулевіч вырваў Валянціну Іванаўну ў разгар працоўнага дня і даведаўся некалькі нечаканых і цікавых фактаў пра моцную спартсменку.

— Дзе і як глядзелі Алімпіяду?

— Ой, я наогул не магу выседзець ля тэлевізара. Мне вельмі цяжка, эмоцыі перапаўняюць — я пачынаю плакаць. Проста заўсёды так радуюся за сваю дзяўчынку, што яна дамаглася велізарных поспехаў. Калі шчыра, то фінальны бой я не дагледзела, ужо задрамала. Разумееце, устаю на працу ў чатыры гадзіны раніцы, так што заснула проста ля тэлевізара. Але мне ўжо на працы ў фарбах распавялі пра ўсе сутычкі.

— А дзе так з цёмнага рана працуеце?

— На птушкафабрыцы «Рассвет» у каўбасным цэху. Тут мяне віншуюць цяпер. Дырэктар Рафік Гаджыеў зайшоў раніцай, сказаў нават, што дасць сваю машыну, калі трэба сустрэць маю дачушку.

— Стэлефаноўваліся з Марыяй? Што яна кажа?

— Не-не, яшчэ не пагаварылі. Нават не ведаю, калі яна дадому прыляціць. Мы проста эсэмэскамі абменьваемся. Я ёй напісала, што ўся Зябраўка і ўвесь Гомель кажа дзякуй. Як жа здорава ўсё-такі!..

— Памятаеце, як дачка першы раз пайшла на барацьбу?

— Ага, з 6-га класа пачала бегаць на гэтыя свае трэніроўкі. Потым яе забралі ў школу алімпійскага рэзерву. Сталі з'яўляцца добрыя вынікі. Ну, добра, думаю, хай ужо бегае.

— Марыя прызналася, што вы былі супраць.

— Так! Вядома, я была супраць, я ж мама. Казала шмат разоў, што гэта не яе. Яна гнула сваю лінію, упарта хадзіла на барацьбу. Хоць у яе каленка траўмавана, ужо дзве аперацыі рабілі. Я ўсё гэта вельмі цяжка перажываю.

— Вы лічыце, што барацьба — нежаночы від спорту?

— Мне раней здавалася, што так. Хоць у выніку я не здзіўленая, што дачушка абрала барацьбу. Праходзіў набор у пажарнікі — з дзяўчынак запісалася толькі мая Маруся. Там нешта не зраслося, сталі набіраць групу МНС. Хто запісаўся? Вядома, мая дачка. А тут якраз у Зябраўцы прыехаў Пётр Паўлавіч Бабей — першы трэнер Мані. Ён набіраў секцыю барацьбы, дачка тут жа пабегла. Я ў яе пытаюся: «Хто-небудзь з дзяўчынак яшчэ запісаўся?» — «Не». — «А чаго тады лезеш? Больш няма чым заняцца?» Яна вырашыла паспрабаваць, спадабалася. У выніку я напісала заяву трэнеру, што даю сваю згоду, каб дзіця займалася вольнай барацьбой. Ай, я да гэтага часу перажываю, па праўдзе кажучы. Гэта і траўмы, і твар падрапаны…

— Гляджу, яе цягнула ў мужчынскую кампанію.

— Хлопчыкі яе ўвесь час крыўдзілі, хоць яна сама лезла, пастаянна хацела біцца. Аднойчы я ёй так і сказала: «Ведаеш, ідзі ўжо сама давай здачы. Я стамілася цябе выгароджваць». З таго моманту стаяла за сябе сама. Неяк прыйшла дадому ў падранай куртцы мая задзіра.

— Паводзіны адбівалася на вучобе?

— Ну, у школе яна вучылася нармальна, звычайна. Цвёрдая чацвёрка была. Затое потым узялася за галаву, скончыла Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Францішка Скарыны, потым яшчэ ў аспірантуру пайшла. Якая ж малайчына! Я і не думала, што будзе так добра вучыцца.

— Як часта прыязджае да вас дадому?

— Зараз я яе вельмі рэдка бачу. Вось будзе адпачынак, спадзяюся, што калі наведае. У яе пастаянна трэніроўкі, здымае ў Гомелі кватэру і ходзіць на заняткі. Свайго кутка няма.

— Зараз будзе.

— Дай Божа. Я жыву ў «маласямейцы», хоць у мяне ёсць дача. Лагічна, што дзіця хоча жыць асобна. Яна жадае спачатку абзавесціся жыллём, а потым ужо сям'ёй. У моладзі зараз наадварот: людзі нараджаюць, а потым ім няма дзе прыткнуцца з гэтымі дзецьмі. У маёй дачкі ўсё паступова.

— Замуж, атрымліваецца, не спяшаецца?

— Ага. Сказала, што гэта яшчэ заўсёды паспее. І маладога чалавека знайсці, і дзяцей нараджаць.

— Правільна я разумею, што вы выхоўвалі дачку адна?

— Так, усё дакладна. Нам было вельмі цяжка. Вытрымалі. Неяк выхавала.

— Маглі выказаць здагадку, што дачка стане медалісткай Алімпіяды?

— Ведаеце, на гэтую тэму мы наогул рэдка размаўлялі. Перад вылетам я ёй проста пажадала поспехаў. Яна сказала дзякуй і паспадзявалася на божую дапамогу. Мы тут дома трымалі кулачкі. Адна сяброўка нават на калені стала перад тэлевізарам, каб толькі мая дачка выйграла. Усё вельмі перажывалі, гэта ж наша родная пасланне, мая Марусенька. Уся Зябраўка пальчыкі крыжыкам трымала. Тут калегі распавядаюць свае эмоцыі і яшчэ раз плачуць. Я таксама не магу спакойна рэагаваць. Слёзы зноў наварочваюцца. Добра, я пайду працаваць далей, вытворчасць стаіць.

Ігар Петрулевіч, by.tribuna.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера