Чэмпіёнка Беларусі па бодыбілдынгу: «Сэкс перад спаборніцтвамі — гэта крута»
У галоўнай лэдзі беларускага фітнесу Лілі Салімгарэевай вельмі кіношны лёс. У дзяцінстве дзяўчына некалькі гадоў сур'ёзна займалася спортам, але кінула яго і пасля змяніла з дзясятак прафесій. Мыла машыны і падлогі ў пад'ездах, працавала афіцыянткай у бары і танцоркай. Але некалькі гадоў таму Ліля ў спорт вярнулася і ў выніку ў 2017-м стала чэмпіёнкай Беларусі па бодыбілдынгу ў дысцыпліне фітнес-бікіні (гэта там, дзе бронзавыя сухарлявыя дзяўчыны дэфілююць па сцэне, пазіруюць, а журы ставяць за гэта балы). Але для яе гэта не максімум. Яна марыць стаць прафесіяналам, выступаць на спаборніцтвах у ЗША і дзеля ажыццяўлення мары гатовая пайсці на многае. Тарас Шчыры сустрэўся з Ліляй і запісаў аповед бікіністкі аб цяжкім спорце, мужыках-нэндзах, дзяўчынках для здыму, штучных грудзях і трэшы, якія робяцца ў беларускіх начных клубах.
- Ліля, якімі клопатамі ты зараз жывеш?
- У гэтым годзе я стала абсалютнай чэмпіёнкай Беларусі, а цяпер рыхтуюся да чарговых спаборніцтваў. Восеньскі сезон павінен быць вельмі насычаным. Я планую шмат выездаў за мяжу. Спачатку збіраюся паўдзельнічаць у Arnold Classic ў Барселоне, потым - у спаборніцтвах у Празе і ў Польшчы. На жаль, вялікая каманда ад Беларусі не збярэцца. Федэрацыя дапамагае нам з візай, падбірае зручныя маршруты перамяшчэння, калі спартовец едзе адзін і без суправаджальніка. Яшчэ суддзі могуць дапамагчы парадай на спаборніцтвах. А так усе матэрыяльныя пытанні ляжаць на плячах спартсменаў. Калі, вядома, у цябе няма спонсара, які табе дапамагае.
- Дзеля ўдзелу ў спаборніцтвах ты і працуеш?
- Ну так. Гэта мой лад жыцця. Працуючы трэнерам у фітнес-клубе, я плачу крэдыт за кватэру, адкладаю грошы на спаборніцтвы. Купальнік — я люблю выступаць заўсёды ў чымсьці новым - каштуе ў раёне 250-450 даляраў, а адзін еўрапейскі турнір абыходзіцца ў 700-800 еўра. І ты знаходзішся там ўсяго толькі 3-4 дні.
- Гэта ж дзве сярэднестатыстычныя зарплаты беларуса. Што ты робіш, каб зарабляць такія грошы?
- Працую шэсць дзён на тыдзень - з панядзелка па суботу. Нядзеля - мой адзіны выходны. Усё ж такі часам трэба выспацца. Вольнага часу практычна няма. Мае блізкія і сябры ўжо прывыклі да гэтага. Скажу больш: за некалькі месяцаў да спаборніцтваў я наогул спыняю тэлефонныя размовы. І пакуль сама не пазваню, мне ніхто не набірае. Усе да гэтага ўжо прывыклі.
Працую я з 7:30 да 22:30. Спаць кладуся пасля апоўначы. У суботу ў мяне скарочаны дзень, магу і з сяброўкамі пабачыцца. Але падчас падрыхтоўкі я практычна нікуды не выбіраюся. Прачынаюся ў 5:35-5:45. Снедаю звычайна аўсянкай, рысам або грэчкай, арэхамі. П'ю чорны чай без нічога. Усё. У 7:00 я ўжо павінна быць на працы і чакаць кліентаў. А бо яшчэ трэба падрыхтаваць залу да заняткаў.
- І не лянота табе так рана прачынацца?
- А я ўжо прывыкла і мне зусім нескладана. Хоць падчас дзённай трэніроўкі сыходзіць вельмі шмат энергіі і хочацца паспаць. Таму я абавязкова раблю сабе перапынак. І кожны дзень у мяне ёсць абавязковыя 40 хвілін дзённага сну.
- І дзе ты адпачываеш?
- Добрае пытанне. Я жыву недалёка ад нашай залы на вуліцы Ложынскай. Так што адпачываць езджу дадому. Але калі няма часу, я 15-20 хвілін сплю ў машыне. Проста саджуся на пярэдняе сядзенне сваёй «Хонды» і засынаю.
- А ты не думаеш, што з такім рытмам сябе можна проста загнаць?
- Шмат хто так кажа, але я пра гэта проста не задумваюся. У мяне ёсць пэўныя мэты і задачы, якія я хачу выканаць. І мне, шчыра кажучы, усё роўна, што са мной будзе ў 40 або 50. Я жыву гэтым днём.
- І якія твае мэты?
- Яны маштабныя:).
- У адным рэпартажы вычытаў, што ты збіраешся з'ехаць у Амерыку.
- Так, пра ЗША дапусцілі адну вялікую памылку. Я не хачу жыць і развівацца ў Амерыцы. Не. Я хачу выйграць pro-карту, якая дазволіць мне выступаць на амерыканскіх турнірах. Там узровень іншы. Там спаборніцтвы нашмат маштабней, чым у Еўропе або ў Расеі. На гэтых турнірах выступаюць прафесіяналы, і ты не павінен паралельна працаваць у зале. Замест гэтага ты можаш проста даваць анлайн-кансультацыі. Так працаваць нашмат цікавей, і мая падрыхтоўка да такіх стартаў была б зусім іншай. Гэта прафесійны падыход. Узровень удзельнікаў таксама іншы. Гэта зусім іншае пазіраванне. Гэта проста іншае. Калі наша дзяўчынка паедзе на які-небудзь амерыканскі турнір адразу пасля чэмпіянату Еўропы, то прайграе. Яна проста будзе не гатовая.
Акрамя таго, там у спартсменак ёсць спонсары, якія аплачваюць твой удзел, за выступы ты атрымліваеш грашовыя прызы. І грошы там круцяцца зусім іншыя. Колькі атрымліваюць у ЗША фітнес-бікіні? Напэўна, парадку 9-10 тысяч долараў. Для нас гэта вельмі і вельмі значныя зарплаты.
Трапіць на гэтыя спаборніцтвы рэальна, але цяжка. Перад гэтым трэба перамагчы ў вельмі моцных еўрапейскіх турнірах, а для пачатку - прайсці сур'ёзны адбор у Беларусі, што таксама няпроста.
- Але ты ў гэтым годзе ўжо стала абсалютнай чэмпіёнкай Беларусі. Хіба сябе не адчуваеш найлепшай у краіне?
- Так, у мінулым годзе я стала чэмпіёнкай у сваёй роставай катэгорыі, а цяпер перамагла сярод усіх найлепшых. Але не люблю гэтае пытанне і не лічу сябе найлепшай бікіні Беларусі. Аднак я заслужыла гэты статус. Я да яго ішла некалькі гадоў. І ў адрозненне ад многіх, я свае пазіцыі не здавала. Кожны раз старалася паказваць вынік. І цяпер таксама яго буду паказваць. Але саперніц трэба баяцца заўсёды.
- Няўжо канкурэнткі і подласць могуць зладзіць?
- Паміж некаторымі бікіні ёсць сяброўства, спартсменкі нават ствараюць вельмі цікавыя сумесныя праекты, але ўсё роўна хтосьці можа зрабіць подласць на спаборніцтвах. Тыраць туфлі, падразаюць абцасы … Купальнікі не крадуць, бо гэта будзе занадта прыкметна. Затое могуць скрасці грым або «неспадзявана» капнуць ім на цябе. А любую пляму потым трэба будзе замазваць. За сваімі рэчамі трэба глядзець ды глядзець. Але больш за ўсё не люблю, калі міла пасміхаюцца ў твар, выступаюць з табой на адной сцэне, а потым пачынаюць абражаць за спіной. Я ніколі сябе так не паводзіла. Калі ў мяне ёсць меркаванне па вызначаным пытанні, я заўсёды гатовая выказаць яго ў твар чалавеку.
Мая мэта - амерыканскія турніры. Мне ўжо некалькі чалавек прапанавалі прыехаць у ЗША. Яны гатовыя дапамагчы развівацца. Адзін мужчына нават пагадзіўся стаць маім трэнерам і весці па амерыканскіх спаборніцтвах. Але, паўтаруся, гэта не маё. Жыць мяне туды не цягне. Мне проста хочацца перыядычна ўдзельнічаць у конкурсах. Вось і ўсё. Прывяду прыклад. Я люблю спаборнічаць у Іспаніі. Там выдатна, але мяне ўсё роўна вельмі цягне дадому. Мне падабаецца жыць у Мінску, хоць сама я, дарэчы, вырасла ў Расіі.
- І як цябе наогул занесла ў Беларусь?
- Я нарадзілася ў Салігорску, але правяла ўсё дзяцінства ў Лангепасе, невялікім мястэчку ў Ханты-Мансійскай аўтаномнай акрузе. Да Сургута, бліжэйшага буйнога горада, 130 кіламетраў. А так навокал Лангепаса суцэльныя лясы, лясы, лясы. Мы іх яшчэ называем кустамі, груба кажучы, плантацыямі, на якіх пампуюць нафту.
- Чуў, што ўзімку там нерэальна холадна. Які самы «нізкі» мінус ты прачула на сабе?
- Мінус 72 градусы. Аб такой тэмпературы мне распавядала мама. Асабіста я памятаю мінус 55-56 градусаў. Я выходзіла ў такое надвор'е на вуліцу і не мерзла, і ўсё было нармальна. І пераносіцца такая зіма нашмат прасцей, чым у Беларусі. Чаму? Там вельмі суха. З-за гэтага нізкія тэмпературы моцна не адчуваюцца. Я, да прыкладу, не ведала, што такое апранаць калготкі пад штаны, не ведала, што такое валёнкі і нават шапкі. Насіла джынсы, боты, кароткую куртку «Аляска» і адчувала сябе нармальна.
- Так бо можна было сабе ўсё застудзіць.
- Можна, але горад вельмі маленькі. Там усё знаходзіцца побач. Толькі дыскатэка была на другім канцы горада. Мая школа знаходзілася ад дома за дзве хвіліны хады, спарткомплекс наогул быў за домам. Дарэчы, там, у невялікай зале, я і пачала ў 11 гадоў асвойваць фітнес - заняткі ў тренажорцы з элементамі акрабатыкі. Хадзіла ў секцыю, ездзіла на спаборніцтвы. Але потым здарылася дзіцячая траўма. Для трэнера я сышла на другі план, і ён мне ў твар сказаў, што ў іншай дзяўчынкі перспектыў пабольш. На кожнай трэніроўцы чула, што Рада лепш, ён гнабіў мяне, называў слабачкай. Гэта было сумна. Я заплаканая прыходзіла дадому і неяк паклялася сабе, што больш у залу не вярнуся.
Наогул, раней Лангепас быў горадам нафтавікоў - месцам, у якім можна было зарабіць добрыя грошы. Але няма ўжо ні тых заробкаў, ні тых рабочых, якія ехалі туды на заробкі. Дарэчы, гэты горад будаваў беларускі народ. І там да гэтага часу вельмі шмат беларусаў. Так у Лангепас трапіла мая мама, якая родам з Салігорска. У яе быў першы шлюб. Але здарылася трагедыя - муж загінуў, і праз нейкі час мама пазнаёмілася з маім бацькам. Сам ён з Башкірыі. Праўда, з'ехаў на сваю Радзіму даглядаць за бацькамі, і я яго не бачыла з 10 гадоў. Мама працавала поварам на кустах і выхоўвала мяне адна. Я ні ў чым не мела патрэбы, але мне маму было вельмі шкада і хацелася ёй неяк дапамагаць, хацелася мець уласныя грошы. Таму яшчэ ў старэйшых класах я пачала працаваць - уладкавалася афіцыянткай у кавярню ў гандлёвым цэнтры «Арбат». Гэта нават была не кавярня. У самым канцы більярднага клуба быў просты бар, у якім прадаваліся чыпсы, арэшкі, піва і гарбата.
- Да цябе не прыставалі кліенты?
- Са мной падобнае адбылося толькі раз. У той момант я працавала ўжо ў іншай ўстанове. Несла гарачую шурпу (мясны булён з усходняй кухні - Tribuna.com), мяне зачапіў або азербайджанец, або чачэнец. Я спалохалася і вывернула ўсе на яго. Ён быў увесь у шурпе. Крычаў, лаяўся на сваёй мове, выклікалі дырэктара. Але мой начальнік ведаў мяне як вельмі добрага работніка, таму мяне не звольнілі і не пакаралі. А вось гэтага кліента за хамства папрасілі пакінуць кавярню без аплаты рахунку.
А потым у Лангепас прыехаў хлопец з Беларусі. Ён уладкаваўся ахоўнікам у начны клуб, дзе я працавала касірам. Мне падалося, што закахалася. У выніку я з'ехала за ім у Мінск, перавялася з сургуцкага універсітэта ў маскоўскі філіял. Але мы крыху пражылі разам, і я зразумела, што не гатовая да сумеснага жыцця. Мы развіталіся. На той момант мне яшчэ не было 18. Я адразу пачала шукаць працу. Было вельмі цяжка, але я ў выніку ўладкавалася … на аўтамыйку.
- Мыла машыны?
- Спачатку была звычайным касірам, але потым зразумела, што мыць аўтамабілі нашмат цікавей. І я табе скажу, што многім кліентам падабалася, як я гэта раблю.
Падыходзіла да ўсяго вельмі адказна. Проста я на той момант хацела сабе машыну. І да кожнага аўто ставілася так, як быццам гэта мой аўтамабіль. Па выніку кожная была вымытая, «вылізаная». Усе былі вельмі задаволеныя.
- У нас, дарэчы, з'явілася аўтамыйка, дзе дзяўчыны мыюць машыны ў купальніках.
- Але я не мыла ў купальніку:). Хоць, мне здаецца, гэта як мінімум прыгожа выглядае збоку. Мне нават хочацца на гэта паглядзець. Паклікала б з сабой мужа? Так, а чаму б не? Мой будучы муж разам са мной не будзе ні ў чым абмежаваны. Мне, дарэчы, падабаецца жаночы стрыптыз. Люблю, калі дзяўчыны танчаць эстэтычна прыгожа. Мужчынскі не люблю. Гэта фу! Проста не ўспрымаю мужыкоў у стрынгах. Для мяне гэта жах. Ды і мне не падабаюцца вялізныя качкі. Гэта, напэўна, зман, маўляў, калі я бікіні, то і мой мужчына павінен быць качок. Абсалютна не. Я бачу каля сябе сярэднестатыстычнага мужчыну, які проста падтрымлівае фігуру. Прэс кубамі у яго быць не павінен. Я падчас «сушкі» (спальванне тлушчу- Tribuna.com) зразумела, што люблю гатаваць усякія смачныя печывы. Але мне есці гэта забаронена. Значыць, хтосьці павінен значыць замест мяне. Правільна? Буду карміць мужчыну.
Я, дарэчы, вельмі любіла танцаваць. Скажу больш. Цяпер таксама люблю адарвацца такім чынам. І часам толькі з-за гэтага прыходжу ў начны клуб. Гэта проста выкід энергіі. Быў час, калі я падзарабляла ў Мінску ў начных клубах і танчыла гоу-гоу на стойках. Гэта былі хуткія грошы. Я працавала ўсяго некалькі гадзін і за ноч атрымлівала ў раёне 30 даляраў. Для мяне гэта была проста праца, бо мне вельмі патрэбныя былі грошы.
- Як да танцоркі ставіліся наведвальнікі?
- Лезлі часам. Але я іх біла абцасамі, часам проста жэстамі паказвала, што, маўляў, хопіць. У Турцыі, дарэчы, такое недапушчальна. Там каля дзяўчат стаяць ахоўнікі-амбалы. І калі хто да іх лезе і прыстае, іх адразу выносяць.
- Твая праца збоку пошла не глядзелася?
- Не. Стрыптызу ніколі не было, я не распраналася. Хоць і не скажу, што дзяўчыны, якія танчаць топлес, дрэнныя. Кожны зарабляе так, як умее. Гэта таксама праца, а я паважаю любую працу. Але я не паважаю дзяўчат, якія сваімі непрыгожымі паводзінамі ствараюць дрэннае меркаванне аб іншых. Я ніколі не дазваляла пасля працы выйсці да барнай стойкі і пачаць танцаваць, я ніколі не дазваляла сабе піць кактэйлі з кліентамі клуба, а бо хтосьці разам з імі нават сыходзіў … Так, я магла затрымацца ў грымёрцы, пагутарыць з сябрамі, але ніколі не сядзела на бары. Гэта проста агідна. Я рэальна бачыла дафіга.
- Самая дзіч, якую ты бачыла ў нашых клубах?
- Не, ну групавога сэксу я ў клубах не бачыла. Але, скажу так, закрытыя вечарыны, якія праходзяць у клубах - гэта трэш. Туды прыходзяць тыя, хто разумее, што лішніх там не будзе. Ім забаронена выдаваць якую-небудзь інфармацыю, і яны робяць нястрымныя рэчы. Калі ты там працуеш, гэтага не заўважаеш. Але калі прыходзіла з дзяўчынкамі раніцай на трэніроўку па танцах і бачыла, як прыбіральшчыца вымятае кучу прэзерватываў і не толькі, проста ў галаве не ўкладвалася, як такое магло адбыцца. Я лічу, што гэта дзіка. Гэта страшна. І зараз мне хадзіць у клубы проста брыдка.
- Выходзіць, што многія па-ранейшаму ідуць у клуб дзеля здыму.
- Так. Цяпер вельмі шмат моладзі, якая не любіць працаваць. Дзяўчынкі мараць пра прынца на белым кані, які прыедзе і дасць ім усё, што яны хочуць. А ёсць папікі, якія прыязджаюць з розных краін, і сустракаюцца з дзяўчатамі. Я проста бачу гэта і мяне рэальна падбешвае. Я, вядома, веру ў каханне з першага погляду. Але вы мне прабачце, аднак такіх выпадкаў вельмі і вельмі мала. Адбываецца продаж свайго цела, зараблянне лёгкіх грошай. Ён дзяўчыне даў 200 долараў, каб яна пасядзела з ім у кафэ, можа, ноч правяла. І ёй усё роўна.
Ведаеш, я не саромеюся ні адной сваёй працы. Да ўсяго таго, што я рабіла, стаўлюся спакойна. Я вярталася з клуба, спала некалькі гадзін і потым ехала працаваць. Быў час, калі я на Асаналіева дапамагала прыбіральшчыцы мыць пад'езды. І што? Нічога страшнага ў гэтым не бачыла.
- Як ты вярнулася ў спорт?
- Сяброўка неяк паклікала з сабой у залу. У звычайную маленькую залу ў падвале. І мне так спадабалася, што на наступны дзень я прыйшла туды адна. На той момант я працавала ў кампаніі, якая давала грошы ў пазыку. Гады тры-чатыры таму на іх быў бум. Людзі прыходзілі ў кантору і бралі пад працэнты грошы. Многія думаюць, што туды ходзяць зусім безнадзейныя, але гэта не так. Да мяне прыходзілі самавітыя мужчыны, якім проста зараз патрэбна была буйная сума наяўнымі.
Але грошы псуюць людзей. Былі і малалеткі, былі і тыя, хто хаваўся, мяняў тэлефоны, не хацеў потым вяртаць сумы, якія з-за адсоткаў патройваюцца. Самы буйны доўг, які я трымала ў руках, на старыя складаў 48 мільёнаў. Проста шалёныя грошы. Больш за ўсё мне запомнілася гісторыя, калі маці гасіла доўг беспрацоўнага сына. Яна працавала звычайным прадаўцом і кожны тыдзень прыносіла па 300 тысяч, а павінен ён быў каля 20 мільёнаў. Яна мяне расчуліла, ёй заўсёды хацелася чымсьці дапамагчы.
З часам я цалкам бясплатна па выхадных пачала трэніраваць сябровак. І да мяне неяк падышоў дырэктар спартзалы, убачыў, што ў мяне вартая форма, і прапанаваў паспрабаваць падрыхтавацца да фітнес-бікіні. Гэта было ў канцы 2014 года. Так усё і пачалося. Я тады была худзенькая. Пры росце 170 см важыла 54 кілаграмы. Я настолькі хацела працаваць, што не заўважала ніякіх складанасцяў.
Моцна змяніўся мой рацыён. Да гэтага я сілкавалася па поклічы страўніка. Піла вельмі шмат кавы і ела булачкі, якія прадаваліся недалёка ад працы. Ела вельмі рэдка. Але потым я пачала «сушыцца». Стала есці аўсяныя шматкі, тварог, зялёныя салаты з агурком і шмат мяса. З'ядала па кілаграме варанай курыцы ў дзень! Праўда, тады я яшчэ не ведала, што такое каша, ела мала вугляводаў, і губляла тлушч зусім інакш, чым цяпер. Я вельмі люблю піцу на тоўстым цесце (мой рэкорд за раз амаль 3 кілаграмы) і не вельмі люблю салодкае. Але пасля першага чэмпіянату рэспублікі, а я там заняла другое месца, адразу ж кінулася на рынак і купіла сабе 2 кіло зефіру. Я да гэтага не разумела, чаму ўсё яго так любяць. А потым зразумела, што ён проста вельмі смачны. Што тычыцца практыкаванняў … Да прыкладу, нагамі я тады ціснула 120-130 кг. Зараз на 8 падыходаў магу паставіць сабе 330 кг. Так усё пачыналася.
- Я чуў, што ў першы час пасля спаборніцтваў, калі вяртаецца вага, вельмі складана.
- Сапраўды. Калі выходзіць паступова, то ўсё будзе нармальна, але ў мяне не так. Хоць і абяцаю сабе, усё роўна не ўдаецца. На другіх спаборніцтвах я была яшчэ сушэйшая. Я была проста мега-сухая. Хоць рацыён не змяніўся.
- А фармакалогію прымаеш?
- Не, ніколі. Але, скажу шчыра, калі б афіцыйна можна было ўжываць прэпараты, якія забароненыя, і давесці сваё цела да ідэальнага стану, я б на гэта пайшла. Чаму? Хачу быць найлепшай і гатовая на многае дзеля гэтага. Але мы з трэнерам супраць хіміі. Мы - за жывое мяса, а жывое мяса наядаецца. Ужываю толькі пратэінавыя кактэйлі.
- Гэта праўда, што ў фітнес-бікіні знікае менструацыя?
- Так, у 98 працэнтаў дзяўчат, якія займаюцца нашым спортам. Але я ўваходжу ў тыя 2 адсоткі, у якіх яна застаецца. Аднак я б вельмі хацела, каб яна знікла. Растлумачу чаму. Гэта не з-за таго, што я вельмі хачу мець дзяцей:). Проста ў мяне гэта часта адбываецца перад спаборніцтвамі. У выніку з'яўляецца ацёк, які мне зусім не патрэбны. Я не прымаю забароненыя прэпараты, таму нічога не магу зрабіць, каб гэты ацёк спаў. Ты чатыры месяцы рыхтуешся да спаборніцтваў, а потым у адзін момант … Карацей, на спаборніцтвы ты выходзіш не ў той форме, у якой хацелася б. Але з гэтым нічога не зробіш.
- Ёсць яшчэ адна гісторыя, якую распавядаюць аб фітнес-бікіні. Маўляў, многія з іх робяць сабе штучныя грудзі. Пацвярджаецца?
- Так, і ў мяне яны таксама штучныя.
- Але навошта?
- Выключна для спорту. На дадзены момант для мяне грудзі - гэта інструмент, з дапамогай якога я хачу дамагчыся пэўных вынікаў на сцэне. У 2016-м я ўпершыню паехала на чэмпіянат Еўропы. Для мяне гэта быў першы кантынентальны турнір. І я там, што тут казаць, «абкакалася». Мы ехалі туды без мэты, мы ехалі туды для таго, каб параўнацца з іншымі спартсменкамі, але я ўсё роўна аблажалася. Мала таго, што я была невялікая па масе, дык я сярод усіх была самай дробнай. І з 100 адсоткаў удзельніц 99 стаялі з грудзьмі. Але гэтаму адным адсотку ніякі купальнік не падыме грудзі, не зробіць іх такімі шыкоўнымі, як гэта зробіць пластычны хірург з дапамогай імплантатаў. Калі ты хочаш быць на прафесійнай арэне, табе ў любым выпадку давядзецца рабіць грудзі. Калісьці ў мяне быў свой амаль чацвёрты памер, але, блін, дзе ён зараз?! З-за заняткаў спортам грудзі зніклі. Бо грудзі - гэта тлушч, а ён сыходзіць.
Лекар спачатку хацеў мне даць паўнавартасную двойку. Але я яму сказала: «Не! Мне трэба, каб спачатку ўваходзілі грудзі, а потым ужо я». Ён пасмяяўся і ў выніку сышліся на тройцы. З-за таго, што ў мяне моцныя грудныя мышцы, іх доўга не маглі разрэзаць. Пра сябе далі ведаць заняткі спортам. Звычайная аперацыя доўжыцца 1,5 гадзіны, а мая - 4.
У гэтым годзе на спаборніцтвы я ездзіла ўжо з грудзьмі, і яны мне падабаюцца. Я стала больш прапарцыйнай, мне не трэба шыць стромны бюстгальтар, каб павялічыць формы. А то, бывае, варта прыгожая дзяўчына, а потым ты збоку глядзіш і бачыш, што яе бюстгальтар павялічыўся на 8-10 сантыметраў. Вы можаце сабе гэта ўявіць? Я не магу.
- Як адрэагаваў твой хлопец?
- Спытаў, навошта мне гэта трэба. Сказала, што ў звычайным жыцці мне гэта не трэба, затое трэба для спорту. Я б у любым выпадку гэта зрабіла. Трэба разумець, што цяпер у маім жыцці ёсць дзве важныя складнікі: мама і спорт. Усё астатняе пакуль знаходзіцца на другім плане.
- Раз ужо загаварылі пра мужчын. Сэкс перад спаборніцтвамі для фітнес-бікіні — гэта нармальна?
- Сэкс пасля трэніроўкі - гэта цяжка. У цябе на яго проста не застаецца сіл, а вось сэкс перад спаборніцтвамі — гэта крута. Ты ўсю сваю агрэсію павінна дзесьці выплюхнуць і выйсці выступаць спакойнай на ўсе сто адсоткаў. Ва ўсіх сэнсах. І не пашанцавала той бікіні, у якой няма мужчыны падчас падрыхтоўкі. Справа ў тым, што падчас гэтага перыяду дзяўчына становіцца патрабавальнай, ёй хочацца выкідваць энергію. Калі хто кажа, што пасля сэксу дзяўчына хоча спаць, гэта падман. Ідзе прыліў новай энергіі. І гэты момант трэба злавіць. Важна, каб толькі побач быў партнёр, які б цябе цалкам задавальняў. Але бываюць дні, калі да цябе лепш не падыходзіць. Хтосьці нават у інтэрнэце піша, што я злая, нядобразычлівая, пахмурная. Але я пахмурная з-за таго, што працую па 15-16 гадзін, у мяне «сушка», мне хочацца есці. На працы я звычайны пацан, які носіць мужчынскія кашулі, не апранае аблягаючую вопратку. На твары няма макіяжу, на галаве - хвост. Я ў зале пацанка. Але людзей гэта не бянтэжыць. Яны прыходзяць да мяне рэальна працаваць. Усё вельмі адэкватныя.
- Дзяўчаты прыходзяць у залу таксама, каб папрацаваць?
- Ну, гэта стала модным. Мужчыны цяпер таксама аддаюць прыярытэт спартовым дзяўчатам, а не хударлявым і поўненькім. Цяпер ужо не ідуць стэрэатыпы 90-60-90. Цяпер дзяўчыны хочуць сабе спартыўную фігуру. Мне здаецца, яны добра адчуваюць сябе ў такім целе, ну і ёсць тыя, хто хоча такім чынам вырашыць асабістае пытанне. Сапраўды, многія раней прыходзілі толькі дзеля таго, каб паглядзець на прыгожых хлопчыкаў. Зараз такое таксама здараецца. Гэта відаць адразу. Як вызначыць? Дзяўчына ўся пры мейкап, з укладзенымі валасамі і ў караценькіх шорціках альбо ў якім-небудзь прыгожым камбінезоне. А яшчэ ад яе будзе пахнуць за кіламетр, і яна будзе хадзіць па зале ў слухаўках і рабіць выгляд, што трэніруецца. З усіх такіх у клубах такіх, напэўна, 30 адсоткаў. Але па-дурному і тупа ісці ў залу шукаць мужыка. Калі мужчына прыйшоў у залу дзеля спорту, ён будзе займацца і глядзець на гантэлі, штангу і трэнажор, але ніяк не на дзяўчат у шортах.
- Якія непрыемныя параўнання ты чула пра сябе?
Некаторыя бачаць, што я моцная, і параўноўваюць мяне з мужыком:). Цяпер шмат жаноцкіх хлопцаў. Часам нават не зразумець, хто ідзе перад табой, - хлопец або дзяўчына. Рэальна. І шмат хто ў мускулістай дзяўчыне бачаць мужыка, хоць ні адну бікіні вы не пераблытаеце з мужчынам. Часам такія параўнанні крыўдзяць, а часам мне проста ўсё роўна. Бо для кагосьці я заўсёды буду прыгожай спартыўнай дзяўчынай, а для кагосьці застануся мужыком. Для некаторых баб я жудасная, хтосьці глядзіць на мяне з пагардай, а для некага я - добрая матывацыя.
Што тычыцца характару, калі б я сустрэла моцнага мужчыну, які мог бы мяне падавіць, то тады мне было б прасцей. А так у мяне ў самой вельмі моцны характар. Проста мужчына павінен аберагаць, абараняць, дапамагаць, забяспечваць. Гэта закладзена ў генах. Але калі мужчына слабейшы за мяне, то для чаго ён мне такі? Праўда? А цяпер праблема многіх мужчын як раз такі ў тым, што яны нэндзы. Яны могуць зарабляць, але не хочуць гэтага рабіць. Яны не хочуць шмат працаваць, але пры гэтым жадаюць, каб іх «аблізвалі» - каб дома было наварана, памыта, прыбрана. Не, я супраць такога, каб усё было завязана на жанчыне.
- На што ты гатовая пайсці, каб зрабіць сваё цела яшчэ лепшым?
- Працаваць і днём, і ноччу. А тое, што можна было перайначыць не сваёй працай, не атрымаўшы дыскваліфікацыю, я ўжо перайначыла. Вусны? Аднойчы я запампавала іх гіалуронавай кіслатой. Але не для надання ім пышнасці, прыпухласці. Мне толькі выраўнялі ніжнюю і верхнюю. Усё. І ніхто так і не зразумеў, рабіла я сабе вусны ці не. Максімум, які я магу зрабіць, - гэта нарасціць валасы. Я свае доўгія неяк састрыгла і мне цяпер іх адгадаваць вельмі складана. Перад спаборніцтвамі заўсёды выразна прадумваю свой вобраз. І ў маім уяўленні ён заўсёды малюецца з доўгімі валасамі. Шчыра кажучы, я вельмі хачу сабе татуіроўкі. Гэта мая слабасць. Але мяне спыняе спорт. Нельга, каб маё цела было зататуіравана больш, чым на 30 адсоткаў. Нам гэта забараняюць правілы.
- Скажы, а якая пабочка чакае дзяўчат пасля вось такога спартыўнага жыцця?
— Праблемы ў нейкай ступені ёсць ва ўсіх, і яны зусім розныя. Не так проста спрагназаваць, як будзе паводзіць сябе арганізм праз пэўную колькасць часу. У кагосьці адрываюцца тромбы, здараюцца інсульты. У кагосьці з'яўляюцца шкодныя звычкі. Я ведаю бікіністак, у якіх ёсць дзеці, мужы, якія суправаджаюць дзяўчат на спаборніцтвах, але шмат у каго з-за спартыўных наступстваў дзяцей няма. І ім даводзіцца браць іх на выхаванне.
— І ты не баішся, што падобнае можа быць з табой?
— Не. Я жыву сённяшнім днём, але сябе ва ўсім кантралюю і падобнага ніколі не дапушчу.
- Добра, і апошняе пытанне. Якой Ліля Салімгарэева бачыць сябе праз 10 гадоў?
— Да таго часу я буду загарэлай брунэткай з прасушаным целам. Буду выглядаць яшчэ лепш, чым цяпер. У мяне будзе цалкам «забітая» правая рука. На ёй будуць тату, звязаныя са спортам, будуць надпісы, прысвечаныя маці. А яшчэ леў, бо гэта мой знак задыяку, і бутоны лілеі. Я заўсёды буду ў добрай форме, з прамаляваным прэсам. Я буду шпацыраваць на шпільках, мне гэта вельмі падабаецца. У мяне будзе свая трэнажорная зала, уласны загарадны дом і шыкоўная машына. Думаю, у мяне да таго часу ўжо будзе муж. Кім ён будзе працаваць, мне без розніцы. Галоўнае, каб я яго кахала.
Фота Рамана Лебедзева і з асабістага архіва Ліліі Салімгарэевай.
