Чужая ў Гомелі

Фота Паўла Міцкевіча, мабілкай аўтаркі.

Алена Германовіч нарадзілася ў 1978 у вёсцы Раднікі (націск на першы склад, ад слова «раднік» — той, хто ў радзе засядае) Валожынскага раёна. Працуе яна карэспандэнткай агенцтва БелаПАН у Гомелі. Яна адна з найлепшых рэпарцёрак Беларусі і — прафесія такая — бясконца падарожнічае. Суды, крымінальныя і палітычныя, прапускае яна праз сябе. А яшчэ яна маці двух цудоўных сыноў. А яшчэ яна ў тым Гомелі, куды размеркавала яе жыццё, трохі чужая, і жыве марай пра вяртанне на сваю малую радзіму. З гэтага жыцця — цягнікі, маршруткі, суды, падарожжы — складаецца свайго роду дзённік, які яна вядзе на сваёй старонцы ў фэйсбуку. Прапануем вашай увазе запісы за 2016 і 2017 гады.

8 красавіка

Усе, усе бажавольныя, як адзін. У цягніку едзем з чалавекам. Жыве ў Слонімскім раёне, едзе ў вёску Маладуша. Ён думаў, гэта Хойніцкі раён, таму ехаў да Хойнікаў. Мы яго пераканалі, што Маладуша — Рэчыцкі раён, і таму «ссадзілі» яго разам з намі ў Рэчыцы. Чаго ты едзеш, чалавеча, аж са Слоніма ў Маладушу? — Чуў, што там трактарысты трэба, а я трактарыст. — А ё вам хоць дзе начаваць у Маладушы? — Ат, не маленькі, не прападу. На вакзале даведаліся, што аўтобус туды, у тую Маладушу, — праз 3 гадзіны. «Ат, не грудны, не замерзну!» У буфеце — смешны малады чалавек з вялікімі вушамі, п’е гарэлку, ля яго — кабета 65+, распавядае яму пра нумералогію. Той лыпае вачамі, кажа — не веру! А яна пытаецца: «Вот а ў цябе есць втарая палавінка?» — «Втарая палавінка чаго — мозгу?» — здзіўлена пытаецца той, з вялікімі вушамі. «Эх, ты, ты ўжо ў такіх гадах павінен дзяцей вадзіць у садзік!» — папікае кабета. Той кажа: «Дык я і вадзіў раней, а цяпер не ваджу!» Тая кабета, каторая па нумералогіі, раптам да мяне: «А вы купіце ў мяне кракадзіла?» — «Жывога?!» — «Ага, жывога! З бісеру!» — і высыпала перада мной, можа, 100 бісерных кракадзілаў. О дзіўны свет.

23 красавіка

Раней хавалі прыгожа! Фатаграфаваліся ля труны. Жалоба была. Памёр дзед — сорак дзён нельга было ні радыё, ні тэлевізар уключаць. А цяпер чалавека закапаюць — і тэлевізар глядзяць. У сястры траюраднай дзед памёр — як яны галасілі тады. Мне было пяць, але добра памятаю. І здымкі захаваліся, як яе дзед ляжыць у труне, а мы вакол усе стаім і пазіраем няўцямна на яго — так фатограф сказаў — у труну глядзець.

 Так галасілі: «А куды ты пайшоооооў. А чаму ты нас кінуууууў. А глянь, колькі людзей сабраааалася. А ўсе прыехааааалі. І Пеця вунь прыееееехаў. А ты чакаў, калі ён прыееееедзе. А зараз во ляжыыыыыш, і не ўстанеш, і не пагаворыш з намі». На пахаванні былі ўсе, уся якая толькі ёсць радня, суседзі, усе­-ўсе… ад дзяцей нябожчыкаў не хавалі. Гэта было неяк натуральна ўсё. А цяпер заўважыла — неяк дзяцей не бяруць на пахаванні. Можа, дзе на вёсках яшчэ і засталася, але і на вёсках часта о так — закапалі, і ўсё.

24 красавіка

За 10 хвілін — 12 нябожчыкаў!

Яна зайшла ў вагон у Васілевічах. Без рэчаў, толькі з бутэлькай вады і семкамі. «Правадніца ругацца не будзе, што я семкі ем? Можна семкі есці? Да цёткі еду. Цётка ў Мінску забалела. Дзеці мае ў Маскве, паехаць некаму», — урачыста паведаміла мне і пачала есці семкі, спакойна, без эмоцый. І ў час маналогу — ніводнай эмоцыі, нуль. «У цёткі дачка умерла — белакровіе была, дык яна о так узяла ў галаву, узяла ў галаву — і забалела. Вот еду. А васьмога марта быў год, як мой сужыцель умер. — Ад чаго?! — У яго быў сахарны дзіябет. — Дык і што — кома? — Не, не кома. Высокі сахар быў, да сарака. А раньшэ нізкі быў, очэнь нізкі. І то плоха, і то плоха. Умер. На почве нервнага стрэсу. — А чаго ў яго той стрэс?! — У яго сын утапіўся, малы быў, тры гады. Жонка з любоўнікам развлякалася, а ён утапіўся, а яму сказалі — так і так, ён нервнічаў, вот і случыўся сахарны дзіябет. І друг яго умер — тожа ад сахарнага дзіябету, тожа на нервнай почве. Ён у Маскве работал, на люльках, там, дзе высокія дамы, па дваццаць этажоў, і адна люлька сарвалася — ілі сама, ілі падрэзаў хто, і той упаў, а эты ўнізу стаяў, і ўсе кішкі на яго, і ўсё эта. І ад іспуга ў яго начался сахарны дзіябет, і тожа умер. А раньше я жыла ў Гомелі. Раньшэ быў другі сажыцель — той тожа умер. — Ды ад чаго?! — Ад ног. — Як ад ног?! — Што­-та была с нагамі, усё жалавался «ногі, ногі, ногі» — і умер. А брат жыве ў Бабічах, жанілся, толька яму ўжо 55 гадоў, толька недаўна жаніўся, а яна — на інваліднай калясцы, о так жывуць. А сястра — у Рэчыцы, но я с ней не абшчаюсь асоба, яна багамольная, праваслаўная, усе пасты саблюдае, эта нельзя, эта нельзя… Ай… Ей ужо групу далі, пажызненную, па алергіі. — Па алергіі?! Групу?! — Да всё за эціх пастоў, то нельзя, і эта нельзя. Яе первы муж умер, ана сейчас втарога взяла, ён быў кончаны алкаш, валяўся на ступеньках, а січас — кабан, морда — во! Кінуў піць, курыць, у цэркаў с ней ходзіць. А первы — он не пахмяліўся, так і умер. — Ад таго, што не пахмяліўся?! — Канечна! А што ты думала? Кагда п’еш — нада пахмяляцца, хоць немножка, хоць столька вот — водкі ілі віна, для паддержкі серца. А ана не дала яму, а патом так ужо убівалася на пахаранах! Я гавару: а чаво ты яму пахмяліцца пажалела?..» — да пабачэння, дарагая спадарожніца, бывай, мне час ужо на іншы цягнік, з іншай станцыі!

Гомельскія краявіды.

6 мая

Хоць раз за апошнія гады сустрэлася ў цягніку з чалавекам, які прапанаваў паразмаўляць. Звычайна ж усе тупяцца ў мабілкі ці дрыхнуць. Апошні раз быў даўно! Я ехала ў Жытомір і сустрэла цікавую жанчыну, з Казяціна, каля Бердзічава, Ніна Жураўлёва яе клікалі, нават памятаю.

 Учора да мяне сам падышоў нейкі азербайджанец (курылі мы з ім разам, так выйшла). І называецца весела так: «Я — хачык! Нярускі!» Я кажу: «О, здзівілі, ну і я няруская, і што?» — і пачалі размаўляць.

 Вясёлы быў спадарожнік. Шмат чаго расказваў.

 «І вось так сяджу я, ем шаурму з сябрам, добрая была шаурма. А побач сядзяць шалавы нейкія, піва жлукцяць і матамі крыюць — гідка, увогуле, цярпець не магу такіх! І падыходзіць такі бухі, і да мяне: «Ты чо? Ты хачык! Чо ты на нашых дзевушак смотрыш?» Я кажу: «На каго я гляджу, на шалаў гэтых, ці што? Якія піва п’юць і матам крыюць? Фу! Я сябе сам не на памыйцы знайшоў, каб на такіх шалаў глядзець! А ён пачынае крыўляць мяне — маўляў, я з каўказскім акцэнтам гавару, крыўляе так: «Слюшай, дааа!» І я тады кажу яму — зараз цытата, слова ў слова, кажу вам! — «Слухай, ты, хлопец! Што ты хочаш? Ты мяне дражніш? Я тваю беларускую мову ведаю дасканала, я магу на мове размаўляць, а ты не ведаеш нават роднай мовы, і ты мне тут нешта хочаш?! Я ведаю турэцкую, ангельскую, азербайджанскую, рускую, беларускую — а ты нават роднай мовы не ведаеш, і ты мяне будзеш дражніць?!»

Калі ён гэта расказаў, я сядзела слухала, аж сківіца адвісла. Так чыста гаварыў.

8 мая

…і прыходзіць ад яго смс «ИзвЕните, я на переговорах». Усё, капут. Я не веру, што чалавек можа быць сур’ёзным ці прыстойным «партнёрам», калі ен піша «ізвеніте». Прапаў Калабухаўскі дом.

10 мая

Я паўтарыла сёння сваім сваякам, дзе менавіта мяне трэба пахаваць. Яны не разумеюць, але спадзяюся, што будзе той, хто адваюе маё права пасля смерці быць пахаванай у роднай зямлі, на родных могілках, дзе ніколі не было моды піць і есці на магілах, наліваць нябожчыкам па сотцы і класці цукеркі, яечкі, булкі і так далей. І дзе адзначаюць гэты дзень у спрыяльную пару — калі жоўтыя лісты на помніках і памірае прырода. Мяне, калі што — дахаты! Не тушкай, дык пудзілам. Хоць як.

20 мая

Як пісаў апостал: «Мы нічога не прынеслі ў гэты свет, нічога і не вынесем». Некаторых будуць памятаць, астатнія проста знікнуць, як пыл, як аблокі, як былі і няма больш, і такіх пераважная большасць.

27 мая

Стала сведкай нейкай простай і прыгожай сітуацыі, такой чалавечнай, як у «Цытадэлі» Сэнт­-Экзюперы, там, дзе пра шчасце ў роўненька складзенай папрасаванай бялізне і авечках.

Са стромкай асфальтавай гары ў парку спускаюцца тата і сын. Малы з самакатам, яму недзе чатыры. Тата ласкава кажа: «Ну, едзь!» А малы: «Не, не, я не магу, мне страшна, я баюся!» Але тата кажа: «Нічога, ты едзь! Я буду бегчы побач, калі што!» І малы адважна едзе, імчыць з гары, нават мне страшнавата назіраць, а тата яго аддана бяжыць са стромкай гары побач з ім, хутка бяжыць. Такая прыгожая сцэна… 

11 чэрвеня

Наведалі цудоўны Івянец. Субота. Там замкнёна, там замкнёна, і там замкнёна. Нават мясцовых цукерак не купіць, бо ў «фірмовай» краме ў суботу выходны! Такое адчуванне, што ўсё гіне на вачах. І навіны пра новыя музеі там — ну, яны ёсць, але трапіць туды цяжка праз замкнёныя дзверы, і трэба ведаць усе замарочкі — кшталту, каб адчыніць «той» музей, спачатку трэба прыйсці ў «гэты».

Івянец — гэта цэлы свет. Але толькі пакуль зачынены для іншых. І распіяраная ўсюды кавярня «У францішканаў» — гэта замарожаная і разагрэтая піца. Проста рэальна шкада, што так.

6 ліпеня

Сёння даведалася ад адной з адукацыі яшчэ пра адзін крытэр «сацыяльнага недабрабыту сям'і». Не, тыя не калдыраць, і дзеці ок — выдатна вучацца. Але ёсць пытанні! «Ну, слушайте — еслі для ніх, этой семьі, 3 Іюля не празднік! То про что вообще тут можно говоріть?!» — ахарактарызавала адна з адукацыі сям’ю адну, закаціўшы вочы ў столь.

Я падумала: о, добра, што дзеці ўжо падраслі, і нас не рассакрэцілі ў час, а так былі б мы ўжо даўно ў «спісах», а яшчэ ў нас няма тэлевізара — ну гэта ў іх наогул крытэр ледзь не нумар адзін.

18 ліпеня

Дырэктарка школы пакрыўдзілася на нас, што мы збіраемся ТАКОЕ пісаць, і папікала: «Сейчас нужно поднімать престіж учітеля, а вы такое будете пісать!» Дарагая ты мая! Мой прэстыж магу падняць і апусціць толькі я сама, як і ты, дарагая дырэктарка! Не хлусьце, не фальсіфікуйце выбары, не падманвайце дзяцей — і ўсё ок будзе з прэстыжам у вас. 

8 жніўня

Прыскочылі мы з Кракава і заўтра ж паехалі пад Піцер, ужо з дзецьмі. Натуральна, зборы былі шалёныя (не, часу хапала, але я люблю сядзець да таго часу, пакуль не застанецца 30 хвілін да цягніка, а потым пачаць лямантаваць «усё прапала, усё прапала!» — і кідаць у валізкі рондалі, відэльцы, коўдры, адбітую кафлю, спісаныя нататнікі, потым крычаць «навошта гэта ўсё мне?!» — і выкідаць назад, потым крычаць СЖ «галоўнае — вазьмі грошы і пашпарты!» — і выклікаць таксі, і штурхаць кіроўцу ў плечы, і крычаць «мы спазняемся на цягнік!!!» — о так, усё, як мы ўсе любім.

Мы прыбеглі на вакзал, шукалі свой вагон, верашчалі і бегалі, і знайшлі, і радасныя такія і задаволеныя кінуліся займаць лепшыя месцы (ледзь не кінуліся). А правадніца такая: стоп! Я вас не вазьму ў цягнік! — вот, новы паварот! А яна кажа, зларадна (а мо мне падалося): а ў вас квіткі — на заўтра! Мы вочы вылупілі на квіткі — і праўда!

Але мы не тыя, што так лёгка здаюцца. Як толькі скончылася пяціхвілінка нянавісці, мы пайшлі на касы, каб купіць новыя квіткі (і тыя здаць, заўтрашнія) — да Оршы, і ад Оршы, і там на аленях, на сабаках, на мядзведзях — але мы даедзем!

 І так пасля гадзіны ночы мы былі ў Оршы. І там… Там мы набылі квіткі на цягнік з Кішынёва. Людзі, калі вам куды ехаць — то помніце мой пост.

 Першае: праваднік, так бы мовіць, твар паравозу. Я хоць і Асёл па кваліфікацыі «Віні­-Пых і дзэн», але часам паводжу сябе як Пятачок. І таму і тут я шырока ўсміхалася правадніку, і жартавала, і ўсё такое. Ён ні слова не сказаў у адказ, а наадварот — неяк ашчэрыўся, як аўчарка, і ледзь не загаўкаў.

Потым іншая правадніца прынесла пасцелю. Было цёмна — не ведаю, якога яна там колеру, але яна была мокрай.

Здаецца, ва ўсіх была пасцеля мокрай (мокрай, не вільготнай), таму ў вагоне быў такі пах, як на балоце. А яшчэ і горш. Але як жа вецер дуе ў маю, хоць не самую разумную, але такую­-сякую родную кабесу! Зачыню я фортку. Ага. Яна была выламаная. Тупа выламаная. О не…Я ўжо пачала даганяць, што да чаго, і пайшла ў прыбіральню. Так і ёсць, усё стала на свае месцы: паперы няма, вады няма (ва «ўмывальніку») — і фортка таксама выдраная з карэннем. А і вада ва ўнітазе была, брахаць не буду! Але гэта быў унітаз! Вы бачылі ў цягніках унітаз, дзе педаль, націскаеш — і ўніз на рэйкі цячэ вада? Тут таксама быў такі! Толькі пасля таго, як націснеш педаль — вада ляцела не ўніз, а ўверх! — проста на цябе, толькі паспявай адскочыць! Я такога дзіва яшчэ не бачыла, колькі жыву! Таму доўга не магла выйсці з той прыбіральні: націскала на педаль — і адскоквала! Гэта ж трэба, як цікава прыдумалі! Як яны толькі так сканструявалі!

Потым мы «леглі спаць». А калі пачалося світанне — я ўбачыла, як толькі трохі пасвятлела, што цягнік увесь — брудны­-брудны. І бялізна брудная… і матрацы брудныя… і форткі выламаныя… і села на нейкай станцыі кабетка з дзіцяткам і запатрабавала пасцелю, а я якраз каля прыбіральні тусіла (хацела зноў паглядзець, як педалька працуе), і бачыла, як правадніца ўзяла брудную бялізну, якую нехта здаў, і яе тут жа склала — і паклала ў пакунак, і занесла той кабеце, і наступнаму пасажыру таксама! І яшчэ прынесла тую бялізну ў пакунку, і зрабіла выгляд, што тут жа пры пасажырах нібыта распакоўвае яе! Я толькі дзіву давалася.

Потым я неяк яшчэ шукала коўдру і знайшла — шмат коўдраў, а пад імі — бутэлькі з нейкай вадкасцю, вельмі шмат! А па вагоне ўсю ноч хадзіў нейкі чалавек і крычаў: «Віно, віно, малдаўскае віно!» — але я думаю, што вады ва «ўмывальніку» не было таму, што яны разлівалі «віно» ў тыя бутэлькі, і тут жа клеілі этыкеткі.

А калі мы ехалі назад, то на пероне на вакзале ў Піцеры стаяў… кішынёўскі цягнік! Я прабегла паўз яго з крыкам: «Не, не, не! Толькі не ты! Мы паедзем на беларускім!» І калі мы селі ў беларускі цягнік, я зразумела, што Белчыгунка — ну гэта кайф проста.

11 жніўня

14022. Столькі дзён я пражыла на зямлі на сённяшні дзень.

Гомельскія каты.

13 верасня

Учора ў бальніцы наслухалася, як Еўропа ў бездань кіруецца, як у Польшчы людзі галадаюць, а вялікая Расія і мы, яе частка, усталі з калень.

17 снежня

Гэта проста агонь. Гэта проста агонь. Так кажу сабе, дадаючы заўсёды слова «проста», калі Нешта пачынаецца і накрывае. «Гэта проста твае неўтаймаваныя эмоцыі». «А гэта проста біяхімічныя рэакцыі». «Гэта проста ты стамілася». «Гэта проста смерць, усе паміраюць, нічога такога». «Гэта проста праца». «Гэта проста пераходны ўзрост»… Гэта так усё проста, калі ты дарослы і можаш словам «проста» усё патлумачыць.

19 снежня

У гэтай бясконцай стужцы кепскіх навінаў, у гэтай твані і багне, сварках і звадках, праблемах і клопатах, якія не вырашаюцца, хваробах, якія не лечацца, прыходзіць доктарка (адзін чалавек тут захварэў). Прыязная, ветлівая. Папіце тое, зрабіце тое… А на заплечніку — «Пагоня»! Можа, для жыхароў Менску гэта норм, але тут не Менск. «Прыемна бачыць «Пагоню», — не прамаўчала я. «Прыемна яе насіць», — адказала яна.

16 студзеня

Ёсць такія людзі, якія не для жыцця, а для чаго — не ведаю. Можа, для смеху. І здароўя таксама ім не прадугледжана. А дактары, якім паказваеш аналізы крыві, крычаць: «Раскажыце, як такое можа быць? Чаму у вас такія аналізы? Чаму?!» — а ты прыйшоў да іх спытацца чаму, бо думаў, што яны дактары. Чаму, чаму… Здаецца, гэтыя людзі выконваюць інструкцыі, правілы, законы і так далей. Але нічога не дзейнічае. Стаяла ля газпліты — спаліла джынсы. Злівала ваду з рысу — аблілася кіпнем. І так — на кожным кроку. Кажуць — трэба Богу маліцца. Ну окей. Запаліла свечку — заліла воскам новы швэдар. Запісалася на курсы, адзіныя ў гэтым горадзе, заплаціла аванс. І, канечне ж, курсы не пачаліся!

17 студзеня

А сябар меркаванага забойцы так мне сказаў пра яго: «Эх, Сярожа, Сярожа, дабрэйшай душы чалавек!» (гэта каторы з ножыкам, жанчыну зарэзаў). Я кажу: «Мо не варта было яму рэзаць чалавека?» А сябар кажа: «Ну ён жа дабрэйшай душы чалавек, пажалеў тую (…), ну о так выйшла!»

18 студзеня

Райцэнтр. У вакзальным буфеце — замарожаныя булкі з катлетамі, падобныя на гамбургеры. Прадавачка падала, прабіла па касе, пагрэла і кажа: «Чэсна гавара, я такое есці не адважваюся!»

19 лютага

Чорт ведае што робіцца! Галоўны ідэолух вобласці ходзіць па кірмашы і кажа, што проста па прадукты прыйшла, а ў гэты час на яе вачах лунае б­ч­б і людзі крычаць «Жыве Беларусь!». Міліцыя саромеецца формы і аціраецца па завуголлях у цывільным, а іх начальнічкі таксама прыкінуліся «прахожымі» і ідуць сабе па супрацьлеглым баку. А ля Леніна наогул жах, гавораць і крычаць усялякае, такое… куды коціцца шарык.

22 лютага

Ён стаіць за клеткай, паводзіць сябе як абражаны, як пацярпелы! «Яна мяне давяла! Я мужчына, я меў права… Вернымі бываюць толькі сабакі». Ён лічыў нармальным прывесці каханку ў дом, дзе жылі дзеці, дзяўчаткі: «А што такога? Многія так жывуць!» Ен забіў маці дзяцей на іх вачах і сказаў дзяўчаткам: «Вось бачыце, што бывае з тымі, хто не паважае сваіх мужоў!» І такое бывае ў Гомелі.

1 сакавіка

Два дні ў нас трываў запеклы бой з малым за красоўкі, бо ён хацеў такія, а я хацела другія, сёння супакоіліся і памірыліся.

12 сакавіка

— Вы не месная? — Не. — А што да нас, у госці да некага? — Ну… так… Глядзіць так, вывучае, потым раптам: — Тааак, вы журналіст? — Ну.. — За Луку? Я кажу: прапаганду за Луку гоніце? — Не! — Дык тады грошы не бяру, і «Жыве Беларусь!»

12 сакавіка

Сябар дзяцінства, чорт. Тэліць, незнаёмы нумар, гадоў 15 не бачыліся. Нумар не ведаю, здымаю слухаўку, а там лямант, аж аглохла: «Жыве Беларусь!», я спалохалася, кажу: «Хто гэта?» «Гэта Сяргей з Фаніпаля, кажу «Жыве Беларусь!» Я кажу: «Ці ты здурэў, ці што?» А ён кажа: «Я цябе па інцірнэту бачыў, ты была ў Рагачове, я цябе пазнаў!»

15 сакавіка

«Вам не сорамна?» — пытае ў тых міліцыянераў Уладзімір Няпомняшчых. Але суддзя здымае пытанне. Але ж на маёй памяці былі міліцыянеры, якія, здаецца, у 2012 годзе ў судзе Цэнтральнага раёна адмовіліся сведчыць супраць Няпомняшчага і сказалі, што не чулі мацюкоў, і суддзя Цалкова была вымушана закрыць справу. А цяпер ужо нікому не сорамна.

17 сакавіка

Судзяць Глушакова. У залі міліцыянер — нядобры знак. Суддзя Піскуноў «жартуе»: «Нешта вас, Глушакоў, няшмат людзей прыйшло падтрымаць». 

17 сакавіка

Міліцыянеры на вахце ў судзе сёння былі зусім новыя. Тыя, старыя, мяне ведаюць і не чапаюць. А гэтыя нават заплечнік праверылі — такога фокусу са мной яшчэ не было. Не, неяк было даўно ў судзе Савецкага раёна, кажуць: «Што ў вас у заплечніку?» А там была кілбаса і шкарпэткі з сабачай поўсці. Мне неяк было сорамна, бо я перад судом тым зайшла на кірмашык і набыла кілбасу і шкарпэткі з сабакі, я не ведала, што будуць правяраць заплечнік. І так было няёмка: такі, блін, статусны чалавек, а там кілбаса ляжыць і шкарпэткі з сабакі! А сёння раптам зноў у судзе, новыя міліцыянеры: «Што ў вас там?» Кажу: «Хуліа ў мяне там, Хуліа Картасар!» Прабачце, але чыстая праўда, я не ведаю, чаго я яго туды паклала, і для чаго, і гішпанскія казкі таксама. Добра, што гэты раз да Хуліа не было кілбасы і шкарпэтак. «Усе агні — агонь» — такая кніга была з сабой.

25 сакавіка

Вось Ала Раманчык, пенсіянерка, ідзе з б­ч­б, узначаліла калону, зараз яна на ІЧУ, да суду ў панядзелак. Побач — Уладзіслаў Шкандратаў (спадзяюся, правільна напісала) — хутчэй за ўсё, таксама на ІЧУ. У панядзелак зноў суды, хоць і так 13 чалавек ужо сядзіць. Кажуць, што бралі самых актыўных і за стрымы.

26 сакавіка

Заўтра траіх выпускаюць (спадзяюся) — 10 кандыдатаў на пасадку. Хто спыніць гэтыя арэлі?

27 сакавіка

— А что люди были в колонне? Они просто шли или кричали что­нибудь?

— Да, кричали.

— Что именно они кричали?

— А разве можно это произносить тут?

— Ну, если это цензурно, то можно.

— Нет, я, пожалуй, лучше промолчу.

— Но всё же скажите, если это цензурно.

— Мне сказали, что это нельзя кричать.

— Но всё же скажите!

— «Жыве Беларусь!»

13 красавіка

Кароткая гісторыя ад малога. «Мы ў вёсцы зрабілі са Стасам так: папрасілі ў Ромы, яму 12, паглядзець яго бонсцікаў, і кінулі іх у вогнішча. Бонсцікі гарэлі, Рома глядзеў на іх і моцна плакаў. Мы патлумачылі Рому, што зрабілі гэта для яго ж карысці — каб ён быў нармальным пацаном, а не дзіцяткам, які гуляе ў бонсцікі. Рома плакаў, плакаў, і пайшоў дахаты. Потым прыйшоў, ужо ўсміхаецца, і нармальна — не пакрыўдзіўся на нас».

1 чэрвеня

Чаму маё жыццё пераўтварылася ў суцэльны цягнік, дзе я жыву, чытаю, пішу, сплю і ем? І канца не відаць. Два дні дома? Хо, гэта раскоша. Два дні — і зноў бясконцыя ківанні на станцыях, ля рэек, ночы, ночы, нейкі чужы горад, назад, і зноў туды.Оршы, Калінкавічы, Магілёвы, Віцебскі, і ўсё ў кучу. Я не скарджуся і не наракаю — таму што чаго там скардзіцца. Жывы — і дзякаваць Богу. А мне б Белчыгунка магла б і выдаць грамату якую, ці падзяку, ці значок «Нервовы пасажыр».

0

0

0

0

0

0