Жонка хакеіста Віталя Коваля Юлія: Я гатовая змагацца за сваю сям'ю
Два знакамітыя беларускія хакейныя брамнікі шмат гадоў сябравалі сем'ямі. Шокам стала навіна, што ў сакавіку Андрэй Мезін разводзіцца з жонкай Анжалікай, якая нядаўна вярнулася з падарожжа па Амерыцы… з Віталём Ковалем.
«Камсамолка» паразмаўляла з жонкай Віталя Коваля Юліяй аб сітуацыі, якая склалася.
— Развод Андрэя і Анжалікі Мезіных — гэта іх асабістая справа, але сам факт кажа пра тое, што ў іх сям'і ўжо даўно было не ўсё гладка. Мы ж з Віталікам сустрэліся ў 18 і пражылі разам 19 гадоў, — распавяла «Камсамолцы» Юлія Коваль. — У нас трое дзяцей, Віталік быў, ёсць і заўсёды будзе тым, хто любіць, клапатлівым татам і мужам. Рэдка калі ў жыцці сустракаюцца такія мужчыны. Як жанчына, я б, напэўна, таксама пазайздросціла такому мужу. Але я не маю права нікога асуджаць.
У студзені 2016 года года муж трапіў у Швецыю, дзе прабыў два месяцы. Ужо адчувалася, што яго кар'ера падыходзіць да канца, мы рыхтаваліся да гэтага няпростага моманту. Для прафесійнага спартсмена гэта сур'ёзная дэстабілізацыя. Магчыма, менавіта гэты момант і адыграў сваю ролю. Так, нам цяпер складана, але наша сям'я спрабуе стабілізаваць сітуацыю. Хачу ўдакладніць, што ні пра якія разводы ні з яго боку, ні з майго гаворкі не вядзецца. Як жонка Віталя Коваля, прашу ўсіх паставіцца з разуменнем да сітуацыі і даць магчымасць разабрацца ў ёй нам самім. Лічу, што ў нас даволі моцныя адносіны з мужам, каб вырашыць гэты момант. На шляху любога мужчыны сустракаюцца такія жанчыны… Тым больш, у тым стане, у якім знаходзіўся мой муж — заканчэнне кар'еры, недахоп адрэналіну. Тым не менш, наша сям'я ўсё-такі існуе, і я лічу, што я павінна яе абараніць. Не хачу нікога вінаваціць, у жыцці адбываюцца розныя сітуацыі. Мы справімся.
Знакамітыя беларускія хакейныя брамнікі Андрэй Мезін і Віталь Коваль шмат гадоў сябравалі сем'ямі. Фота: сацсеткі.
«Застацца адной? Не, у мяне ёсць дзеці і любімы муж»
— Юлія, фармальна падставай для абмеркавання сталі рамантычныя фота Анжалікі і Віталя з сумеснага падарожжа па Амерыцы. І вы хочаце яго абараніць?
— Так, ён быў у Амерыцы, але гэта толькі кароткі адрэзак часу ў нашым жыцці і ў нашай сям'і. Я выдатна ведаю ўсю сітуацыю з самага пачатку, і я гатовая змагацца за сваю сям'ю.
— Некаторыя лічаць, што спускавым кручком стала ваша падарожжа з Мезіным па Амерыцы летам 2015 года.
— Хай лічаць, я не хачу ўдакладняць. Многія пасля гэтага інтэрв'ю могуць сказаць: «Дурніца, муж гуляе на ўсеагульны агляд, а яна тут жывіць ілюзіі!» Мне ўсё роўна, праўда. Я да гэтага часу люблю гэтага чалавека, інакш бы я гэтага не рабіла. Асудзіць можа любы і кожны, але пакажыце мне хоць адну сям'ю, дзе ў мужчыны і жанчыны, якія пражылі шмат гадоў у шлюбе, не ўзнікла праблем. Я не кажу, што менавіта такіх — розных. Для мяне ўзнікла сітуацыя — толькі кавалак жыцця, досвед. Веру, што гэта проста захапленне, а наша сям'я будзе існаваць да канца. Гэта толькі этап, які мы пераадолеем, так склаліся абставіны. Кожны чалавек мае права на памылку.
Лягчэй за ўсё было б сабраць яго рэчы, падаць на развод. Але мы любім, кахаем і чакаем нашага тату. Застацца адной? Не, у мяне ёсць усё: ёсць дзеці і любімы муж.
— Па статыстыцы амаль палова шлюбаў распадаецца. Шмат хто не разумее чаму, бо першапачаткова ў аснове — каханне…
— Але ж вы разумееце, што каханне не доўжыцца доўга. Але няпраўда, што па заканчэнні нашых 19 гадоў яго не існуе. Яно, безумоўна, ёсць. Так, гэта ўжо не той запал і эйфарыя, але я ўпэўненая, што каханне — гэта праца дваіх, і перашкод для яго не існуе.
— Вы дакараеце сябе за штосьці?
— Абсалютна не, няма ні злосці, ні нянавісці, проста так здарылася. У мяне ёсць за што змагацца, я свайго не аддам. Гэта маё жыццё, мая сям'я, якой у мяне больш не будзе ні з кім і ні пры якіх абставінах. Гэта мой каханы чалавек, які ў мяне ў сэрцы, якога я не хачу выпускаць. Я ўпэўнена, што і Віталь не можа нас выпусціць, ён проста цяпер у пэўных абставінах.
— Вы Віталю сказалі ўсе гэтыя словы?
— Так, ён усё гэта добра ведае.
Часам так бывае: летам 2015-га дзве шлюбныя пары — Мезін і Кавалі — разам падарожнічалі па Амерыцы… Фота: сацсеткі.
«Кожную раніцу а 7 раніцы ён дома, каб адвезці дзяцей у школу»
— Юлія, ваша мудрасць і сіла былі з вамі з самага пачатку гэтай сітуацыі? Многія жанчыны біліся б у істэрыцы.
— Шчыра прызнаюся, было ўсё, але трэба адключаць эмоцыі і ўключаць розум. Гэта не дзіцячы сад і не гульня ў запале. Тут сем'і і лёсы. І калі б я не бачыла нейкага патэнцыялу і нейкіх зрухаў ад свайго мужа, напэўна, у мне б гэта ўсё згасла і аціхла. А я проста веру. Ніхто не ведае, як заўтра ўсё павернецца: ці будзе Віталь з намі, ці будзе адзін? Але я ведаю дакладна, што бязвыхадных сітуацый не бывае.
Сёння я спадзяюся, што, калі ўсё стабілізуецца і ўся шалупіна адпадзе, гэта будзе толькі маленькі кавалачак жыцця — адрэзак, з якога, хутчэй за ўсё, мы будзем сядзець з Віталікам і смяяцца. І дзеля гэтага я буду да канца стаяць і абараняць сваю сям'ю.
— Вы для сябе цяпер вырашылі, дзе ён? Чаму яго няма?
— А ён з намі. Заўсёды. Кожны дзень. Яго не можа не быць.
— Вы гэта адчуваеце?
— Ды чаму адчуваем? Ён кожны дзень дома: рыхтуе вячэры, дорыць кветкі, мы гуляем. Вы няправільна разумееце сітуацыю. Кожную раніцу а 7 раніцы ён дома, каб забраць дзяцей і адвезці ў школу. Ён іх прывозіць са школы кожны дзень. Ён праводзіць усе вечары і ўсе выходныя з намі — што б ні было. Ён дорыць падарункі і цешыць мяне кветкамі. У мяне ёсць падстава змагацца за сям'ю. А астатняе мяне не цікавіць.
… А нядаўна вандравалі па Штатах Анжаліка Мезіна і Віталь Коваль — ужо ўдвох. Фота: сацсеткі.
Наша сям'я заўсёды была і застаецца нашай крэпасцю, нягледзячы ні на што. Нягледзячы на ўсе гэтыя дробныя-дробныя проблемкі: захапленні, цягі, псіхалагічную нестабільнасць. Большасць людзей перажывала гэтыя эмоцыі і гатовая была на неабдуманыя ўчынкі. Але хто дойдзе да фінішу: моцная сям'я ці ахвяры хвіліннага захаплення?
— Наўрад ці гэта сітуацыя аднаго дня, часта гэта эмоцыі, з якімі не змаглі справіцца.
— Можа, не захацелі? Цукерачна-букетный перыяд заўсёды прыемны, але ён сканчаецца, і гэта трэба разумець…
Я прачытала шмат літаратуры, разбіралася ў сабе, спрабавала зразумець той бок, гэты — наогул усіх. Не заглушала эмоцыі, яны ўсе прысутнічалі, але ў першую чаргу я працавала над сабой. Гэта маё першае інтэрв'ю за ўсе 19 гадоў нашага сямейнага жыцця. І сёння я не баюся прызнацца, што самае важнае для мяне — гэта сям'я, дужыя, непарыўныя адносіны, якія ніхто не выкрасліць з нашага жыцця. Спадзяюся, мае пачуцці не загаснуць…
— Віталя яшчэ называюць аптэкарам: кожнае слова выверана, мінімум эмоцый — быццам адмярае.
— Так, сам па сабе мой муж вельмі закрыты чалавек, ён не будзе марна распыляцца, нават у зносінах з сябрамі рэдка дае волю эмоцыям. Можа пасмяяцца, пажартаваць, але ніхто не ведае, што ў яго ўнутры. Ніхто — ні мама, ні дзеці, ні я. І я не магу зараз гаварыць за яго і яго ўчынкі: ён асоба, і гэта яго жыццё. Нашы дзеці — мая кроў, а ён — мая часцінка ў сэрцы. Усе 19 гадоў нашага сумеснага жыцця мой муж насіў заручальны пярсцёнак, не здымаючы. Што б ні было: гульня, клюшкі, балюча… Віталь не зняў пярсцёнак ні разу. Толькі тады, калі адчуў, што ён не да канца можа быць са мной, — сказаў праўду. Сказаў: «Я здымаю, Юля, гэты пярсцёнак. Хай ён паляжыць…»
Юлія лічыць, што павінна абараніць сваю сям'ю. Фота: асабісты архіў
